Voorpagina Opmerkelijk

Tarik Hussein Farid

Het ontkennen van de holocaust – de systematische genocide van Joden, en ook van homoseksuelen, Sinti en Roma tijdens de Tweede Wereldoorlog – is een merkwaardig fenomeen, zowel op menselijk als op intellectueel gebied. Op intellectueel gebied is het merkwaardig, omdat er overweldigend veel historisch bewijs is. In de vorm van papierwerk: de nazi’s waren net zulke goede ambtenaren als de Nederlanders (daarom zijn er ook zoveel Nederlandse Joden weggevoerd), zoals goed te lezen is in het boek van Hannah Arendt over het Eichmann proces. Maar ook in concrete vorm zijn er nog veel bewijzen voor aan te voeren: bezoek maar eens de barakken van Auschwitz – de stille getuigen liggen er in grote stapels in de vorm van overgebleven kleding en stapels schoenen.

Echter, nog merkwaardiger is de ontkenning van de holocaust bekeken vanuit menselijke optiek.

Welke baat zou een holocaustontkenner in vredesnaam hebben bij het ontkennen van het leed dat een ander is aangedaan? Is het niet meer dan genoeg dat een mens ellende meemaakt in zijn of haar leven, of in het leven van zijn of haar familie. En waarom dan nog erger maken door te beweren dat dit leed nooit heeft plaatsgevonden? Het is alsof je mensen twee keer hetzelfde onrecht aandoet.

Uiteraard moeten we hierin ook niet naïef zijn: het merendeel van dit soort ontkenningen vindt plaats onder invloed van een politieke realiteit. Desalniettemin moeten we er altijd naar streven om het politieke element nooit tot onrechtvaardigheid te laten leiden – of, erger nog, tot het weerhouden van barmhartigheid.

Je vraag je misschien af waarom ik nu op eens aan deze zaken moet denken? Wel, ik leek geen keus te hebben na de ophef over de geëxcommuniceerde bisschop Williamson die weer in genade leek te worden aangenomen door het Vaticaan, na de herdenking van de Februaristaking te Amsterdam en alle berichten van toegenomen antisemitisch geweld naar aanleiding van de oorlog in Gaza.

Daarbovenop kwam er een bericht dat een van de laatste nog gezochte nazi’s, de Duitse kamparts Aribert Heim, reeds in 1992 zou zijn overleden in Egypte. Heim was een van de artsen die ziekmakende medische experimenten heeft uitgevoerd op de verschillende gevangenen in een aantal concentratiekampen. Hoewel het Simon Wiesenthalcentrum zijn dood betwijfeld, lijkt zijn zoon te hebben bevestigd dat Heim in 1992 aan darmkanker is overleden. Darmkanker is een erg pijnlijke manier om te sterven overigens.

Heim woonde volgens zijn zoon al enige jaren in Caïro, maar onder een andere naam: Tarik Hussein Farid. Deze naam schijnt hij te hebben aangenomen toen hij zich tot de Islam bekeerde.

Imam Al-‘Oethaymien (ra) heeft geschreven in zijn uitleg van De Tuinen der Oprechten van Imam An-Nawawie (ra) dat er drie of vier voorwaarden zijn voor oprecht berouw (in religieuze termen ‘Tawba’):

  • "je houdt op met de oorspronkelijke zonde
  • je hebt spijt van het verrichten ervan
  • je bent vastberaden om er nooit meer naar terug te keren
  • wanneer de zonde betrekking heeft op het recht van een ander mens, moet je ontheffen van je verplichting ten opzichte van de eigenaar van dit recht.

Als dit bezittingen zijn of wat hierop lijkt, dan breng je deze terug naar hem. Als het een straf is als gevolg van een beschuldiging of wat hierop lijkt, geef je hem de macht hierover of vraag je hem om je te vergeven. Als het roddelpraat is, vraag je hem om je van deze zonde te verlossen." (Uit: Een Selectie uit de Uitleg van de Tuinen der Oprechten dl 1, gereviseerd door Al-Albaanie, blz 168. Uitgeverij Daar al Athaar, 2007).

Na je bekering tot de Islam begin je met een schone lei en schijnen je zonden uit je pre-islamitische periode te zijn uitgewist, behalve dat wat je aan uitstaande schulden naar andere mensen hebt staan – is moord zo’n schuld?

Wat ik me nu afvraag, ongeacht of Heim nu inderdaad gestorven is of niet: toen Heim zich bekeerde, hoe dacht hij over zijn verleden? Had hij spijt? Wilde hij vergiffenis voor zijn zonden? Wilde hij oprecht terugkeren tot zijn Heer met oprechte ‘Tawba’? Heeft hij er over nagedacht hoe om te gaan met de slachtoffers van zijn daden?

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van