Mijn oom gaat dood, hij is stervende. Hij gaat echter niet dood zoals de meesten van ons verwachten dood te gaan, ergens ver in de toekomst op een dag voorbij de horizon. Het is vrij zeker, tenzij Allah swt anders besluit, dat hij in de zeer nabije toekomst zal overlijden aan een aggressieve soort kanker of de bijkomendheden daarvan. Zijn diagnose is vooralsnog dat hij enige weken tot enige maanden heeft. Meer, denken de dokters, zit er niet in. Nu is ieders leven, of het einde ervan, onzeker en vol risico’s, maar op de een of andere manier lijken zijn kansen toch een stuk kleiner. Hij maakt er echter het beste van.
Dit leidde ertoe dat mijn oom besloot, zolang hij nog fit en helder was, om zijn broers en zussen en hun partners uit te nodigen om op zijn eigen wijze van hen te genieten maar ook afscheid te nemen van hen. Vervolgens nodigde hij ook zijn vrienden uit en als laatste zijn neven en nichten met partners.
Wegens de grote vermoeidheid kon hij niet teveel van zichzelf eisen, maar toch wilde hij iedereen even persoonlijk spreken. Hij vroeg een ieder om ook een persoonlijke boodschap op te schrijven voor hem, die hij eventueel later kon teruglezen. Deze bijeenkomsten laat hij plaatsvinden over een periode van 5 of 6 weken. De derde is net geweest.
Gisteren was het mijn beurt, samen met mijn broer en zijn vriendin en nog wat andere neven en nichten. Het belangrijkste voor mijn oom leek een soort van gezamenlijk ritueel waar hij ons deel aan wilde laten nemen. Hij vroeg iedereen met hem in de tuin te komen staan in een grote cirkel, elkaars hand vasthoudend. Vervolgens vroeg hij om een moment stilte waar hij ons verzocht om aan elkaar te denken, elkaar liefde te schenken, voor elkaar te zorgen en er voor elkaar te zijn. Ik vond hem vroeger al een beetje een vage hippie dus ik had er rekening mee gehouden dat zoiets zou gebeuren. Ik houd niet zo van die antroposofische freestyle reli-acties maar voor hem doe ik het graag mits ik mogelijke shirk van me af houd (bovendien kun je altijd stiekem een mooie doe’a in je hoofd doen voor hem en zijn directe naasten).
Mijn familie is traditioneel gezien een redelijke puinhoop, enkel en alleen al door de omvang ervan: het is een grote (van oorsprong) katholieke familie met een stuk of 12 broers en zussen met elk 2 of 3 kinderen met elk een (of meer) partners en ook weer 2 of 3 kinderen, zo ondertussen. Vaak is het een relationele rommel tussen op zijn minst 2 moeders en zoons, of vaders en dochters, of vaders en zoons. Des te mooier, zei mijn broer, is het dan ook dat op de een of andere manier al die gasten er dan wel weer staan als we weer eens een familielid (nr 5 bij ons) aan kanker dreigen te verliezen.
Voor mijn oom, zijn kinderen en partner: moge Allah swt jullie kracht en sterkte geven in deze zware tijden. Moge Hij swt jullie Zijn Leiding en Barmhartigheid geven. Amien.
Noureddine Steenvoorden
In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.Lees andere stukken van
16 Reacties op "Mijn Oom"
Ameen.
Zelfde verhaal bij een oud-klasgenoot van me. De vraag is nu alleen nog maar wanneer: dagen, weken, maanden?
Als het zoveel in je familie voorkomt zou ik me regelmatig laten controleren als ik jou was Noureddine (goh). Ik zeg t maar even.
Salaam Nourredine,
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn oma, de dokters vertelden haar dat ze een paar weken tot een maand had. uiteindelijk heeft ze, Moge Allah haar ziel zegenen en haar het paradijs schenken, het ruim 3 maanden na de diagnose volgehouden. Het waren 3 hele moeilijke maanden, het is heel gek om te “wachten” tot iemand dood zal gaan. Op een gegeven moment had ze zoveel pijn, dat je Allah vraagt haar te verlossen uit haar lijden. Maar toen het moment eenmaal daar was, kwam de klap toch hard aan… Elhamdulilah.
Wens jou en je famillie veel sterkte en geduld.
Met vredige groet
Sterkte.
Ik wens je alle sterkte en geduld toe voor nu en straks.
alvast heel veel sterkte toegewenst…
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe voor deze periode en voor straks.
Amin…
Heel veel beterschap & sterkte toegewenst. Zoals jij het ook zegt… Allah’u alem. Het leven brengt vreugde met zich mee, maar ook zulke momenten.
Ik hoop en wens dat je oom de komende tijd met liefde wordt omringd.
We zijn allemaal stervende…
Vorige week was ik op de crematie van een tante die 93 is geworden. Zij was gek op dansen en haar dochter kwam op het idee tijdens de crematie haar moeders lievelingsmuziek op te zetten waarbij de vraag aan de aanwezigen was elkaars handen vast te houden en … te dansen. Tja … het was een bijzondere vrouw maar ik wilde liever even stil zijn. Gelukkig waren de verhalen die de vele sprekers over haar vertelden zeer persoonlijk en erg de moeite waard en zo werd het toch een bijzonder afscheid van een bijzondere vrouw. Maar afscheid nemen blijft iets heel moeilijks.
Heel veel sterkte,
Moge Allaah swt hem leiden!
Allaahoema ameeeeeeen!
“Allaahoema ameeeeeeen!”
Inderdaad, Zeg dat wel.
[b]Moge Allah (swt) jullie allen bijstaan in deze moeilijke tijden Insha Allah.[/b]
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe..
…Vervelend
Mag Allah ta3ala jullie saber schenken en pijn verlichten voor je oom -inshallah.
Wa hoewa 3ala koelie shay’in Qadier
@Noureddine: “Vervolgens vroeg hij om een moment stilte waar hij ons verzocht om aan elkaar te denken, elkaar liefde te schenken, voor elkaar te zorgen en er voor elkaar te zijn.”
Zo’n beetje de enige dingen dus waar het in het leven écht om gaat.
“Ik vond hem vroeger al een beetje een vage hippie dus ik had er rekening mee gehouden dat zoiets zou gebeuren.”
Een vage hippie?! Mijn God, hij legt je zo ongeveer het moeilijkste onderdeel van het hele Leven Zelf voor! Wat is daar vaag aan?
“Ik houd niet zo van die antroposofische freestyle reli-acties”
Dat was geen freestyle reli-actie, dat was taal van het non-verbale type. Hij heeft met die cirkel iets willen zeggen wat hij niet zo snel in woorden kon vatten. (niets wat echt de moeite waard is om te zeggen, is trouwens in woorden te vatten, maar dat terzijde)
“maar voor hem doe ik het graag mits ik mogelijke shirk van me af houd.”
Mogelijke shirk nog wel, niet eens echte. Daar zou ik me in jou geval echt he-le-maal geen zorgen over maken. Je lijkt me geen type die God boven zijn medemens stelt (ik lees wel vaker wat van je).
Sterkte trouwens…