Voorpagina Algemeen, Islam

Wanneer bereikt de Verlichting de moslims?

Een rondje langs de redactie

De Verlichting wordt gezien als een van de pijlers van de Westerse beschaving. En de discussie laait zo nu en dan weer op; met de vraag waarom moslims achter de feiten aan lopen. Volgens criticasters zouden islamitische landen de Verlichting niet hebben meegemaakt en daarom in een staat van ondergeschiktheid verkeren. Wat vindt de Wijblijvenhier.nl redactie? Heeft de Verlichting de gemeenschap nou wel of niet bereikt?

Abdelkarim:
Ik kan me nog goed herinneren dat de Verlichting mijn vaders dorp Tamassint bereikte. Ik zat op de grond, in het huis van mijn opa, zo’n 9 jaar geleden. We waren kip aan het eten, die we overdag hadden naar ‘de andere kant’ hadden gestuurd. Toen ik batterijen voor mijn vaders zaklantaarn moest halen, hoorden we het zware geluid van een dieselmotor. We zagen wat mensen aankomen, ze zagen er erg slim en opgeleid uit. Ze knutselden wat, sloegen palen in de grond en legden ons allerlei ingewikkelde dingen uit. Voordat we het wisten hadden we Verlichting. Opeens zagen we elkaar heel goed in het donker. Ik denk niet meer dat het dorp zonder kan, maar moet wel bekennen dat ik de olielampjes mis.

Anoniem:
Verlichting? Meestal tijdens de Ramadan. Wanneer ik overdag op de weegschaal ga staan, heeft er meestal een Verlichting van ongeveer 1 kg plaatsgevonden. Maar dat is na zonsondergang snel gecompenseerd hoor. Je kunt dus gerust spreken van een tijdelijke Verlichting.

Fatiha:
Het zijn lang vervlogen tijden die zich kenmerkten door angst, spanning en onzekerheid. Mijn humeur huisde zich samen met het kwik, ver onder het nulpunt wanneer ik mij met gevaar voor vaders portemonnee de ochtendschemering in waagde. Met bevroren tenen, verkleumde handen, tranende ogen en een loopneus probeerde ik via sluipwegen mijn eindbestemming te bereiken. Mijn zintuigen stonden op scherp, mijn hart klopte in mijn hals en de adrenaline raasde door mijn lichaam. Ze waren overal en konden elk moment toeslaan. Het onheil schuilde achter elke struik. Iedere schaduw was potentieel gevaar.

Tot die bewuste dag. Ik zag ze al in de verte. Een groep onoplettende slachtoffers was al in hun val verstrikt geraakt. Op ieder ander moment had ik nu rechtsomkeer gemaakt en me verschuild. Maar niet vandaag. Vandaag was ik onbevreesd. Vandaag ging ik de confrontatie aan. Vandaag durfde ik oogcontact te maken. Vandaag grijnsde ik naar hem. Vandaag wenste ik de wetsdienaar een “goede morgen.” Vandaag mocht hij de bon houden. Want vandaag had ik dan eindelijk: fietsVerlichting.

Haci:
Die nacht keken we over een verlichte Eufraat. De ongemene sterrenhemel en het maanlicht schitterden over de ruisende golven. Door het donker heen streken onze dromen neer in het licht van het kabbelende water. Daar waar ze zich vast konden klampen aan hoop en uitzicht. Aan die oevers van de Eufraat lagen we dan ook iedere zomer. Wanneer het lemen dorp in een uitzichtloze duisternis verdween konden we er vertrouwd genieten van het licht. Tot die ene zomerse avond. Uit het pikkedonker verschenen er machines op wielen. Verlicht. Langzaamaan daalden ze het ongerepte pad af om hobbelend het dorp in te rijden. Ginder op het dorpsplein werden ze opgewacht door een hoopje onbewuste boeren. Uit het mobiele tuig stapten een aantal mannen met hoeden. Onbewogen en met betonnen blikken betraden ze de karige lichtwijdte van de enkele aanwezige olielampen die geposteerd waren op de waterput. De boer met coppola werd kundig verteld over het fenomeen elektriciteit. Een vorm van licht die van mijlenver opgemerkt zou worden. Een licht dat van het dorp een lichtbaken zou maken. Ieder huis zou er voortaan over beschikken. Kunstmatig en elk moment beschikbaar. Die volgende zomer zaten we onder het licht van de gloeilamp. Melancholisch te peinzen, filosoferen en te dromen over die tijden aan de oevers van de rivier.

Redouan:
In mijn jongere jaren op de basisscholen kende ik maar twee verschillende soorten bevolkingsgroepen. De ene groep was rijk en de ander arm. Ik had toen niet de wil ergens bij te horen en leek het moment van de dagelijkse pauzes belangrijker te vinden. Dat was volgens mijn juf ook niet nodig want alle mensen waren in Nederland gelijkwaardig ongeacht afkomst, seksuele geaardheid of geloofsovertuiging. Dat bleef ik geloven tot het moment dat mama kindje Jochem de klas vol trots binnenliep met schoenen die licht gaven als je erop liep. Jochem was het middelpunt van de aandacht door zijn hippe schoenen. Toen ik thuis kwam vertelde ik vol bewondering over de lichtgevende schoenen van mijn klasgenoot. Mijn vader beloofde mij ‘wel even te kijken of wij ons dat wel konden veroorloven’.

Na enkele weken kwam ik in de middagpauze naar huis toen ik naast de klaargemaakte boterhammen een doos zag met daarin schoenen die licht gaven als je erop liep. Ik brulde van blijdschap en deed de dingen – die rechtstreeks van de markt kwamen – direct aan. Maar helaas, geen Verlichting. Teleurgesteld riep ik mijn vader die geen zin had om de schoenen terug te brengen. Ik moest ze maar aan want Verlichting was voor hem niet zo belangrijk. Voor mij waren het nu zielloze schoenen. Toen ik de schoenen door al het voetballen vies had gemaakt deden de lampjes het ineens wel. Daar was het dan, mijn moment van Verlichting! Overigens blijkt mijn juffrouw een grote jokkebrok te zijn en heb ik ook op dit vlak het licht mogen zien.

Reflex:
2009 jaar na Christus was het dan eindelijk zo ver: Harrayya, mijn mooie geboortedorp in India, kreeg elektriciteit! De mensen stonden er echter niet om te springen, want al die decennia ervoor hebben zij en hun voorouders het prima zonder gedaan. Nooit behoefte aan gehad en waarom zou je betalen voor iets wat je niet nodig hebt? Toen ik belde en dit verblijdende nieuws hoorde, bleek de familie aan de overkant nog aan het twijfelen te zijn. “Moeten we het wel nemen?”. Ik: “Tuurlijk, dat zal mijn verblijf in het dorp in de vakanties een stuk aangenamer maken”. “Is goed, dan zullen we ons er wel voor inschrijven”, klonk het niet veel enthousiaster. Pas later besefte ik mijn egoistische invalshoek in deze kwestie. De komst van elektriciteit zou het leven in het dorp wel eens ernstig kunnen veranderen. Harrayya vóór de Verlichting en Harrayya na de Verlichting zouden twee verschillende werelden zijn

Mijn lieve tantes en oma’s hoeven niet meer de hele dag te waaieren tegen de hitte. Een simpele druk op de knop van de ventilator is voldoende. Maar zal dat net zo lekker zijn als je bed mee te nemen naar de rand van het dorp en in de schaduw van de mangobomen een heerlijk dutje te doen? De wind die daar waait zou zo uit het paradijs kunnen komen. Na zonsondergang hoeft het leven in het dorp niet meer stil te liggen. Ik weet nog hoe ik ’s nachts in het duister op gevoel m’n weg door het dorp zocht, omdat ik vergeten was een olielamp mee te nemen. Je weet nooit waar je met je volgende stap in belandt. Met een open riolering kan dat vervelende consequenties hebben; ik ben nog steeds niet volledig hersteld van m’n voetschimmel.

Ik weet alleen niet of het avondeten er smakelijker op zal worden. Vóór de Verlichting aten we op het dak (vanwege de warmte) en konden we in het donker gelukkig niet zien welke insecten en ander gediertes we mee aten. Het smaakte in ieder geval altijd verrukkelijk. Maar als je weet dat dat lekker knapperige stukje wat je net in je mond had een verdwaalde spin was, dan is het nog maar de vraag of het avondeten net zo lekker blijft.

Het dorp ligt vlakbij de jungle en kent een rijke flora en fauna, bestaande uit o.a. vliegende kakkerlakken en nog niet eerder gedefinieerde kruipende wezentjes. Ongetwijfeld zal het niet lang duren voordat de televisie zijn intrede zal doen in het dorp. De gevolgen daarvan zijn niet te overzien. Het kan dan alle kanten opgaan met het dorp. Mensen kunnen ineens gaan dromen over een leven buiten het dorp. Bollywood kan er voor zorgen dat ze met z’n allen elke dag tussen de akkers gaan lopen dansen. Voor de koeien en geiten dreigt verwaarlozing, omdat de mannen zo nodig cricket wedstrijden van 5 dagen moeten kijken. En als de vrouwen eenmaal verslaafd raken aan de soaps, dan veranderen de huizen ongetwijfeld in zandbakken. Het geboortecijfer van het dorp zal drastisch zakken, althans dat hoopt Ghulam Nabi Azad, de minster van volksgezondheid.

Het is dan ook zijn idee om zo snel mogelijk alle dorpen te voorzien van elektriciteit. “If there is electricity in every village, then people will watch TV till late at night and then fall asleep. They won’t get a chance to produce children” (het Indiaas-Engels accent moet je er even zelf bij verzinnen). Maar of dat ook voor Harrayya zal gelden, zal de toekomst moeten uitwijzen. Want niet alleen het grond van Harrayya is erg vruchtbaar.

Hoe dan ook, de gevolgen van de Verlichting voor Harrayya kunnen alle kanten opgaan. Moge Allah (swt) hen leiden!

Wanneer heb jij de Verlichting gezien?

foto: photo credit: ManImMac via photopin cc

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie