Voorpagina Politiek

Hoe vergaat het de oproerkraaier?

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl

Ik vind het best begrijpelijk, dat iemand bij de bevolking populair wordt doordat hij tegen de gevestigde orde aanschopt. Er mankeert van alles aan het heersende establishment, en ook ik heb daar zo mijn meningen over. Ik kan dan ook wel enige sympathie opbrengen voor iemand die de moed heeft om het voor een waardig doel tegen machten op te nemen, die ver boven die van hemzelf als individu uitstijgen.

Volgens sommigen heeft Geert Wilders, oprichter en levende ziel van de PVV, aan deze heldhaftige houding zijn populariteit te danken. Zoiets van: ome Jan kijkt tante Bep aan als het hoofd van Wilders op de buis is, en zegt tegen haar: "Hij durft het tenminste te zeggen, niet dan?"

De vraag is of het werkelijk zo is dat het hier gaat om een held met een verheven ideaal, die zich tegen het vastgeroeste politieke bestel in opoffert voor de vrijheid van zijn medemens.

Het is bijvoorbeeld opvallend dat de PVV, Partij van de Vrijheid, niet echt uit lijkt te zijn op het bereiken van dit ideaal. Zo is bijvoorbeeld de godsdienstvrijheid een van de meest fundamentele rechten van de mens. Toch blijkt deze vrijheid een van de eerste slachtoffers te zijn van de xenofobie die de denkwereld van de PVV overheerst. Ik vraag me af welke andere vrijheden er dan nog meer gevaar zouden lopen, als we de Partij van de Vrijheid in de regering zouden krijgen.

We mogen bijvoorbeeld van de Partij voor de Dieren toch ook enige diervriendelijkheid verwachten? Of moeten we volgens deze zelfde logica soms verwachten dat deze partij tegelijk groot aandeelhouder is in de slachtveesector? Lijkt me van niet.

Het is onder andere om deze reden dat Geert Wilders het beschermende ‘cordon sanitaire’, dat  de andere partijen tot nu toe als een warme mantel om hem heenwikkelden, niet werkelijk verdient.  En ook zijn populariteit onder het volk niet.

Het mag dan zo zijn, dat de overige partijen deze politieke bescherming met enige tegenzin hebben volgehouden, waarbij ze zich door de barrage van kamervragen en opzienbarende uitspraken van Geert Wilders in een hoek hebben laten drijven.  Toch is er een steeds groter wordende kans, dat Wilders zich door het ondernemen van vreemde, obsessief overkomende acties zoals het maken van haatzaaiende films, in toenemende mate van zijn kamergenoten isoleert, en zijn speciale positie als ‘stoutste jongetje van de klas’ zal moeten gaan inleveren. Op een gegeven moment moet je gewoon de klas uit, en naar de rector (in dit geval de rechter).

Op dit moment voelen de Nederlandse politici, gehypnotiseerd door de uitgekiende oneliners en optredens van Wilders, zich misschien nog zelfverzekerd ten opzichte van deze kwestie. Naarmate de filmische escapades van Wilders echter meer internationale aandacht krijgen, denk ik dat menig Nederlandse politicus zal beginnen te zweten.

Wie heeft er ten overstaan van de internationale media, ‘zin an’ om uit te leggen waarom het een mode is onder Nederlandse parlementariërs om zich bezig te houden met het maken van macabere films met twijfelachtige intenties?

Wil Verhagen, als hij bij CNN is uitgenodigd, voor schut staan voor de hele wereld, terwijl hij met grote bochten en kronkels uitlegt hoe het mogelijk is dat in een land met een historische reputatie als baken van godsdienstvrijheid, de haat tegen een religie een gerespecteerde politieke opvatting is geworden?

Wil Balkenende met enig gestotter en gestamel in zijn potjes-Engels uitleggen waarom in het parlement van een geavanceerde natie met een sterke internationale positie, door vreemdelingenhaat ingegeven provocaties met potentieel verregaande gevolgen door kamerleden worden getolereerd?

Ze zullen misschien wel moeten, maar of ze dit ook zullen waarderen, vraag ik me af. Ik ben zeer benieuwd.

Het oproer van Wilders kwam tot nu toe de rechtse partijen uitstekend uit, door de verrechtsende invloed op het ‘allochtonendebat’. Dit hele ‘debat’ ging overigens over allochtonen, en niet met allochtonen, als een soort van echo van een ingeroeste koloniale gewoonte (VOC-mentaliteit). De politieke schipbreuk van Rita Verdonk verzwakte uiteindelijk de concurrentie, en Wilders kreeg nagenoeg vrij spel. Ook de linkse partijen, in plaats van het verwachte sociale tegengeluid, profiteerden af en toe van de tweespalt-zaaiende provocaties van Wilders, zoals die over de dubbele nationaliteit, en hielpen de rest van de tijd de beschermende houding ten opzichte van de duvel uit Venlo handhaven. Het zwavelluchtje kon dus voorlopig in de Kamer blijven hangen.

Dit gebeurde voor het grootste deel binnen in het knusse Hollandse huiskamertje, en tegen de achtergrond van de turbulente internationale ontwikkelingen maakte het weinig ophef. Maar wat gebeurt er als opeens de ramen opengaan, en de internationale spotlights de kamer inschijnen? Ik weet het ook niet. Maar het is te eenvoudig ervan uit te gaan dat ook deze provocatie van Wilders hem weer het gewenste effect zal opleveren.

Er is een kans dat hij zichzelf overschreeuwt, het te hoog in zijn bol heeft, te ambitieus  is en een te grote internationale reputatie krijgt als excentrieke extremist om nog door de Nederlandse partijen op dezelfde wijze getolereerd te worden. En er is ook een kans dat de gevolgen van deze filmactie de politici in de Tweede Kamer, die ‘het gedoe van Wilders’ zat zijn – en ik vermoed dat die politici er zijn – voldoende argumenten geven om Wilders binnen de Tweede Kamer op passende en diplomatieke wijze te neutraliseren. Er is immers aan Islamofoben in de politiek geen tekort, dus voor een minder extremistische opvolger ontstaat vanzelf ruimte, bijvoorbeeld door Rita weer eens wat meer aandacht te geven.

Het kan ook geheel anders lopen, daar ben ik me terdege van bewust. Ik kan er makkelijk ver naast zitten, want op een vreemde actie kan best een nog vreemdere reactie komen. Als een schip op een ruige zee afkoerst, is het moeilijker in te schatten wat er gaat gebeuren.

Het is eigenlijk te stompzinnig voor woorden, dat kapitein Balkenende ons galjoen zomaar tussen de ijsbergen laat varen omdat hij Wilders al die tijd het roer heeft laten vasthouden, terwijl we evengoed naar open zee hadden gekund. Jammer dat een groot deel van de bemanning gezworen lijkt te hebben deze al jarenlang blunderende kapitein nooit op zijn verantwoordelijkheden aan te spreken. Maar als ik zo eens mijn gevoel laat spreken, en me afvraag: is Wilders, voor het bereiken van zijn eigen megalomane doelen, slim bezig? … dan denk ik toch dat hij deze keer een brug te ver wil springen. We zullen het zien.

Er is inderdaad een dringende behoefte aan een PVV in Nederland – maar dan wel de Partij van de Verdraagzaamheid.


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederlan, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van