Voorpagina Politiek

Democratie & Arabische eenheid Deel 2

Vervolg op deel 1

“So long as Arabs leaders fight against each other, so long will they be a little people, a silly people, used and dominated by others.”

Silencing Arab media: In yet another erosion of political freedoms in the Middle East, the Arab League adopted a new Arab media charter this month, dealing a huge blow to press freedoms in the Arab world.

Elke Arabier die bekend is met zijn geschiedenis doet de malaise waarin de Arabische wereld heden ten dage verkeerd, denken aan de elfde eeuw in al-Andalus. De Arabische wereld is een reus die uiteengevallen is in kleine dwergen. Elke dwerg voert twee oorlogen één tegen zijn eigen bevolking en één tegen de andere dwergen. Deze interne en inter-Arabische oorlogen hebben er voor gezorgd dat een grote deel van de economische middelen ingezet worden, of beter gezegd verspild worden, aan een eindeloze reeks van conflicten in plaats van aan de opbouw van de landen zelf en aan de broodnodige samenwerking tussen die landen.

Deze interne en inter-Arabische oorlogen kunnen alleen gestopt worden door degenen die ze voeren de macht te ontnemen. Aangezien politieke revoluties en hoop ellende met zich meebrengen en altijd eindigen in een fiasco, is de enige uitweg uit deze vicieuze cirkel een geleidelijke overgang naar een democratisch bestel. Geen abrupte overgang zoals in de voormalige Sovjetunie maar een geleidelijke stapsgewijze invoering. De democratie moet als het ware in de mensen groeien en de democratisering moet daarin meegroeien.

Lange tijd is de Arabische volkeren door hun leiders voorgehouden dat de democratie vreemd was aan hun cultuur of tegen de religie inging. Dat men nog geen democratie kon invoeren omdat men als één man achter de leider moest gaan staan in strijd tegen de zionistische en westerse vijanden. De democratie zou chaos brengen en de stabiliteit ondermijnen. Naast deze propaganda tegen de democratie voerde men de interne oorlog om elke roep om democratie de kop in te drukken. Maar men kan de mensen lang voor de gek houden en angst aanjagen maar nooit voor eeuwig. De roep om democratie in de Arabische wereld is nog nooit zo sterk geweest en wordt alleen maar groter. Men wil dat er een einde komt aan de interne en inter-Arabische oorlogen, men wil dat er een einde komt aan de willekeur, men wil dat er een einde komt aan het nepotisme en corruptie, men wil dat er een einde komt aan de rechteloosheid van de burgers, men wil dat er een einde komt aan de verspilling van de rijkdommen kortom men heeft er genoeg van!

De vijanden van de democratisering van de Arabische wereld zijn echter hard bezig om er voor te zorgen dat die roep om democratie de kop wordt ingedrukt en geen verandering teweeg brengt in de status-quo. Deze vijanden van de democratie in de Arabische wereld:

1) De dictators

2) De parasiterende elites

3) De Islamisten

4) De extremisten

5) Het Westen

6) Zionistan

hebben er allen belang bij dat de democratisering veilig op een afstand wordt gehouden en de status-quo gehandhaafd blijft of anders in hun voordeel veranderd.

Voor de heersers betekent democratisering het einde van hun macht of een grote inperking daarvan. Iets wat hen met angst en beven vervuld. Voor de parasiterende elites betekent democratisering een einde aan het straffeloos uitbuiten van de meerderheid van de bevolking. Voor de Islamisten zorgt de democratie voor een dilemma. Het is de manier voor hen om aan de macht te komen, maar het kan er ook gelijk voor zorgen dat ze die macht ook kwijt raken indien de meerderheid van het volk vindt dat ze weg moeten. Ze zouden de democratie zodra ze aan de macht zijn buitenwerking kunnen stellen, maar dat zou een doodsteek zijn voor hun geloofwaardigheid. Vandaar dat hun huidige positie als machtige oppositie beweging een veel comfortabeler situatie voor hen is dan werkelijk te streven naar een democratisch bestel. Men kan dan macht vergaren zonder ooit getest te worden of men wel instaat is te leveren wat men beloofd.

Voor de extremisten betekent democratisering dat hun raison d’être wegvalt. De corrupte heersers zijn weg, alle buitenlandse machten in de Arabische wereld zijn eruit gegooid. Men zou door kunnen gaan met de strijd omdat men vindt dat de Arabische wereld niet islamitische genoeg is maar dat zou het weinige legitieme dat hun strijd had teniet doen en hen veranderen in vijanden van de meerderheid. Voor het Westen zou het betekenen dat er een einde is gekomen aan 60 jaar verdeel en heers politiek, een einde aan de lucratieve wapendeals met dictators, een einde aan de mega-investeringen in hun economieën ter waarde van honderden miljardenoliedollars. Een einde aan militaire basissen in de Arabische wereld en een verenigde Arabische wereld als nieuw machtsblok in de wereld. Voor Zionistan betekent het eenvoudigweg het einde.

Wordt vervolgd…

Mohammed is: Een Man (althans als men dat woord slechts als geslacht opvat), een Moslim (in hart en nieren totaal, echter in daad maar mondjes maat), een Maliki (maar tot zijn schande moet hij bekennen al-Muwatta nog nooit gelezen te hebben), een Afrikaan, een Noord-Afrikaan, een Maghrebijn, een Berber/Amazigh, een Riffijn, een Ayzenay, een Aqarou3, een Arabier (in culturele zin), een Westerling, een Europeaan, een Nederlander, een Hollander, een Zuid-Hollander, een Leidenaar, een Voorschotenaar, een Vlietwijker.

Lees andere stukken van