Faisal blijft ruim twee maanden op Amerikaans grondgebied om te studeren aan de UCLA en daarna maakt hij een reis door het land. Als hij niet bezig is met luieren, zal hij via de website teken van leven geven.
Ik bevind me nu al een week op de campus van UCLA en ben hard bezig te integreren in de American student life. Dat lukt aardig moet ik zeggen. Ik heb veel meegemaakt en al veel gedaan. Maar voor ik alles vertel, zal ik eerst beginnen bij het begin: De aankomst in de Verenigde Staten.
Welcome? (vlnr Ouafa, Apo, Zohra, Hanane en Faisal)
De zachte landing op Houston Airport is een mooi begin van mijn USA trip die hier begint en (na een aantal steden) eindigt. Netals iedereen moesten ook wij langs de douane voor de paspoortcontrole alvorens we konden doorvliegen naar LA, onze eindbestemming voor vandaag. Dat ging niet vlekkeloos. Van de vijf groepsleden zijn er twee aangehouden voor nadere ondervraging: Zohra en ik.
Ik zat in een kamer zonder klok. Er hingen plattegronden van het Midden-Oosten en Noord-Afrika aan de wand en pal voor mij een levensgrote Amerikaanse vlag, waarvan ik meerdere malen de sterren (50 stuks) en strepen (13 stuks) heb geteld. Na een uur wachten haalde een grensbewaker mij op. Zonder mij aan te kijken of te groeten, werd ik opgedragen mee te lopen naar een kleine kamer met bureau, computer en twee stoelen.
De ene na de andere vraag kreeg ik op mijn bord: Waar ben je geboren, hoe betaal je al je reisjes en waarom ben je hier. Even dacht ik dat hij me vroeg of ik denk dat Turkije zal winnen. Tijdens zijn ondervraging kon ik het niet laten om de situatie op te merken: de man met een donut in zijn linkerhand en mijn paspoort in zijn andere. Wat heb ik een honger.
Op alle vragen heb ik natuurlijk antwoord gegeven, want ja… wat heb ik nou te verbergen? De antwoorden waren belangrijk, maar mijn sympathieke actie was echt doorslaggevend. Ik bood hem een tissue aan nadat hij zijn stoel onder had geniest met snot. Hij nam het aan met een glimlach. Na de smeurie van zijn neus en de stoel te hebben afgeveegd, zette hij meteen een stempel in m’n paspoort en ik kon weg.
Wat was ik blij en gefrusteerd tegelijk. Ik heb dit moeten meemaken terwijl ik al twee keer eerder probleemloos in het land ben geweest. En het is heel vervelend want hierdoor hebben we de aansluitende vlucht gemist. Eenmaal buiten stonden – hoe lief – de drie groepsleden te wachten op mij. Er klopte alleen iets niet: Zohra was nog steeds weg.
Om een lang verhaal kort te houden: Zohra is maar liefst vijf uur verhoord op een onaangename manier, zonder dat wij ervan op de hoogte zijn gesteld. De reden hiervoor is het feit dat ze geboren is in Iran en haar vader een politiek verleden aldaar heeft. Voor dit soort gevallen heeft de VS een aparte procedure waarin ze even vergeten dat je een mens bent en wel moe kunt worden van het snel antwoorden op snelle vragen die meerdere malen gesteld worden.
Na deze mentale marteling die ze heeft doorstaan, waren we natuurlijk meer dan opgelucht om haar terug te zien. We sloten niet uit dat ze teruggestuurd was naar Nederland. Veiligheid is goed, maar iemand die te boek staat als één van de beste studenten van Nederland en een visum heeft ontvangen na tig fomulieren te hebben ingevuld, verdient beter dan deze discriminerende behandeling.
Met geluk konden we nog die avond mee met de laatste vlucht. Tot die tijd zaten we lekker aan de Amerikaanse pizza’s en de medium (1 Liter) frisdanken. Ja, de pret is niet te verpesten! In LA worden we opgehaald door Santi, hij neemt ons – na dringend verzoek om iets te eten – mee naar een Egyptisch restaurant. Een hippe tent waar je ook een hooka kunt roken en het leuke is dat het eten van halalvlees in deze tent een optie is. Heel frappant eigenlijk.
Zin in halal vlees?
Met een volle maag reden we naar UCLA, niet zo ver weg van hier. Aan deze universteit gaan we de komende maand doen alsof we studeren. Exciting!
Faisal Mirza
De oprichter. Geboren, getogen en woonachtig in die mooie stad achter de duinen. Altijd klaar voor een revolutie of gewoon een kopje thee. Typisch Faisal...Lees andere stukken van Faisal
15 Reacties op "Faisal goes USA: Aankomst"
Hee, Faisal, goed om te lezen dat je veilig bent aangekomen!
Wat een gedoe zeg, bij de douane. Maar goed, je bent er doorheen gekomen.
Lurk niet te veel aan de waterpijp.
:-)
Je bent daar tenslotte om te studeren!
Groetjes, Pauline
S.W.D!!!
blij om te horen dat je heelhuids aangekomen bent. Alleen die 2e foto vind ik …tjah moest dat nou nu krijg ik ook enorme trek.
Veel plezier aan de toffe Westcoast. Al schijnt die eigenlijk ten zuiden van San Francisco op te houden.
P.S. ze gebruiken waarschijnlijk alleen halal vlees (veel gemakkelijker in de keuken), maar als je het vraagt is het iets meer waard ;-)
Leuk geschreven :)
Welkom in de VS Faisal; hoop dat je een geweldige tijd hebt! Kom me hier in Buffalo opzoeken als het je uitkomt al is dat wel een beetje afgelegen waarschijnlijk……..
Je schrijft over de onprettige ondervragingen van jou en Zohra. Ik kan mij nog goed herinneren toen ik 20 jaar geleden mijn boyfriend in Seattle ging bezoeken ik ook uit de douane rij gehaald werd en zwaar ondervraagd werd. Waarom had ik olieverf bij me, waarom bleef ik drie maanden in de VS, waarom, waarom, waarom….. Hond langs mijn bagage (voor drugs??).
Het jaar daarop, op weg naar Nepal werd ik er op het airport in Dubai uitgeplukt en mocht ik ook mee naar een klein, onbestemd kamertje waar ik ondervraagd werd en vervolgens door een dame gefouilleerd……….
Ik, een nederlandse meid van midden twintig en een model burger, met goede opleiding, goede baan en geen criminele achtergrond die ellenlange visum papieren verstrekt had.
Ik verdiende toch beter dan “deze discriminerende behandeling.”
Een vriend van mij kwam vorig jaar met zijn tachtig jarige autochtone nederlandse vader (aan de zuurstof en in de wheelchair) naar de VS vanuit Canada om familie te bezoeken. De oude man werd meer dan twee uur ondervraagd omdat zijn naam overeen kwam met een naam op een of andere lijst.
Al met al wil ik hier slechts mee aangeven dat de verwijzing naar ‘discriminerende behandeling’ mogelijk overtrokken is aangezien ik denk dat het een breder scala aan mensen overkomt dan je misschien denkt.
Echter, het blijven op zijn minst gezegd enigzins intimiderende ervaringen.
En de botheid van de douane hier is inderdaad geen pretje, maar om het nou mentale marteling te noemen….beetje overdreven en genant naar mensen die werkelijk mentale marteling ondergaan.
Mooi verhaal, vooral dat detail over die tissue. Het is natuurlijk een vervelend gevolg van de aanslagen in de USA … maar het lijkt mij geen pretje om mee te maken. Ik hoop dat jullie toch een prettige en boeiende tijd hebben in de USA en hoop er meer over te horen.
Het verhaal van Jo geeft weer aan dat men op zoek gaat naar de enkele incidenten om de andere GROTE groep met veel meer incidenten om hun oren te slaan: maw. niet zeuren, it happens to all!
Discriminatie is moeilijk te bewijzen. Vooral mbt het optreden van Nederlandse blanke agenten. De trend van de laatste tijd: deze racistische agenten zeggen voor de rechter dat zij juist onheus behandeld worden.
De blanke Nederlander heeft een wapen gevonden ……………….
Ben blij dat ik niet in dat land woon. Wat een gezeur allemaal…
@ Skynet,
Ik woon nu 18+ jaar in de VS en ondanks vele dingen waar je kritiek op kunt hebben is het werkelijk een prima land om te wonen. Ik verbaas mij er zelf ook over hoe ik het land over de jaren heb komen te waarderen. Negatief doen over de VS was mij niet ongewoon toen ik nog studeerde en werkte in NL; met als zovele dingen; onbekend maakt onbemind. We denken via de media alles te weten over de VS maar dat is toch niet zo. Ik hoop dan ook dat voor Faisal zijn verblijf in de VS (ondanks de rottige binnenkomst- inderdaad is dat geen visite kaartje daar bij de grens) een positieve ervaring zal zijn.
Hey Faisal, veel plezier daar! Opdat je er veel grijze cellen moge kweken!
Ik vind het triest om te horen dat je dit hebt meegemaakt maar ik wens je alsnog een mooie, leerzame reis inshAllah.
Een supertijd gewenst en leuk om je belevenissen te lezen! Ik ben de laatste tijd betrokken geweest bij een paar groepen Amerikaanse studenten die hier kwamen voor een studieprogramma, en ben steeds weer verrast over hun originele opmerkingen over Nederland na een paar maanden. Ben dus heel benieuwd naar jouw analyses t.z.t. Wa salaam!
Zo grappig Faisal dat jij en ik precies hetzelfde hebben gedaan in dat hok…Hoe vaak heb jij nou die sterren geteld? Ik telde ze alsof er een misschien weg zou lopen of er twee spontaan zouden paren en vermeningvuldigen…hehe… Zo blij dat het voorbij is…
De warmste groeten vanuit de mooie LA :D
Zohra ( medereiziger Faisal)
Tjah, voetbal moet je eigenlijk gewoon in NL kijken… Spanje is de terechte winnaar… mooi spel