Voorpagina Islam, Media, Politiek

Islamitisch gemotiveerd, niet gerechtvaardigd

, 23 januari 2013, 8 reacties

“Ja hoor eens, ik ben moslim geworden, geen inwoner van X. Als moslim dien ik rechtvaardigheid te volgen waar ik kan, of het nu aan de kant van moslims staat of niet.”

Dat Islamitisch gemotiveerde terreur niet per definitie islamitisch gerechtvaardigd hoeft te zijn, is duidelijk en komt in vele fatawa helder naar voren (meerdere hier al eerder genoemd). Misschien is het interessant om vergelijkbare ellende uit het verleden onder de loep te nemen. Sta me toe op zijn Boubkariaans uit te wijden.

In de zomer van 1977 vonden er vreemde zaken plaats aan de Baden Powellweg in Osdorp, Amsterdam. Een Duitssprekend gezelschap – een eenheid van de Rote Armee Fraktion (RAF) – hield zich daar schuil in de nawee van gijzelingen, aanslagen en moordpartijen op het ‘internationaal imperialisme’. Deze handelingen waren terreurdaden op zich, maar ook bedoeld om de vrijheid van kopstukken van de RAF af te dwingen.

In de hieromliggende jaren zorgden verschillende onderdelen van de RAF voor een stadsguerilla gericht tegen bovengenoemd imperialisme in al haar facetten: van Israël/Palestina tot USA/Vietnam, van de nazi-restanten in de Duitse maatschappij tot de pan-Arabische misère in het Midden-Oosten.

Ik voelde me recent genoodzaakt om het meesterwerk van Stefan Aust over de opkomst en ondergang van de RAF (Het Baader-Meinhoff Complex, 2008) te herlezen in deze onstuimige tijden van stads- en woestijnguerilla.

De meest recente guerilla is de gijzeling en moord van diverse medewerkers van een aardgas-installatie in Algerije door een groepering verwant aan de lappendeken die zich Al Qaeada in de Maghrib noemt.

Hun voornaamste motivatie leek een bestraffing te zijn van de invasie van Mali door de ‘Franse imperialisten’. Een ander doel was de bevrijding van de gearresteerde medestanders. Tegen de tijd dat dit stukje geplaatst is, is hopelijk meer bekend over eventuele overlevenden en slachtoffers. Echter, net als bij het drama in Beslan (tegen Russisch ‘imperialisme’ in Tsjetsjenië), moge duidelijk zijn dat de plaatselijke overheid en de gijzelnemers er een vreselijk bloedbad van hebben gemaakt.

De parallellen tussen de stadsguerrilla van de jaren ’70/’80 en de diverse islamitisch gemotiveerde guerrillastrijden van de afgelopen 20 jaar zijn verbluffend, zowel in methodiek als in discours. (Net als die in Zuid-Amerika overigens).

Het discours speelt zo mogelijk een nog belangrijkere rol dan de methodiek: de guerrillero strijdt met gevestigde media en  autoriteiten om zijn strijd zelf te mogen duiden. Dus noemt de staat hem een terrorist maar noemt hij zichzelf een vrijheidsstrijder. Zo noemt de guerrillero de staat een terreurmachine maar de staat zichzelf een vertegenwoordiger van het volk. Het discours wordt hierdoor voornamelijk een propagandastrijd, waarmee waarheidsbevinding (wie heeft gelijk, wie staat in zijn recht, wie verdient onze steun en sympathie) bijna bewust wederzijds bemoeilijkt wordt.

Een andere parallel is te vinden in de alternatieve bronnen van inkomsten. Waar de leider van de Algerijnse strijders, Mokhtar Bel Mokhtar, ook bekend staat als Mr Marlboro vanwege zijn smokkelactiviteiten, hebben organisaties zoals de RAF, FARC en Taliban menig drugshandelverwijt gekregen. Dit is selbstverständlich overigens, want welke clandestiene operatie kan van openbaar geld op aan? Binnen twee tellen hebben de ‘imperialisten’ je op een terreurlijst gezet, je tegoeden bevroren en ben je pardoes failliet.

Of het islamitisch correct is, is echter simpel te beanwoorden. Wij behoren niet te doen aan ‘het doel heiligt de middelen’, als de middelen haram in het kwadraat zijn.

Recent las ik een column van Theodor Holman, waarin hij zijn oude sympathie (onbegrijpelijk voor hemzelf) voor de RAF nog eens ter sprake bracht. Dit deed me denken aan een interview met de NOS van lang, lang geleden waarin me werd gevraagd naar mijn standpunt over moslimland X waar ze Y hadden gedaan. Mijn antwoord toen was in de trant van “ja hoor eens, ik ben moslim geworden, geen inwoner van X. Als moslim dien ik rechtvaardigheid te volgen waar ik kan, of het nu aan de kant van moslims staat of niet.”

Prachtig, al zei  ik het zelf, maar toch, daarmee ben ik niet klaar. Ik kan de methodiek veroordelen en het discours soms verdacht veel op andere – niet-islamitische-  ideologieën vinden lijken. Toch zit er ook bij mij een dilemma: Afghanistan hoort niet door Amerikanen te worden bestuurd maar ook niet door corrupte Afghani’s, Palestina niet door Israëli’s (idem corrupte Palestijnen), Mali niet door Fransen (idem corrupte Malinezen). Net als Holman vind ik sympathie op een plek die ik op het eerste gezicht niet prettig vind.

Hoe dien ik hiermee om te gaan? Gijzeling, moord, aanslagen, onschuldigen bij de strijd betrekken, kwaad met kwaad vergelden – we moeten terug naar de basis. De Profeet zei eens: “Niemand van jullie gelooft (werkelijk) totdat hij voor zijn broeder (in de mensheid) wenst wat hij voor zichzelf wenst.” Ik wens vrijheid, zelfbestuur, verschoning van terreur en geweld.

photo credit: spanaut via photopin cc

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van