Voorpagina Ervaringen, Website

WBH bij elkaar, en hoe..

Behoorlijk inspirerend zo’n redactiemeeting. Zo zie je alle gezichten weer eens en worden de gekste dingen besproken. Zo vertelde de heldhaftige Reflex over zijn ontvoering en toonde Mo met gedegen onderzoek aan dat de islamitische gemeenschap over 50 jaar nog steeds een minderheid zal zijn. Mo voegde daar ook nog eens aan toe dat ze in China heel veel thee drinken, geen Engels spreken en ook niet van fooi houden. Meryem, de enige die op tijd was, vertelde dat ze van haar ouders best met een Nederlander zou mogen trouwen.. ook met een Antiliaan by the way. Mo had het ook over de eerste drie legale Marokkanen in Nederland: Aboutaleb, Ali B en Marcouch. Met zijn allen vroegen wij ons tevens af of Ata wel echt bestaat en of hij niet gewoon het alterego van Reflex is. Nee, hij bestaat wel degelijk (volgende keer er inshallah bij).

Ik vertelde ondertussen dat een vriend van mij zijn kat kwijt was. Hij belde mij in paniek op, ik adviseerde hem om even langs de Chinees te lopen. Na drie dagen kat gevonden. Deze komen niet altijd op hun pootjes terecht. Soms dus ook in de heg van de buurman: val van drie hoog, poging tot zelfmoord, logisch met zo’n baasje, kat heeft het gelukkig overleefd. Reflex vroeg zich af of de kat niet moest worden afgeschoten. Nee, in Nederland hebben we dierenambulances… denk echter drie keer na voor je die belt. Nieuwe kat: 6 euro, reparatiekosten: 700 euro, conclusie: economisch onverantwoord. Andere vrienden namen konijnen (what happened with the goudvis?), maar moesten na één dag alle kabels vervangen. Conclusie: huisdieren moet je niet nemen, maar opeten… behalve katten dan.

Laila, onze nieuwe eindredactrice was ook van de partij. Eindelijk iemand die niet lang hoeft na te denken over de of het. Reflex had last van de zon en vroeg of iemand daar wat aan kon doen. Voor de rest gelachen over de slaapverwekkende woorden ‘integratie’ en ‘dialoog’. Ondertussen een pepertje over het hoofd gezien in het Pakistaanse voedsel, maar vanaf dat moment weer op mijn hoede. Khadija ontmoette ik voor het eerst en ik kwam er na anderhalf uur achter dat zij Marokkaanse is en het liefst nooit meer voor wbh schrijft! Eighty had het weer eens over Twitter en twitterde tegelijkertijd ook dat Noureddine al dat getwitter maar zinloos vindt. Noureddine zei vervolgens bismillah en begon gretig aan zijn chutnies. Respect bro. Verder vroegen we ons af waarom Boutaina en Mark wonen waar ze wonen; kom gewoon lekker naar de randstad waar de rest van de allochtoni’s vertoeven, zwart rijden, criminaliseren, menig politiebureau levendig houden, waar je de metro/tram/trein kunt pakken in plaats van altijd maar met paard-en-wagen.

Somaya studeert politicologie, maar heeft niet zoveel met de politiek! Zij wilde ook even aan de andere kant van de tafel komen zitten maar de zoon van de restauranteigenaar vond dat niet nodig. Faisal is best bereid om de profielfoto van Meryem veranderen, maar alleen als die beduidend beter is dan de huidige. Smahane was er trouwens ook bij, voortreffelijke coureur, trok zich niets aan van de pijlen in de parkeergarage en interpreteert een rood stoplicht soms net iets anders. Umar, de trotse knuffelpakistaan, de Nederlander, de moslim, de lolbroek én Hagenees was net als altijd weer duidelijk aanwezig, introduceerde het nieuwe WBH shirt (binnenkort verkrijgbaar) en nodigde iedereen uit voor het Milaad Festival. 11 april, be there. Correctie: Faisal introduceerde het WBH shirt (hij is vet, binnenkort dus verkrijgbaar). Mango lassie is geen rijstgerecht, maar gewoon een drankje. Kamal vertelde over zijn droom om ooit het NOS journaal mét handgebaren te mogen presenteren. Ik voegde daar aan toe dat ik me in Nederweert echt weer allochtoon voelde, heerlijk. Ben je buitenlanders zat? Tip: Ga naar Nederweert, daar heb je ze (nog) niet. 

Faisal nam ons vervolgens mee naar het centrum van zijn Den Haag. Mokummers helaas alweer richting 020. Na een half uur eindelijk een geschikte tent gevonden, Dudok. Daar kregen we na twintig minuten ongevraagd wat pepermuntjes en de rekening. Hint was duidelijk: iemand stonk uit zijn bakkes. Giraal afgerekend, mooi excuus om geen fooi te geven. Filosofische oneliner van de dag? Iemand zin in een stukje tabak? Kortom, een leuke dag met inspirerende, aardige, grappige mensen. Toegevoegde waarde van de meeting? Veel gelachen, meer niet. 

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim