We leven in een mooie tijd, ons leven is mooi en goed. We kunnen zeggen wat wij willen, onze democratie geeft ons vrijheden die andere landen niet kennen. Het is niet zo vanzelfsprekend om te zeggen wat je wilt in een dictatoriaal land. Het is niet zo vanzelfsprekend om achter het stuur te kruipen als vrouw en naar je werk te rijden in Saoedi-Arabië, of op een plein te schreeuwen om verandering in je land, zonder je te bekommeren om gefrustreerde mannenhanden die naar je borsten grijpen. Als ik naar de Dam ga om te protesteren tegen een willekeurig iets, is er niets aan de hand. Ik heb andere issues, maar daarover later in mijn column meer.
In andere delen van de wereld zijn leefsituaties erger. Islamisme zegeviert daar waar het lente moet zijn en westerse, high brow vrouwen analyseren de positie van de Arabische vrouw kapot. Die vrouwen redden zich wel, geloof me. En ik hoef echt niet vanuit Egypte te twitteren dat vrouwen zich daar sterk en staande houden, ik spreek deze vrouwen vaak voor mijn werk voor de Wereldomroep en voor De Kleurrijke Lijst en als ik één ding weet, is dat deze vrouwen ons – vrouwen uit het westen – niet zo nodig hebben als wij zelf denken. Hiermee impliceren wij dat zij zonder onze solidariteit en goedbedoelde adviezen, het niet zullen redden en daarmee onderschatten wij deze groep vrouwen en kun kracht. Geef ze de tijd. Ik geloof in de kracht van het volk, die maken of kraken een revolutie zelf. Dat er journalisten zijn die berichten over de regio is één ding, maar dat elke vrouw over de andere struikelt voor de beste analyse is een ander verhaal. Wie moet ik geloven?
Ik geloof ook in de kracht van De Vrouw. Ja. Ik ben solidair. Ja. Maar ik heb ook geleerd dat solidariteit eenrichtingsverkeer kan zijn. Ben je te kritisch en te mondig en niet diplomatiek genoeg dan word je snel weggezet als die irritante, grove en beledigende vul maar in. Ik heb geleerd dat solidariteit in tijden van persoonlijke struggles niet altijd vanzelfsprekend is. Net zoals dat het niet vanzelfsprekend is als je gesteund wordt in je strijd tegen onderdrukking op wat voor niveau dan ook of in je kleurrijke boodschap voor onafhankelijkheid en zichtbaarheid in de media. Dat zijn thema’s die interessant zijn, eens. Maar wij Nederlandse vrouwen zijn vooral bezig met De Ander. Wij – die ons zorgen maken over de positie van de vrouw aan de andere kant van de wereld.
Ho. Stop.
Ik wil ook wereldvrede. Ik wil ook eenheid en peace in the Middle East. Maar ik ben vooral een VROUW. Een trotse Marokkaans-Nederlandse vrouw die gelukkig is. Gelukkig is in haar huwelijk, dankbaar dat ze beide ouders heeft, die zich omringt met familie en vrienden en op micro niveau kijkt naar haar eigen wereld ipv het koud beredeneren hoe je je visie of missie zo goed mogelijk kunt overbrengen of verkopen. Ja, we willen allemaal gehoord worden. En dat gebeurt ook wel, wij vrouwen raken nooit uitgepraat en zijn niet zo snel tevreden. Dus blijven we over-analyseren en willen we meer. Meer aandacht, meer PR, meer opdrachten, meer geld, meer, meer, MEER.
Mama
Maar ik wil ook zoveel. Een kind bijvoorbeeld. Ik ben 37, twee jaar getrouwd en wil het stilzwijgen over het niet zwanger kunnen raken doorbreken. Ik ben klaar met het taboe. Het lukt al twee jaar niet. Klaar. En mijn man en ik hebben een duwtje in de rug nodig, dus valt alles even in het niet. En mag ik even zeggen dat het zwaar is? Mijn werk is mijn grootste passie en ik sta en val voor de vrouwenzaak en werk met hart en ziel voor meer vrouwen in beeld middels De Kleurrijke Lijst en ik ben trots op mijn baan bij de Wereldomroep, waar ik op de redactie van het Midden-Oosten geweldig journalistiek werk mag doen. Maar ik relativeer. Het is niet vanzelfsprekend om mama te zijn. Het gaat niet vanzelf en mijn man en ik zijn de vraag wanneer het gaat gebeuren, helemaal zat. We zitten in het voortraject van IFV- de IUI behandeling. Wat het inhoudt? Hormonen slikken, jezelf platspuiten, ellenlange ziekenhuisbezoeken, benen in de lucht en wachten maar. En dan vrolijk verder als ei en cel elkaar wéér niet hebben gevonden. En maar blijven lachen naar de buitenwereld toe en het er vooral niet over hebben, want het kan niet, het mag niet. Over dát onderwerp praat je niet. Ik nu wel. En ik hoor steeds vaker – met name – Marokkaanse vrouwen, die uit de kast komen met hun ‘wij raken ook niet zwanger’-verhaal. En dat lucht op. Je staat niet alleen.
Revolutie
Er is een hele generatie Marokkaanse vrouwen die ervoor hebben gekozen om te studeren, te werken, carrière te maken ipv ‘op jonge leeftijd trouwen en het meteen raak-syndroom’. Ik ben voor gemeenschapsbegrippen ‘laat’ getrouwd (30+), maar ik heb wel de man van mijn dromen, daar waar de meeste Marokkaanse vrouwen die tussen hun 20e en 30e trouwden, nu in een scheiding liggen al dan niet met kinderen. En hoe ouder je trouwt, hoe kleiner de kans op bevruchting en in de Marokkaanse gemeenschap is dat nogal een issue. Want baren moet je, zo snel mogelijk, zo vroeg mogelijk. En als het niet lukt, ssssht! Zoiets houd je achter je voordeur, alsof het vuile was is. Ik ben mens, vrouw en ik wil dit op de kaart zetten. Dit is mijn coming out. Yallah!
Ik heb een buurvrouw die – echt heel schattig hoor – met een dik Marokkaans accent uit zuid-Marokko vertelt dat ik een brouwsel moet drinken, terwijl ik onder de douche sta of in bad lig en dan 88 keer moet rollen om mijn eigen as terwijl ik spreuken moet prevelen. Opdat ik zwanger mag raken, Insha’Allah. Mijn man is in Alkmaar geboren en die lachte mij uit toen ik vertelde dat we dit maar een keer moesten proberen.
Excuseer mij, als ik niet altijd meedoe op debat-niveau over De Positie Van De Arabische Vrouw. Ik BEN een Arabische vrouw en in mijn baarmoeder is ook een revolutie gaande. Mag ik relativeren en de vanzelfsprekendheid van kinderen krijgen aan de kaak stellen? Dat is het namelijk niet. En dan heb ik nog geluk. Daar waar mijn Marokkaanse echtgenoot braaf zijn pot vol zwemmers naar het laboratorium brengt en vol trots naast mij staat in nogal benarde situaties, daar gaan sommige partners niet eens mee naar het ziekenhuis en weigeren ze medische hulp, terwijl hun vrouw tegen de 40 aanhikt en ze het nog op een ‘natuurlijke manier’ willen proberen. Egoïsme ten top. Hoe zit het met deze groep vrouwen? Zij lijden in stilte. Waar blijven de analyses en het opkomen voor je ‘sisters’, als het om dit soort taboeonderwerpen gaat, hier in je eigen land?
Ik zie genoeg ontwikkelingen en ellende om mij heen, in mijn directe of indirecte omgeving en als journalist houd ik die ontwikkelingen graag in de gaten. Dus ja, het baart mij zorgen als ik cijfers onder ogen krijg over Marokkaanse jongens die kampen met psychische ziekten. Het baart mij zorgen als Sara mij belt, die emotioneel en seksueel mishandeld is in haar jeugd en tussen wal en schip valt omdat hulpverlening haar context niet begrijpt. Het baart mij zorgen als ik steeds meer vrouwen hoor en spreek over de pakken slaag die zij krijgen – hier in Nederland , zwart, wit en alle tinten grijs ertussen. Allemaal problemen. Maar mijn baarmoeder baart niet en dat is ook een probleem. Dus 8 maart internationale vrouwendag? Ik vier het elke maand, ook als het weer niet raak is. Dus mocht je mij de volgende keer de les willen lezen over wat ik moet doen om mijn zichtbaarheid te vergroten en hoe mijn positie te verbeteren? Sorry, maar ik luister even niet. Viva la revolución de mi útero!
Foto: M.E. Amrani
Dit artikel verscheen eerder op de website Vrouwen van Nu
Raja Felgata
Raja Felgata is journaliste en programmamaker. Ze heeft in 2010 als hoofdredacteur de eerste Kleurrijke lijst van Nederland gelanceerd. Een jaarlijkse lijst van 101 Kleurrijke vrouwen (en mannen) die benaderd kunnen worden door bedrijven, organisaties en redacties van mediaprogramma’s. Op deze manier beïnvloed de Kleurrijke Lijst de beeldvorming in Nederland, kleurrijke stemmen die gehoord en gezien mogen worden en op die manier hun expertise delen.Lees andere stukken van Raja
18 Reacties op "Het baart mij zorgen"
ja, inderdaad het is een taboe als we onze( moslimah) zwakeling openbaar praten, voraal in de gebied van private. Ik vraag me af zijn ze echt gelukkig, vrouwen die in de latere leftijd laten huwelijken. Zijn ze erg gehecht met haar career als docent, advocaat (nog niet gehoord dat de rechter is haar perdicate), arts e.z.v.? zo ja , dat is toch haar leven doel. Ze zijn tocht al in de hoogte van de leven, zijn ze nog niet tevreden ? ieder daad heeft een consequentie .
ik dank je voor je open verhaal. Ik wens je sterkte in de weg die je gaat.
Beweer je nu dat meiden die vroeg trouwen niet gelukkig zijn met hun man? Die illussie wek je (helaas) nu wel. Vind het vervelend voor je dat je kinderwens maar moeizaam vervuld wordt. Maar dat heeft niets te maken met meiden die er bewust voor kiezen om vroeg te trouwen en vroeg kinderen te krijgen, ongeacht hoe het later volgens jou voor ze uitpakt.
Sara, de scheidingscijfers bij Marokkanen tussen 20-30 onderstrepen mijn verhaal. Er zijn hier en daar uitzonderingen op de regel, sure. Maar merendeel bezwijkt onder de druk en maakt te vroeg een beslissing die niet altijd uitpakt zoals ze zouden willen op langer termijn #facts
RF
Moge Allah (swt) jullie snel verblijden met een gezond kindje.
http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?DM=SLNL&PA=37325&D1=a&D2=l&D3=21-31,123&D4=0,l&D5=0-4,137,152,215,232&D6=0,4,9,15-16&HDR=G2,G1,T,G3&STB=G4,G5&VW=T
Deze cijfers onderstrepen jouw verhaal volgens mij niet. Of ik kan geen cijfers af lezen. Zeg het maar.
Moge Allah jullie blij maken met een kind.
Maar als het niet gebeurt heeft ook een reden. Het is niet leuk om te horen, maar onderstaande geeft tegelijkertijd een stukje rust ( shoera(42) :50
49. Aan Allah behoort het koninkrijk der hemelen en der aarde. Hij schept wat Hij wil. Hij schenkt vrouwelijke en mannelijke kinderen aan wie Hij wil.
50. Of Hij mengt ze, mannelijk en vrouwelijk en Hij maakt onvruchtbaar wie Hij wil. Voorwaar, Hij is Alwetend, Almachtig.
netjes opgezocht hoor Sara, ik ken deze cijfers. Vallen lager omdat de meeste stellen besluiten om islamitisch trouwen en te scheiden en niet altijd voor de NL wet te trouwen en dus niet hoeven te scheiden :) Daarbij: als journaliste spreek ik zoveel meiden die tussen 20 en 30 trouwen en uiteindelijk in een scheding eindigen- het is bewezen dat jong trouwen meestal sneller voor een scheiding zorgt. Je weet na je 30e pas iets meer over jezelf , dan wanneer je trouwt als tiener of 20-er.
Dank voor het opzoeken iig (mocht je meer willen lezen: check parool 26 jan 2013, artikel van Heiba Targi Bakkali ‘ scheiden zoals Allah het wil’ )
Dus over het algemeen zijn het aannames en meiden die jij spreekt, en geen feitelijke cijfers waarop je je basseert. Bedankt voor je aanvulling.
Het getuigt van lef om zo openhartig te zijn over je persoonlijke situatie.
Mijn complimenten, dat je niet kiest voor de ‘doofpot’.
Wat fijn om te lezen dat het in de omgeving van Sara blijkbaar anders is. En ik maar denken dat de scheidingcijfers van Marokkanen inderdaad zo schrikbarend hoog waren. Te meer omdat er in mijn directe omgeving ook al zoveel scheidingen zijn en in gesprek met landgenoten (oa. op fora) dezelfde mening gedeeld wordt. Maar dat zijn natuurlijk geen feitelijke cijfers, want het staat niet op een site als statistiek gepubliceerd.
geen aannames Sara. Lees mn bericht nog een keer. Als ik mijn verhaal – los vh persoonlijke- hierop zou baseren, ben je niet heel geloofwaardig als journalist. Daarbij, dit is een persoonlijk verhaal EN ik baseer het op andere uit de praktijk gestoelde ECHTE verhalen. Snap niet zo goed waar je agressieve toon vandaan komt. Feiten zijn feiten, cbs vult islamitische praktijk aan. Peace sister! Ik deel mijn verhaal niet om welles niettes te spelen
Heel vervelend. Ik begrijp dat je dit van je af wilt schrijven en ten einde raad bent.
Op deze site vindt je echter alleen begrip en geen antwoorden…
Adoptie is een optie.
Arme ziel!
Weet niet, artikel klinkt een beetje bitter. Ene kant volg ik het wel andere kant is het zo van “tsjah..’ Misschien omdat er in mijn omgeving veel op jonge leeftijd gelukkig getrouwd hoog opgeleide carriere gemaakte mama’s van islamtische afkomt. Ook een paar gescheiden toppertjes, maar lang niet zoveel als het artikel doet denken.
Alles heeft zijn voor en nadelen.
Hoop dat Allah (swat) je inchallah het wonder van kinderen krijgen gunt. Komt goed als je hoop blijft houden! En zoals een vriendin van mij zei ooit ‘ik hoef geen baby te baren om er van te houden” zij is de adoptiemolen ingegaan.
@Saab; Mag ze eventjes bitter zijn misschien, als een grote wens vooralsnog niet is uitgekomen? En ook fijn dat er in je omgeving zoveel jonge gelukkige, hoog opgeleide, succesvolle mama’s zijn. Dat zal d’r vast goed doen, om dat ingewreven te krijgen.
Tuurlijk mag ze bitter zijn, als ze dat al is hoor, denk het niet maar dat doet dat artikel mij denken gewoon..dat even terzijde. Doelde meer op dat geschrijf onder het kopje revolutie, over dat als je dus blijkbaar onder je 30ste trouwt je niet je droomman hebt en je blijkbaar geen gelukkig huwelijk kan hebben? Dat! stukje vind ik gewoon een beetje vreemd. Btw, wrijf helemaal niets in mevrouw Lien, dat zou wel heel wreed zijn, genoem vriendinnen om me heen die het niet lukt, ik weet hoe ze worstelen.