Voorpagina Ervaringen

Holland, oh Holland…

“Suzaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan Warempel, jij clown! Waaarom hoor ik zo lang niets van je? :)” Dit stuurde mijn lieve WBH collega Umar me twee weken terug. En ja, ik moet bekennen dat mijn gezicht even schaamrood wordt als ik me bedenk hoe lang ik al niets meer van me heb laten horen op deze geliefde site (deze liefkozende woorden gebruik ik uiteraard omdat ik wat goed te maken heb, u begrijpt wel). Maar Londen is zo overweldigend en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik mijn kamer maar weinig zie van binnen, want ik ben echt heel erg vaak buiten de deur. 

Never a dull moment in de prachtige Britse hoofdstad. En aangezien ik hier toch niet lang meer zit probeer ik het maximale uit iedere dag te halen. Daarom ben ik des te meer teleurgesteld als ik me bedenk dat het over een maand dan toch echt definitief is. Dan moet ik mijn spullen pakken en weer terug gaan naar het land waar ik vandaan kom: Nederland. Vrienden berichten, mailen en msn’en me al helemaal enthousiast: “Nog heel even en dan ben je er weer” “YES” “Kan niet wachten om je weer te zien” “Straks kunnen we gezellig cheesecake bakken in mijn nieuw huisje.”

Echt ongelooflijk leuk en lief om te lezen dat iedereen me ontzettend mist en me weer terug wil hebben. Uiteraard mis ik mijn vrienden en familie het meest, maar ik moet met pijn in mijn hart bekennen dat ik alles mis, behalve de sfeer in Nederland zelf.

Het is grappig is dat iedereen die me komt opzoeken in Londen mij hetzelfde vraagt, of ze nu niet moslim, niet-moslim, autochtoon of allochtoon zijn: “Hoe zit dat hier eigenlijk met moslims, integratie, enz. Hoe gaan de Engelsen er eigenlijk mee om?” En mijn antwoord is steevast: “Een stuk relaxter.” Want hier gaat het godzijdank minder krampachtig dan in Nederland. Ik heb het uiteraard alleen over Londen, want in de rest van het land ben ik niet lang genoeg geweest om daar een oordeel over te vellen. Maar zelfs uit die gebieden hoor ik geluiden dat het een stuk beter is in vergelijking met andere West-Europese landen.

Zo heb ik geen seconde het gevoel gehad en/of gekregen een buitenstaander te zijn, of me te moeten verantwoorden. Iedereen die ik Londen verblijft is gewoon een Londener en een woord voor iemand met een andere achtergrond (zoals het rotwoord allochtoon) bestaat hier helemaal niet. Zelfs mijn Canadese vrienden fronsten hun wenkbrauwen bij het horen van het feit dan Nederland er een ander woord op nahoudt voor mensen zoals ik. “That’s terrible! You should come to Canada!”

Iedereen gaat hier zijn eigen gang en er worden geen pogingen gedaan om iemand te beperken in zijn of haar vrijheid, omdat er toevallig anderen van dezelfde afkomst/religie zijn die het voor die persoon verkloten. Je wordt er door de locals dus ook niet direct op aangekeken. Het kan ook helemaal niet, aangezien het merendeel van de Londenaars andere roots heeft. De stad ademt dankzij immigranten.

Uiteraard is het niet koek en ei en zijn hier ook de nodige discussies op gang gekomen, maar nog altijd wordt er minder krampachtig mee omgegaan. Iedereen hoort er namelijk gewoon bij. Een signaal dat ik Nederland helaas heb gemist de afgelopen jaren. Want van extreem tolerant schuift het langzaam op naar extreem intolerant. De ferme taal die politici aanslaan, het gemak waarop je afkomst er altijd wordt bijgehaald, terwijl ik toch echt gewoon Hollands ben (merk ik des te meer nu ik in Engeland zit), extreme partijen die volgens peilingen aan de top staan. Hoe ver moet dit komen allemaal en boven alles, waarom moet ik dat maar pikken?

In heb ik even een adempauze gekregen van al die vermoeiende en eindeloze dialogen, integratiekwesties, nietszeggende handenschud-affaires en noem maar op. Want na een tijdje kun je door het enorme ‘aanbod’ aan islam- en integratievraagstukken niet meer helder denken over de hele situatie.

Toen ik jonger was en het motto ‘leef en laat leven’ de boventoon voerde, voelde ik precies hetzelfde in Nederland wat ik nu hier in Londen voel. Gewoon erbij horen, zonder verantwoording. Want helaas moet ik met pijn in mijn hart bekennen dat ik de laatste jaren het gevoel heb gekregen dat velen me liever kwijt, dan rijk zijn.  

Maar juist hier in het buitenland merk ik hoe verbonden ik ben met het land waar ik vandaan komen. En nee, dat is niet waar mijn roots liggen, maar de plek waar ik geboren ben: Nederland, met de prachtige nostalgische grachten, de heerlijke ontbijtkoek en frites en ontelbaar mooie bloemen.