Dit stuk is ingezonden door Johan Otten
Vandaag zijn mijn schoonouders teruggekomen van vakantie. Ze zijn voor vier weken naar Marokko geweest. Natuurlijk hadden wij een aantal taken zoals het huis bijhouden, de kat eten geven en ga zo maar door. Vooral het laatste karweitje, de kat eten geven… Ik heb het niet zo op katten. Of toch wel? Ik weet het niet, het is gewoon dubbel weetje. Traumatische ervaringen in mijn jeugd met katten (mijn opa en oma hadden er op hoogtijdagen twaalf en bezocht elk weekend kattenshows) en overmatig haaruitval lieten mij geloven dat katten toch niet echt cool waren. De kat van mijn schoonouders is toch echt wel anders denk ik.
Komt het door de hennastip die op zijn voorhoofd is aangebracht? (Hebben ze gedaan zodat hij zijn natuurlijke vijanden eerder afschrikt.) Of zijn zielige gemiauaaaw en het pootje uit de brievenbus wanneer ik vertrok? Of is het gewoon dat ik vier weken lang gebouwd heb aan een gezonde en open relatie met de kat van Hadj Schoonpapa.
Zo vergezelde de kat mij terwijl ik op de computer zat (over mij schouders, op mijn schouders, op het toetsenbord, voor het scherm), terwijl ik naar buiten wilde gaan (een keer om kwart over twaalf s’ nachts. Stond ik daar stikchagrijnig in de regen met mijn djelleba aan een kat te vangen… grrrrrrrr) en uiteraard wanneer ik melk in wilde schenken en hij het melkschaaltje omduwde.
Mijn vrouw kon het niet meer aan. Het gemiauw wanneer we vertrokken (echt heel zielig). Ze koos ervoor om niet meer te gaan en ik had er weer een leuke klus bij! Ik mocht dus de laatste tien dagen elke dag de kat bezoeken. De relatie tussen mij en de kat werd steeds beter. Ik gaf hem te eten (hij kreeg op den duur voorkeuren: geen rund, wel kip, niet aldi merk, wel ah merk(!)), verschoonde zijn kattenbak, krabde achter zijn oren en verliet hem weer onder kattenharen.
Normaal gesproken ben ik niet echt een kattenliefhebber. Toch denk ik dat deze kat wel mijn hart heeft gestolen. Hoe raar het ook klinkt, het heeft ook inzicht in mijzelf gegeven. Zo heb ik weer gemerkt wanneer ik absoluut geen geduld heb en wanneer ik geïrriteerd kan raken (hij liep mij echt overal achterna. Niet normaal! Zelfs als ik naar de wc ging stond die kat voor de deur te miauwen).
Het heeft mij ook op sommige momenten na laten denken over wat de islam zegt over dieren en hoe wij voor dieren moeten zorgen. Het is enorm belangrijk om dieren goed te behandelen. Er is zelfs een overlevering over een prostituee die goed voor een kat zorgde en daardoor in het Paradijs terecht kwam! De islam schrijft ons voor dat we goed moeten zijn voor de schepselen van Allah. Ik vraag me echter wel af, gebeurt dit wel genoeg in de praktijk? Wat denken jullie?
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!
12 Reacties op "De kat uit de boom kijken"
Interessanter stelling1 Dat eist ik niet, dat de islam zulks voorschrijft.
Ik heb 2 honden. En de meeste allochtonen zijn en doodsbang en vol afschuw als mijn honden ook maar in de buurt komen!
Ik dacht altijd dat honden in dit geval als onrein worden beschouwd?
‘Er is zelfs een overlevering over een prostituee die goed voor een kat zorgde en daardoor in het Paradijs terecht kwam!’
Is het zo makkelijk??Laten we dan allemaal voor een kat zorgen en de rest vergeten..
ensar, één hoeft het ander niet uit te sluiten… Lieke, het is geen stelling maar een overlevering, en die zijn er ook, kijk met een ruim blik en met een open hart naar de Islam…
Je hebt gelijk: honden (eigenlijk vooral de neus en bek) worden als onrein beschouwd in verband met de bacteriën die zij meedragen. Dit wil echter niet zeggen dat ze volgens islam niet gewoon een onderdeel van Allahs schepping zijn en je ze niet goed moet behandelen! Integendeel: er bestaan bijvoorbeeld ook overleveringen die spreken over de vergiffenis van iemand die een dorstige hond te drinken gaf.
Verder: Ik ben nooit bang voor honden geweest tot ik een jaar in Tunesië heb gewoond. Honden worden daar alleen gehouden voor jacht of bewaking en wonen dan over het algemeen in de tuin (wat volgens de islam dus WEL is toegestaan). Deze honden zijn over het algemeen tegen iedereen behalve de eigen baas ontzettend vals. Gevolg: ik heb meer onvriendelijke honden gezien dan me lief is en sindsdien loop ook ik voor de zekerheid met een boogje om honden heen als ik ze tegenkom…
Sorry, even niet opgelet: de vorige reactie is van mij!
Hahaha, kapotdroog stukje
Volgens mij ging die overlevering over een prostituee en een hond, niet over een prostituee en een kat…
[quote=”lieke”]Ik heb 2 honden. En de meeste allochtonen zijn en doodsbang en vol afschuw als mijn honden ook maar in de buurt komen![/quote]
Ja maar de meeste honden zijn ook gewoon eng. Vooral als ze naar me toe komen rennen, dan heb ik het niet meer (ik bedoel… hou ze bij je ofzo). Het liefst zie ik ze ergens aan een lijn met een baasje die goed voor hem/haar zorgt, minstens een kilometer van mij vandaan :)
Maar dat kan ook komen door het feit dat ik (toen ik 7 of 8 jaar oud was) ben aangevallen door een hond terwijl ik skeelers aanhad. Ook leuk.
“Er is zelfs een overlevering over een prostituee die goed voor een kat zorgde en daardoor in het Paradijs terecht kwam!”
Nou nou het is me wat … is er ook een overlevering over een hoerenloper die toch nog in het paradijs kwam omdat hij goed voor zijn kat zorgde …. ?
@ simon: niet dat ik weet. Maar er zijn wel genoeg overleveringen waarin Allah zijn barmhartigheid toont. En dat je ook terug in deze overlevering. Ik vind dat juist erg mooi aan de Islam. Alleen Allah weet wat er in de harten speelt!
#7 Simon
Dus als ik je goed begrijp, Simon, wil jij ook graag in het paradijs terechtkomen? Heb je al een kat?
Met vriendelijke groet.
Niet ieder overlevering is voor waar aan te nemen..
Prachtig verhaal Johan! En kijk maar uit, als katten eenmaal je hart veroveren, kom je er nooit meer vanaf…voor je ’t weet heb je er zelf een en sta je om half zes ’s ochtends in de keuken om het jammerende beest te voeren.
Is ’t trouwens minder gangbaar binnen de moslim/ allochtone gemeenschap om huisdieren te houden? of ligt dat aan mij? ik hoor niet zo vaak andere moslims praten over hun huisdieren.
@Elmakr: haha bedankt voor je reactie..!
Ja volgens mij is het wel minder gebruikelijk in de allochtone gemeenschap om huisdieren te houden (en vooral geen honden). Ik weet wel dat ook moslims (in mijn omgeving) die kinderen hebben wel vaker een konijn of een hamster hebben..!