Voorpagina Spiritualiteit

De kwadratuur van de cirkel

“When the young Schuon talked with him, the venerable old man drew a circle with radii on the ground and explained: "God is in the center, all paths lead to Him.”

De kwadratuur van de cirkel (Engels: ‘Squaring the circle’) is een metafoor die staat voor een onmogelijke en zinloze opgave. De uitdrukking komt van het wiskundige probleem om een cirkel en een vierkant te bedenken die exact dezelfde oppervlakten hebben. Het wiskundige bewijs dat de kwadratuur van de cirkel onmogelijk is, heeft vele wijzen er niet van weerhouden om toch vele jaren pogingen te ondernemen om het probleem hoe dan ook op te lossen.

De kwadratuur van de cirkel kan ook als metafoor gezien worden van de buitengewone spirituele ambities van de religieuze mens. Hoe kan een cirkel verenigd worden met een vierkant? Hoe kan een feilbaar, zwak, eindig relatief wezen een relatie hebben met het Onfeilbare, Almachtige, Oneindige, Absolute?

De laatste vraag wordt vaak opgeroepen door sterke agnosten. De mens heeft volgens hen geen spirituele capaciteiten. Als God of andere metafysische zaken al bestaan, dan zijn ze voor ons onkenbaar. Immers, hoe kan je met eindige kennis, kennis nemen van het oneindige? Puur rationeel gezien en op basis van hun mensbeeld hebben ze gelijk. Rationeel en oppervlakkig zijn de cirkel en het vierkant, hemel en aarde, God en mens, onverenigbaar. De paradox is volgens mij echter wel op een andere manier oplosbaar.

De oplossing zit in het onderscheid tussen vorm en essentie. De oppervlakten (vorm) van een vierkant en cirkel kunnen dan wel nimmer aan elkaar gelijk zijn, maar ze kunnen wel één enkel middelpunt (essentie) delen! Bovenstaand citaat gaat over de indrukwekkende ontmoeting van de jonge Frithjof Schuon (filosoof, dichter en mysticus) met een Senegalese marabout. De metafoor van de cirkel met God in het midden geeft de relatie tussen God en mens aan, het relatieve en het absolute. De relatie tussen middelpunt (essentie) en omtrek (manifestatie) van de cirkel is alleen met een denkbeeldige lijn (de radius) te trekken. Het middelpunt van de cirkel is essentieel en de omtrek is contingent (afhankelijk van de radius).

Dit staat symbool voor de relatie God-mens. De mens kan God niet zuiver rationeel (discursief), noch fysiek bereiken, maar enkel intuïtief. Het symbool van de vierkant en de cirkel die met elkaar verzoend worden, is te vinden in het hart van de islam. Veel moskeeën zoals de koepelmoskee in Jeruzalem drukken de relatie van een cirkelvormige koepel (symbool voor het hemelgewelf) boven een hoekige basis (symbool voor de aarde) uit. Tussen de twee paradoxale entiteiten vind men prachtige kaligrafie, het Woord van God dat als brug tussen de 2 werelden fungeert en van boven naar beneden daalt om de mens van beneden terug naar boven te leiden.

"The most recurrent theme of Islamic architecture has been the dome surmounting the cube. Between the two there are complex arrangements of arabesques and pendentives. Religion is worth having because, drawing on the infinite and miraculous power of God, it can turn a circle into a square in a way that delights the eye. Through logic and definition the theologian seeks to show how the infinite engages with the finite."Abdal-hakim Murad

Ook de Heilige moskee in Mekka met de Kaaba (Het zwarte kubusvormige richtpunt voor het gebed) staat symbool voor deze extraordinaire verzoening van hemel en aarde, God en de mens. De Kaaba is de plek waar miljoenen moslims van oost naar west dagelijks in concentrische cirkels naar toe buigen en prostreren. Het rituele gebed (de ‘Salaat’) is niet het enige ritueel waar de cirkel met de vierkant wordt verzoend. Tijdens het ritueel van de tawaf (omgang) cirkelen de gelovigen 7 maal om de Kaaba. Het middelpunt van de vierkante Kaaba is het middelpunt van de cirkelvormige tawaf (omgang). De Kaaba wordt ook wel het ‘Huis van God’ genoemd. Dit moet niet letterlijk genomen worden. De Kaaba is immers een fysiek lege kubus. Echter, in de Kaaba vindt men fysieke leegte, maar kan men spirituele vervulling ervaren.

‘Het heiligdom zelf representeert waarschijnlijk de wereld , met zijn vier hoeken die straalsgewijs uitliepen vanuit een centraal punt. De cirkel schijnt een archetype te zijn dat in bijna alle culturen wordt gevonden als symbool van de eeuwigheid, de wereld en de psyche. Hij symboliseert een totaliteit, zowel in tijdelijk als ruimtelijk opzicht: het trekken van een cirkel of het maken van een omgang – in veel tradities een gangbare religieuze praktijk – betekent dat je telkens terugkeert op de plaats waar je begon: je ontdekt dat je einde je begin is. In het centrum van de cirkel, de onbeweeglijke, kleine kern van de ronddraaiende wereld, is eeuwigheid, de ultieme onuitsprekelijke betekenis, en terwijl de pelgrim er telkens weer omheen liep, leerde hij zichzelf weer opnieuw te oriënteren en zijn eigen centrum te ontdekken met betrekking tot de wereld. De omgang werd een vorm van meditatie.’ – (Karen Armstrong – ‘Mohammed’ p. 63)

We hebben allemaal rituelen nodig om ons te helpen een innerlijke houding tot stand te brengen. Rituelen verwijzen symbolisch naar iets dat ons verstand overstijgt. Tegelijkertijd brengen ze ervaringen te weeg die levensecht en zoeter dan honing zijn. Rituelen zijn echter zinloos en de spiritualiteit die daarmee gepaard gaat is niets waard, als deze geen vruchten afwerpen in dagelijkse werken.

"I tried to find Him on the Christian cross, but He was not there I went to the Temple of the Hindus and to the old pagodas, but I could not find a trace of Him anywhere. I searched on the mountains and in the valleys but neither in the heights nor in the depths was I able to find Him. I went to the Kaaba in Mecca, but He was not there either. I questioned the scholars and philosophers but He was beyond their understanding. I then looked into my heart and it was there where He dwelled that I saw Him He was nowhere else to be found." – Jalal ud-Din Rumi

‘Het is geen deugd, dat je jouw gezicht naar het Oosten of naar het Westen wendt, maar waarlijke deugd is in hem, die in God, de Laatste Dag, de engelen, het Boek en de profeten gelooft en die van zijn vermogen geeft uit liefde voor Hem aan de verwanten, de wezen, de armen, de reiziger, de bedelaars en voor het vrijkopen van slaven en die het gebed onderhoudt en de armoede belasting (Zakaat) betaalt; verder in degenen, die hun belofte nakomen, wanneer zij een belofte doen en de geduldigen in armoede, in kwellingen en in oorlogstijd; dezen zijn het, die bewezen hebben, waarachtig te zijn en dezen zijn vromen.’ (Koran 2:177)

Kamel Essabane is het stilste jongetje van de klas dat toch begon te praten en zijn klasgenoten soms hard aan het lachen wist te maken. Hij overwon zijn angsten en maakte van praten voor groepen zijn beroep. Doordeweeks loopt hij met de pet op van docent islamitische godsdienst rond op een hogeschool en voorziet hij tevens diverse scholen van advies als onderwijsbegeleider identiteit en levensbeschouwing. Ook vertelt hij soms filosofische verhalen aan het Fahm Instituut. Af en toe plaatst hij vanachter zijn laptop in alle stilte een ernstige tekst op het net. Misschien dat iemand het leest.

Lees andere stukken van Kamel