Officer O’Rourke

Dat mijn leven vol verrassingen zit, is niet echt verrassend. Zo bedacht ik me dat het thuis wel heel erg rustig was. Hoe kwam dat ook alweer? Heb inderdaad al twee jaar geen tv meer, maar die miste ik niet. En krijg sowieso nooit bezoek, dus daar kon het ook niet aan liggen. Ooh wacht even, mijn ‘huiskaaskoppie’ studeerde al vijf maanden in Amerika? Het werd dus tijd om hem even op te zoeken. Het zou wel erg stom zijn om de kans als eerste El-Fassi de grote oceaan over te steken aan me voorbij te laten gaan. Dus ik op 30 april geboekt en tenslotte op 6 mei vertrokken. Hmm net genoeg tijd om een visum aan te vragen. Een tip aan alle toekomstige Amerika bezoekers: beantwoordt alle vragen met betrekking tot het visum met ‘nee’. Enfin, had niet echt tijd om me mentaal voor te bereiden, maar was me wel degelijk bewust van de strenge controles op die vliegvelden daar. Mijn bestemming was Logan Airport, Boston.

Op het eerste gezicht ging het allemaal heel soepel. Vingerafdrukken achtergelaten, paspoort laten zien, paspoort nog een keer laten zien, uitgelegd waarom ik de Nederlandse nationaliteit heb, uitgelegd waar mijn achternaam vandaan komt, uitgelegd dat ik inderdaad een moslim ben en als klap op de vuurpijl.. een gesprek gehad met een medereiziger over de schoonheid van de duivelschorpioenvis. Bij het ophalen van mijn bagage kreeg ik echter de eerste tegenvaller. Mijn spullen kwamen er als eerste uit! Dat zou dus betekenen dat ik bij het verlaten van de hal deel zou moeten uitmaken van de frontlinie. Ach, ik deed net of ik mijn koffer niet zag en bleef even een paar minuten wachten. Ik zag op de achtergrond de Amerikaanse zonnestralen via de ramen naar binnen gluren; het leek allemaal te mooi om waar te zijn.

Dat was het ook. Toen ik me richting de uitgang begaf, moest ik door de laatste bagagecheck en ik liep nonchalant achter de menigte aan. Vanaf het moment dat ik op een afstand van vijftig meter met één van die agenten oogcontact maakte, wist ik dat het een lange middag zou kunnen worden. Het is behoorlijk vreemd als je nog vijftig meter te gaan hebt, wetende dat je eruit wordt gepikt, maar je wel moet gedragen alsof de vrijheid binnen handbereik is. Eenmaal aangekomen bij agent Murry viel het gelukkig mee. Hij was chill, maar verzocht me vriendelijk om nog even naar de secondary check te gaan. In een kamer, versierd met joekels van vlaggen, zat een kleine zwetende Pakistaan waarvan de koffers groter waren dan hijzelf. Het had er alle schijn van dat hij daar een behoorlijke middag had doorgebracht. Aan de andere kant van de wachtkamer zat een Italiaan die op een Arabier leek. Wat hij daar deed mag Joost weten. Ik heb een kwartier in de wachtkamer gezeten en vervolgens vier keer moeten uitleggen wat ik nou precies kwam doen, waarom ik een paar keer in Dubai ben geweest en wat ik in godsnaam te zoeken had in Egypte en Marokko. Ach de secondary check viel op zich nog wel mee. Want toen ik de wachtkamer eindelijk mocht verlaten, kwam de laatste confrontatie; die met agent O’Rourke. De godfather van het vliegveld.

Een legandarische douanebeambte die alleen in noodgevallen uit zijn kantoortje wordt geroepen. Je moet je voorstellen dat deze O’Rourke relaxed donuts en koffie aan het verorberen is en opeens lastig gevallen wordt omdat er iemand onderzocht moet worden. Ik begreep al snel dat deze taak duidelijk was weggelegd voor mijn held, O’Rourke. Zijn passie straalde ervan af. De manier waarop hij zijn fluwelen handschoenen aantrok, mij dringend verzocht een paar meter naar achter te stappen en mij commandeerde om de naam van mijn vriend nogmaals op te schrijven! Kortom, ik kreeg een masterclass intimidatie van de master himself, agent O’Rourke!

Op een gegeven moment had ik echter wel het idee dat hij misschien iets te veel van Jack Bauer had gesmuld, want de manier waarop hij ‘IT’S MY JOB TO PROTECT THIS COUNTRY’ schreeuwde ging door merg en been. Wat een vent. Gelukkig vond hij, afgezien van een Karen Armstrong, niets. Ik gedroeg me als een schooljongen en ik mocht het vliegveld gelukkig verlaten. Ik moest nog wel even al mijn spullen bij elkaar zoeken. Maar ach, je moet er wat voor over hebben: een bezoek aan de States.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdelkarim El-Fassi

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim