Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

Selam from holland!

Uiteraard ligt er altijd het gevaar van arrogantie om de loer en daar moet je – sorry: ik – voor waken. Toch vind ik weinig zaken leuker dan op de foto te worden gezet, en al helemaal als het een professionele fotograaf betreft. Dus zeg ik eigenlijk zo goed als nooit nee als er een verzoek van deze of gene komt om mee te werken aan een of ander mediaproject. Ik weet namelijk: zelfs als er helemaal niets van terecht komt, heb ik altijd nog de foto’s!

Zo vond ik eerder dit jaar een berichtje van Mladen Pikulic in mijn postbus. Mladen is een fotograaf, afkomstig uit Bosnië. Ik was hem een aantal jaren geleden tegen het lijf gelopen toen ik geïnterviewd werd voor een bundel over nieuwe moslims, van Forum (Sara, wat is daar ooit mee gebeurd?). Ik vond het een prettig mens maar aparte vogel, zoals kunstenaars dat soms kunnen zijn. Hij had een bijzondere manier van kijken. Hij keek me eerst kort onderzoekend aan, maar ging vervolgens meer om me heen kijken, naar het licht en de schaduw, weerspiegelingen in glas en water, naar mijn kleren. Het was alsof ik bij een dokter was die mij niet goed kon zien en daarom maar een beetje om me heen draaide.

Tussendoor coachte hij me op zijn Mladensiaans (alhoewel ik dat toen nog niet wist) met een mix van ongemakkelijke knikjes, goedbedoelde duwtjes en aandoenlijk klinkend Nederlands (dat hij soms zeer bewust leek in te zetten). Zoals gezegd is die bundel waar hij destijds voor fotografeerde er nooit gekomen.

En opeens stond hij dus weer op mijn voicemail. Ik begreep er in het begin geen hout van, maar naderhand bleek hij een aangepaste vorm van het nieuwe moslimproject te willen adopteren.  Zijn idee was om portretten van nieuwe moslims te schieten, in hun natuurlijke habitat, en deze tentoon te stellen in Bosnië. Groetjes van de moslims uit het niet-moslimland, zoiets.

Na een aantal keren met elkaar te zijn opgetrokken kwamen we tot de conclusie dat skateboarden met een lange jurk ’t hem niet zou worden. Uiteindelijk belandden we in de polder, nabij mijn geboortedorp, tussen de lange rij bomen en met de uitgestrekte weilanden om ons heen. Het licht is prachtig. Ik zie er zelf een beetje uit als een sappie, maar ja: aap, gouden ring, jeweettoch.

Dus dat.

Het verhaal was echter nog niet af: Mladen zou me nog een uitnodiging sturen. Dat deed hij ook: dat wil zeggen dat ik ruimschoots na de opening van de tentoonstelling opeens een foto van mezelf in de mail had en een pdf’je van de uitnodiging (met een subliem portret van Sheikh Rafiq Fris in, naar ik meen, de Molukse moskee in Ridderkerk). Tja, zo kun je ook een uitnodiging krijgen, op zijn Mladensiaans.

Gelukkig had Sheikh Google wat hulp in petto, waardoor je bij dit stukje toch nog wat smaken van de opening mee kunt krijgen: een beeld van Mladen die geinterviewd word, portretten achter hem aan de muur, de gezelligheid van de bezoekers. Herkent u de geportretteerden? Ik zie in ieder geval Cobus met de Missus, Rafiq, Henrik Jan (zo uit een Tim Burtonfilm weggelopen), Eliza met haar prachtige hijaab en nog vele anderen.

Dank Mladen! En selam uit Nederland!

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van