“Geef ze een pak slaag!”

Ik was een jaar of elf. In mijn ooghoek zag ik wat bewegen, maar ik was te gefocusd op de lekkere ijsjes van de ijsboer. Mijn fiets had ik naast die van mijn broertje gedropt. Gewoon op de grond. Toen ik na een paar seconden opzij keek was mijn fiets plots foetsie, weg, pleite! Ik rende naar buiten en keek naar rechts en naar links. Daar, in de verte kon ik ze zien. De boeven hadden mijn fiets gestolen! Mijn hart sloeg op hol, wat moest ik doen? "Ik ga er wel achter aan", zei mijn broertje. "Nee, geef me jouw fiets, ik kan harder fietsen." Op de kleine fiets van mijn broertje trapte ik vervolgens de benen uit mijn kinderlijfje. 

Binnen een minuut had ik ze gelukkig ingehaald, omdat ik een sluiproute wist.

Eén van de boeven die in de achterhoede van de colonne fietste dwong me tot stilstand en sprak me aan: "Wacht hier, ik ga je fiets wel halen, ik ben zo terug." "Hmmm…", dacht ik. Nee, dat is een truukje, ik ga gewoon mee. Ik bleef het groepje iets van een kwartier volgen. Ik was verweg beland uit mijn wijk vlakbij de Kuip. Toen zag ik een blauw mannetje met een pet op. Ik dacht: "Yesss, politie!" Als de nood het hoogst is, is de hulp nabij. Of niet? Ik stopte de achtervolging en riep naar de agent. "Politie, Politie! (Hijg, hijg)… Ze hebben mijn fiets gestolen, help me!"

Als klein kind had ik geleerd dat de politie er was om boeven te vangen. Alle boeven zijn bang voor de politie die altijd wint. De politiemannen zijn onze vrienden. En wat kreeg ik als elf jarig jochie, die net bestolen is van zijn fiets en de daders nota bene aanwijst aan de agent, te horen??? "Nou, rij d’r achteraan en geef ze een pak slaag!" Ik was verbijsterd…Wat is dat voor politie? Als je ze nodig hebt zeggen ze dat je het zelf maar moet oplossen? Hoe kan ik nou als klein kind drie grotere kinderen een pak slaag geven? Ik was alleen en ze hadden me gemakkelijk in elkaar kunnen timmeren en de fiets van mijn broertje als bonus mee kunnen nemen. Ik liep just gevaar. Maar ik gaf niet op. Ik bleef achter ze aan fietsen. Op een gegeven moment gebeurde wat ik niet had verwacht. Ze gaven op, gaven de fiets terug en verdwenen aan de horizon. Eind goed, al goed, maar wel een ervaring die ik niet zal vergeten. De politie is in mijn ervaring niet je beste vriend.

Een paar weken geleden moest ik aan dit voorval terugdenken. Mijn geparkeerde auto werd aangereden en het alarm ging af. Ik rende naar buiten. De dader was weggereden en ik belde snel 112. Stem 112: "Wie moet u hebben?" Ik: "Stuur snel politie naar straat x. Ze hebben mijn geparkeerde auto aangereden." Stem 112: "Rustig meneer, wie moet u hebben? Vertel eens rustig wat er is gebeurd." Ik dacht: ‘GRRR…ik heb hier geen tijd voor!!!’ Gelukkig had mijn broertje het kenteken van de dader gezien en hebben we zo later de auto van de dader gevonden die toevallig een paar straten verderop in de wijk geparkeerd stond.

Toen belden we de politie weer. Het duurde vervolgens tien minuten voordat die er was. Als je ze nodig hebt zijn ze er niet! De dader werd opgespoord en moest naar de plaats van het delict rijden. Politie: "Waarom reed u weg na de aanrijding?" Dader: "Euh… Ik moest thuis mijn schadeformulier ophalen… Ik zou heus wel terugkomen, hoor!" Politie: "Oh… euh.. ok, nou opgelost dus. Vul nu samen de formulieren maar in." Wederom was ik verbijsterd. Is dat alles? Ik moet zelf als slachtoffer achter de dader aan en hij krijgt geen boete of proces-verbaal voor wegrijden na een ongeval? Is het normaal om als slachtoffer achter de dader aan te moeten gaan? Dat lijkt me de omgekeerde wereld! Hebben ze gelijk dat de Nederlandse politie te soft is of zijn ze domweg incompetent? Of zie ik het helemaal verkeerd en ben ik in een emotionele bui aan het overdrijven en generaliseren geslagen?

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Kamel Essabane

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel