De jongste zus van mijn moeder woont al bijna 35 jaar in Spanje, op Mallorca. Het is een ontzettend goed gek wijf, echt zo leip als een tros lange bananen. Ik ben er al een tijd niet geweest, maar er gebeurde laatst iets waardoor ik opeens weer aan haar en en de rest van mijn Spaanse familie moest denken.
Toen ik een jaar of negen was, gingen we weer eens naar Mallorca toe. We verbleven in zo’n cheap-ass hotel in de buurt van Santa Ponsa – zo een waar alleen maar roodverbrande Ieren rondrennen in voetbalshirtjes. Er werd regelmatig wat georganiseerd voor kinderen: discogymnastiek of ingestudeerde La Isla Bonita-danspasjes. Meestal was ik daar te koel voor en hosselde ik wat koraal op het strand, soms met mijn neefjes Tobà en Ruben.
Op een avond rolden we in de rental richting Calviá, waar mijn oom en tante hun boerderij-in-aanbouw hadden. We zaten te relaxen op hun veranda – iets wat mijn oom en tante slechts bij uitzondering deden: die gasten deden (en doen) niets anders dan werken in hun restaurant, inkopen doen bij de boer, of hun eigen huis bouwen, verbouwen of doorbouwen.
Mijn neefjes hadden die malle streken van mijn tante geërfd en verdwenen plots van de veranda en kwamen met hun 7 en 8 jaar terug in de wielrenkleding van mijn oom Téo (in het Spaans: TÃoTéo) aansloffen. Die zat niet zo strak. En uiteraard moesten we per-ongeluk-express getuige zijn van de uh volle manen van mijn blankgebilde neefjes.
Anyhoe, waar was ik? Oh ja: terwijl we zo op die veranda zaten, kwam mijn tante aan met de übermadlekkerste koekjes die ik ooit in mijn hele leven heb geproefd. Ooit. Echt fijn. Het waren een soort zachte, kneedbare kaneelkoekjes in glimmende zakjes. Als je het koekje iets te hard vastpakte had je enkel stof in je hand, dat je dan weer kapoerefiets lekker van je vingers af kon likken. De kunst was om het koekje in zijn geheel in je mond te krijgen zonder dat het verbrokkelde en er iets van verloren ging.
Elke keer als ik mijn tante, oom of neefjes weer zag, vroeg ik naar die koekjes. Helutter peanutbutter! Ze vergaten ze mee te nemen, hadden ze niet meer als ik er weer een keertje was, of ontkenden na verloop van tijd dat die dingen überhaupt bestonden! (Waarschijnlijk waren ze gewoon te druk met zaken die er echt toe deden in het leven.)
Maar nu is het paybacktime! Een tijdje terug was ik bij een winkeltje in de Molukkenstraat dat gerund wordt door een stel lieve langbebaarde broeders. Ze hebben er veel Turkse en Marokkaanse lekkernijen, maar zo af en toe een Spaanse of Italiaanse verrassing ertussen. Subhanullah! rolde er opeens van mijn tong, terwijl ik op het achterpad stond. Mijn oog viel op een goedkoop kartonnen doosje met een plastic doorkijkraampje. Zonder wat in mijn mond te hebben, proefde ik een bekende kaneelsmaak in mijn mond. Zou het… Kon het.. Was dit… Jawel!
Na al die jaren vond ik een doos met van die Spaanse koekjes erin. Omar, schreeuwde ik, Omar, hoe kom je hier aan ouwe?! Check de stickers, broeder, zei hij. Links stond een sticker met in het Arabisch erop de letters Haa-Laam-Alif-Laam (Halal). Rechts nog een sticker met in het Spaans het woord: vegetariano (vegetarisch). Hmm, goeie combi voor de Hollandse vegamoslim. Omar bleek de koekjes geïmporteerd te hebben uit Marokko, waar ze terecht waren gekomen uit Spanje. Alhamdulillah, ik was nog nooit zo blij met simpele koekjes!
(Postscriptum: ik nam de koekjes mee naar me ma. Die zei: oh die vieze dingen bedoelde je al die tijd. Dat gaat toch alleen maar tussen je tanden zitten! Me meissie die zei: yuk, die hebben ze in Marokko ook wel ‘ns, getverdepielekes! Zelfs mijn substituutfamilie uit Zuidafrika, toch ook niet vies van een koekje of wat, vond ze niet echt lekker en probeerden de koekjes ongezien weer in mijn tas te stoppen! Oh wel… alles is voor Bassie!)
Noureddine Steenvoorden
In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.Lees andere stukken van
9 Reacties op "Domweg gelukkig in de Molukkenstraat"
Assalamoe alaikum akhi,
Wederom een dope stukkie beste broeder!
Fi amani Allah,
Mark
De naam van de koekies Nouredinne, we willen namen horen !!!!
Je maakt me erg nieuwsgierig. :-)
:) koekiemonster!
Gek, dat een koekje de herinneringen & het gevoel van vroeger kan terug brengen, niet waar? ;)
Die koekjes zijn echt overheerlijk! Die zijn met kerst overal te koop in Spanje. In marokko kun je ze met name in het noorden van het land bij elke kruidenier wel krijgen.
Geniet ervan Nordin!
Als je het recept zoekt, kun je ze natuurlijk zelf maken … ;)
Mooi verhaal. Er zijn inderdaad jeugdherinneringen die altijd een speciale plaats blijven houden. Zo heb ik dat bij de LP’s die mijn vader draaide. Het waren er niet veel maar ik kende ze uit mijn hoofd en van sommige ken ik nog steeds flarden muziek hoewel ik ze nooit meer gehoord heb en ook niet weet hoe de muziek heet. Je blijft er ook altijd onbewust naar op zoek.
wie o wie heeft voor mij de naam van die koekies. Ik ben er zo dol op, ging vandaag googlen op spaanse koekjes en kerst, en kwam hier terecht, maar weet nog steeds de naam niet.
Ik heb ooit eens 1 gekregen van een buurman op een markt, meteen de glimmende wikkel bewaard, en toen mijn ouders naar spanje gingen, gevraagd of ze zoveel mogelijk dozen mee konden nemen. Hebben ze gedaan, ik was echt een egoist toen, niemand anders dan mijn ouders mochten er een hebben. Het waren verschillende smaken, maar allemaal zoooooooo heerlijk!!
Nu ben ik de doos kwijt, en de naam. HELP !!!!
Ik heb naam toch na lang zoeken gevonden: Polvorones of Mantecados