Ik ben vermorzeld, verpletterd en aan de kant geschoven. Ik ben gepijnigd, getreiterd en in elkaar geslagen. Ik ben als onhandelbaar voorgedragen. Ik ben voorgelogen, niet in één keer maar in kleine maten. Mij is beloofd bij me te blijven maar ik ben steeds achtergelaten. Ik heb achtergelopen, ben voorbij gelopen, heb gekropen en toch bleef ik maar hopen, dat er een nieuw begin aan zat te komen.
Uiteindelijk ben ik er achter gekomen, hoe vreselijk diep ik ben gezonken, omdat ik in jouw teleurstellingen ben verdronken. Als kind zat ik om de zoveel tijd met mijzelf in de knoop. Bouwde op woede in plaats van op hoop. Ik heb kansen vergooid, met liefde gestrooid, aan veel dingen begonnen en helemaal niks voltooid. Uiteindelijk heb ik mezelf met optimistische fantasieën bezaaid. Ik heb van al jouw loze woorden de nek omgedraaid.
Mij heb je vervormd met je boze blikken en je zware hand. Je hebt mijn respect voor jou levend verbrand. Nu vind je het raar dat ik in mijn eigen huis geen tikkeltje rust vind? Hoe kan je van mij verwachten dat ik nog recht op sta terwijl je me hebt vertrapt als kind.
Als ik zo terug denk, zorgde jij voor optimisme in mijn leven. Want je hebt me zo vaak verpletterd, dat ik werd gedwongen met mijn hoofd opgeheven. Dat terwijl ik mijn hoop op moest geven. Ik heb een gat in mijn vertrouwen omdat ik op niemand kon bouwen en nu kan ik niet als een normaal functionerende persoon van iemand houden. In elke ruzie die ik heb, komen jouw verdomde woorden naar boven. Je zit in mijn brein begraven en blijft me achterna lopen. Jij bent de definitie van ik als pessimist. Ik ben half volmaakt omdat ik het belangrijkste in mijn leven heb gemist.
Je hebt me verwikkeld in je kleinerende ogen, voor elke blik liet ik een traan. Nu ben ik immuun tegen de kou , simpelweg omdat je me in de kou hebt laten staan. Ik walg van mezelf als ik zie hoe je van iedereen kan houden behalve van mij. Wat heb ik gedaan zodat je al je haat kon stoppen in mij. Ik was je uitlaatklep, ik vind jou geen echte vent, ik hoop dat iemand mij overhoop schiet als ik me ooit nog bedenk. Ik heb je zo vaak nodig gehad, zo vaak als dat je mij vergat.
Op school werd ik gepest, kwam thuis en werd door jou verpest. Nu zit ik met opgepropte agressie in mijn brein. Maar ik zal worden wie jij dacht dat ik nooit zal zijn. Durf niet te praten over verkeerde opvoeding en spijt. Je dochter raakte jij bij je 1e klap al kwijt. Nu ben ik niet stabiel, kan slecht tegen kritiek. Omdat jij elke weg afkraakte die ik toen beliep. Nu leg je nog steeds stenen op mijn pad. Als je denkt dat jij nog enige invloed op mijn keuzes hebt, kan ik je vertellen dat ik net zo doof voor jou ben, als jij voor mij toen je me in elkaar hebt getrapt.
Als ik iets heb geleerd door jou, is dat recht op staan, want iedere keer wanneer ik krom begon te lopen pakte jij je kans en begon je er met woorden erop los te slaan. Als je ergens goed voor bent geweest, is dat wel voor het feit dat je me hebt geholpen met het bouwen van de muur om mijn hart.
Ik denk dat als die er niet was geweest, ik nog steeds net zo hard, werd vertrapt. Soms zie ik je glimlachen en even vult vreugde mijn ziel. Heel even. Ik zie dan altijd in, dat de plek die jij hebt, nooit aan een ander is weggegeven. Misschien komt dit alles door het feit dat ik zoveel van je hield. Misschien, heeft daarom, je tornado een deel van mijn optimistische kijk vernield.
Wie ik ben vandaag, is geschapen door gisteren. Soms wou ik dat ik alle slechte karakteristieken die ik heb overgenomen van jou heel simpel van me af zou kunnen scheren. Dat ik jou van al jouw onnozele gedachten zou kunnen bekeren. Maar door het slechtste te hebben gezien, zie ik de waarde van dingen veel sneller in. Ik wil je bedanken hierin, want doordat je mij door een door jou vervormde iemand verving, ben jij tot de dag van vandaag nog de enige die heeft gezorgd voor mijn langzame afsterving.
Ik begin elke keer met vreugde, eindig genadeloos met pijn. Ik eindig, correctie, oneindig moet het zijn. Want pijn eindigt niet, in ieder geval niet zolang er huilende kinderen zijn. Dus praten kunnen we allemaal over hoe oneerlijk de wereld is, dat we moeten zorgen voor onze medemens, maar zodra het erop aan komt, onze doofheid onze excuses is.
Optimisme, in al het negatieve het positieve zien. In mijn ogen ben je een monster, als je optimisme in een huilend kind kan zien. Op de basisschool zei mijn leraar altijd; “*anononiem*, woorden doen geen pijn.” Maar als iemand mij had gezocht in MIJN woorden, had ik nu niet zo gebroken hoeven te zijn. Nog steeds na acht jaar trek ik mijzelf omhoog, op plekken waar ik jou zie, loop ik om je heen, met een boog.
Woorden komen harder aan dan jouw rake klappen, maal tien. Zolang ik huilende kinderen hoor zal ik geen druppeltje optimisme in deze wereld zien. De mensheid belooft iets groots, maar zonder daden zijn hun woorden heel klein. Dus als ik denk aan optimisme, denk ik aan alle ouders die bij God niet weten, hoe ze in Godsnaam, optimistisch moeten zijn. Want als je leeft in Gods naam, kan je niet zo doof en blind zijn.
*De naam van de schrijver is vanwege privacy gefingeerd*
8 Reacties op "Optimisme? Ik ben vermorzeld, verpletterd en aan de kant geschoven"
Prachtig stuk weer. Gaat goed met Wijblijvenhier, ga zo door!
Herkenning en verdriet, een prachtig stuk, bedenk je wel dat wij dan misschien vervormd zijn door hetgeen we in ons leven tegen kwamen, maar dat we er ook oersterk door geworden zijn.<3
Het stuk dendert gewoon over je heen. Verplichte literatuur voor zowel kinderen als ouders. Je hebt bij mij nu al een blijvende indruk gemaakt Humeyra. Je bent een topper.
*****, je hebt ECHT talent – wist je dat? Prachtig verwoord, ik ben sprakeloos. Kan niet wachten om meer van je te lezen.
Wauw wat een talent!
Woorden doen inderdaad meer pijn als een pak slaag. Heb liever de zweep als het vernijn van de tong.
Supermooi geschreven!
Keurig gedaan, mooi gedicht!
Autobiografisch wellicht ?