Voorpagina Media, Politiek

Geestelijk Verzorger bij Defensie?

, 10 april 2009, 119 reacties

Deze week roert er weer wat in het wereldje van imamopleidingen en Defensie. Ali Eddaoudi zou niet gepast zijn als geestelijke verzorger bij Defensie. Huh?

Het probleem begint eigenlijk al bij de verbastering van de naam van de opleiding. Zowel de VU als InHolland hebben zich belast met het creëren van een opleiding voor islamitische geestelijken, op aandringen van de Nederlandse overheid. Voor ’t eggie word je bij deze opleiding klaargestoomd voor een werkzaam leven als ‘islamitisch geestelijk verzorger’. In de volksmond heet het de ‘imamopleiding’… en daar start de ellende al, want die vlag dekt de lading bij lange na niet.

Een imam in de Nederlandse moskee komt namelijk op heel andere wijze aan zijn baan, dan middels de Nederlandse overheid of een Nederlandse opleiding. De verschillende moskeeën in Nederland houden er hun eigen beleid op na.

Waar in de Marokkaans-Nederlandse moskee meestal een Stichting de scepter zwaait, is het dan ook de Stichting die bepaalt wie er imam wordt. Soms gaat dit via een van de – altijd minimaal twee! – Nederlandse bonden voor imams. Soms is het gewoon een importverhaal: bekende van een neef via een vriend bij de ambassade of het consulaat. Regelmatig is dit niet per definitie de imam die de bezoekende gemeenschap wenste, maar na wat wennen over en weer komt dat meestal wel goed. Denk ik. Ik versta meestal toch niet wat ze zeggen.

In de Turks-Nederlandse moskee (die zijn ook echt Turks-Nederlands, kijk maar naar de twee vlaggetjes aan de buitenkant van de moskee) zit er meestal wel een imam die in Turkije een diploma heeft gehaald, of een interne opleiding heeft gevolgd her en der in de organisatie. De Organisatie is meestal geen Stichting maar een Vereniging met leden. Er zijn voor zover ik weet in Nederland een stuk of 10 verschillende Organisaties met weinig liefde voor elkaar. Sommige zijn verbonden aan de overheid, de meeste juist weer niet (en van deze laatste worden sommige zelfs niet lief gevonden door de overheid, dus die vind je vaker in Europese landen dan in Turkije zelf, althans, bovengronds!). Of de imams en de gemeenschap elkaar goed liggen weet ik niet, ik versta meestal toch niet wat ze zeggen.

Je merkt, dat bij twee van de drie grootste groepen moslims in Nederland, de opleiding tot islamitisch geestelijk verzorger geen tot weinig invloed heeft op wie er als imam voor de gemeenschap staat. Wat je nu echter wel ziet, is dat reeds als imam opererende geestelijken via een soort zij-instroomtraject alsnog de opleiding gaan volgen, als een soort van ’topjaar’. Dan ben je ‘legit’ in je eigen gemeenschap en ook halal voor de Nederlandse overheid, ofwel: een mooie wassen neus! Ondanks dat het best een leuke opleiding is overigens.

Dit garandeert dus niet dat je als moskee of Nederlandse overheid de spreekwoordelijke haatsmurfen buiten de deur houdt. Wie zijn de haatsmurfen zult u zich afvragen? In principe moet je dan niet bij mij zijn, maar bij NS, een amsterdamse bro, die verantwoordelijk is voor het munten van deze uitdrukking. Haatsmurfen zijn geestelijken die niet aardig zijn. Ze zijn niet aardig voor nietmoslims, ze zijn niet aardig voor moslims die aardig zijn voor nietmoslims, ze zijn niet aardig tegen/over/met vrouwen, ze zijn niet aardig over Nederland (of welk ander land dan ook, tenzij het aan hun nietaardigheidscriterium tegemoet komt), maar profiteren wel van Nederland (of welk ander land dan ook, tenzij…).

Er zijn weinig haatsmurfen in Nederland, ondanks wat bepaalde mensen van gener zijde ons willen doen geloven. Wie in ieder geval géén haatsmurf is, is ‘Ali Eddaoudi. Enige jaren geleden kwam ik hem tegen in verschillende praatprogramma’s toen moslims net het haasje begonnen te worden. Hij sprak rustig, met humor, relativeringsvermogen, maar wel vanuit een positie van zelfvertrouwen als moslim. Behalve dan in Rondom 10 toen hij wegliep nadat AHA substantieel meer spreektijd kreeg dan hij… beetje Wildersiaanse statement uiteindelijk.

Weer later kreeg ik met hem te maken als trainer in een workshop waarin hij krachtig de tekortkoming van de moslims in Nederland liet zien, maar ook vooral ook de potentie van jonge moslims en de trotse geschiedenis waarin zij stonden. Met name wat betreft hun ouders en grootouders die vanuit het niets met niets moskeeën en verenigingen uit de grond stampten in een vreemd land – iets waar we allemaal nog steeds van profiteren!

De laatste tijd zag ik hem weinig maar hoorde ik des te meer van hem: hij was druk met zijn familie en opleiding. Hij was de eerste in Nederland die de nieuwe opleiding tot Islamitisch Geestelijk Verzorger afrondde, ondanks dat hij al jaren als verzorger voor Justitie werkte in een penitentiaire inrichting.

Met de regelmaat van de klok kreeg ik columns van hem toegestuurd over de mail, zoals velen met mij. De MIVD, het militaire zusje van de AIVD, blijkbaar niet. Hoe ze het deden weet ik niet, maar blijkbaar hebben ze zijn columns en zelfs zijn boeken over het hoofd gezien. DOH! Zijn columns waren vaak scherp en origineel, maar soms ook wat reactief – en dan vooral over de politiek. Je zou kunnen zeggen dat hij, net als velen onder ons, genoot van de ruimte van de vrijheid van meningsuiting die hem geboden werd in dit land, zeker waar het onze fijne premier betrof, of onze halfbakken (Irak), of de ronduit slechte (Srebrenica) vredesmissies. Over homoseksualiteit wilde hij desgevraagd ook nog wel eens wat zeggen, niet altijd leuke dingen waar ik het mee eens was, helaas. Maar ja, vrijheid van meningsuiting en zo, jeweettoch, dan hoor je vaker dingen die je niet leuk vindt.

Des te zuurder en ironischer daarom, dat met name de zgn. ´vrijheidspartijen´ PVV en VVD hier zoveel haat in zagen. Ook ironisch dat juist het CDA er een probleem in zag dat ´Ali als islamitisch geestelijk verzorger mogelijk vrouwen geen hand zou geven, omdat hij een vertrouwensfunctie voor álle militairen zou moeten verzorgen. Ze gingen er alvast van uit dat Eddaoudi zich geen professionele houding zou kunnen aanmeten in overeenstemming met zijn geloofsprincipes. Dit is overigens ook in tegenspraak met het idee dat Defensie ook al geestelijke verzorgers hebben van katholieke, protestants-christelijke, humanistische, joodse en hindoeìstische snit. Voor elk wat wils, of moeten de militairen per toerbeurt langs de priester, pandit, imam, rabbijn en humanist?

Laten we wel wezen, defensie mag blij wezen met een ervaren geestelijk verzorger als Eddaoudi, met een scherpe geest en rappe tong. Hij is het perfecte voorbeeld van de Nederlander die aan alle eisen voor de job voldoet: taal, opleiding, ervaring, bewust van zijn vrijheden en niet bang om deze te gebruiken. Behalve dan dat hij een moslim is natuurlijk, dat blijft lastig.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van