Voorpagina Recensies

The Kite Runner

Zo af en toe hoorde ik wel eens van mensen die in Afghanistan hebben geleefd hoe mooi, open en vriendelijk het Afghanistan van vóór de Russen was. Het begin van de film toont het Afghanistan van toen op een prachtige wijze: Het gezellige straatleven met de traditionele bazaars, oude kabab-verkopers en een lucht gekleurd door strijdende vliegers.

In datzelfde Afghanistan speelt zich een ontroerend verhaal af van twee jongetjes: Een rijkeluiszoon, Amir, en zijn loyale bediende Hassan. Het is een vriendschap tussen deze twee, die bijna poëtisch is. Al zullen de zinnen in het Farsi vast veel mooier klinken dan dat ze in het Nederlands vertaald kunnen worden. Maar dat vriendschap soms offers van je vraagt, blijkt wel wanneer Hassan wordt verkracht door een oudere jongen en Amir laf toekijkt.

Dat is meteen de kern van het verhaal: Hoeveel heb je over voor echte vriendschap? En hoe ga je ermee om als je weet dat je niet alles hebt gegeven voor die vriendschap? Hoe ga je om met die schuldgevoelens?

Daarnaast komen nog vele andere thema’s aan de orde: Natuurlijk het verval van het ooit zo mooie land (de Russen en de Taliban), de verschillende stammen, emigratie naar Amerika en de gevolgen daarvan (de vader van Amir was een welgestelde man en wordt een benzinepomphouder), maar ook veel culturele dingetjes, zoals het huwelijksaanzoek.

De film zelf begint erg mooi met veel pakkende en emotionele momenten van vooral de jonge jaren van Amir en Hassan, die echt voortreffelijk acteren. Helaas blijft dat gevoel niet helemaal tot het einde, want vanaf het moment dat we de volwassen Amir volgen wordt het verhaal alsmaar ongeloofwaardiger en verandert het van een mooie tragische film naar een soort van actiefilm, die met moeite nog wat emoties probeert los te maken.

Het is natuurlijk triest dat de jonge acteurs het land hebben moeten ontvluchten vanwege de verkrachtingsscène. Maar als je de huidige (culturele) normen en waarden van zo’n land een beetje kent, zal het je niet verbazen. Wat hier in het Westen normaal en geaccepteerd is, hoeft natuurlijk (nog) niet overal in de wereld zo te zijn. Ook al is het maar een film.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van