Voorpagina Ervaringen

WBH BBQ: Retourtje Veghel

, 24 mei 2009, 20 reacties

Vrijdagmiddag 16.00 uur. Ik ben nog op m’n werk en denk aan mijn Wijblijvenhier collega’s die net begonnen zijn met de barbeque bij Kamal thuis. Maar wie had gedacht dat ik 12 uur later nog niet thuis zou zijn? Leermoment: Wees met deze gasten op het ergste voorbereid!


v.l.n.r. op de achterbank: Kamal, ReFlex, Umar, Abdelkarim, Noureddine

18.30 uur Ik kom aan bij Kamal thuis en zie Mohammed (de vegetarier) aan de barbeque de stukjes kip en lam omdraaien. Ook de andere experts Kamal en Abdelkarim leveren uitstekend werk. Faisal, Umar, Nusrat, Suzan en onze videodame Boutaina zitten relaxed te genieten van het eten en nemen nog even de laatste roddels door. Kamal heeft ook een heerlijk groentegerecht gemaakt (die man kan ook echt alles). Ik mis alleen nog de kabab. Interessante ontdekking tijdens de bbq: De voltallige wbh-redactie zal stemmen op Wilders. Misschien komt dat wel doordat we door de PVV gefinancieerd worden (volgens de meest verse geruchten). Leermoment: Vrouwen vinden homo’s leuk. (Astagfirullah)

19.00 uur Door een spontaan gevoel van medelijden met Mohammed, die duitse aardappelsalade op een sober stukje cracker smeert, krijg ik mijn kippenpoot haast niet binnen. Even later houdt hij het voor gezien en vertrekt helaas voortijdig. De commissie bbq maakt de bbq klaar voor de tweede ronde. Noureddine komt als laatste binnen en probeert de rest wijs te maken dat hij een rooie baard heeft, terwijl het toch echt overduidelijk sinasappel-oranje is.

20.15 uur De Brabantse dames Boutaina en Suzan staan plots op en willen ook vertrekken. Hun reis van Rotterdam naar Verweggistan duurt met het openbaar vervoer ongeveer 3,5 uur! Ze móeten dus de trein van 20.40 uur op Rotterdam CS halen. Maar hoe kunnen we ze laten gaan, zonder dat er Marokkaanse thee is gemaakt? We sturen hen dus naar de keuken en beloven hen in Breda af te zetten. Volgens Kamal is het slechts 20 minuten rijden (waarschijnlijk vanuit een filosofische invalshoek), dus we kunnen rustig aan doen. Leermoment: Als allochtoon hoor je in de randstad te wonen.

21.10 uur We pakken het busje van Faisal en de (vooroordelen-bevestigende) Golf van Kamal en vertrekken. De trein van Breda naar Eindhoven vertrek om 21.40 uur, dus dat moet lukken. We zetten Nusrat eerst nog even af op het treinstation en behoeden haar daarmee van het drama dat daarna volgt. Het plan is om de brabo-dames veilig af te zetten op het station van Breda om daarna met de jongens te gaan chillen in de binnenstad van Breda. Leermoment: Doe geen beloftes aan dames uit Brabant.

21.30 uur De 20 minuten van Kamal blijken iets te ambitieus ingeschat te zijn. Het is nog maar de vraag of we het wel gaan halen. Ik probeer met handgebaren aan Faisal, die achter ons rijdt, door te geven dat hij wat sneller moet rijden, willen de dames hun trein halen. Leermoment: Hoe zeg je in gebarentaal dat Faisal harder moet rijden?

21.41 uur Yep, de dames hebben op één minuut hun trein gemist. Suzan moet naar Eindhoven, Boutaina naar Veghel (daar waar de Mars chocolade fabriek staat). Lastig dilemma, wat doen we? De wijze heren gaan in beraad. Plan A: We hopen dat als we zo achterom kijken de dames er niet meer zijn. We halen een diepe zucht. We kijken achterom. Maar helaas, plan A is mislukt, ze staan er nog steeds. Volgens de warmhartige Abdelkarim kunnen we hen niet zo achterlaten, we moeten hen helpen. Er volgt een boeiend en zeer intensief debat over wat nu te doen. De volgende trein vertrekt over een uur ofzo, maar dan mist Boutaina haar bus die één keer per maand rijdt. Dus dat is geen optie. We kunnen hen afzetten in Eindhoven en dan gaan chillen. Of we kunnen eerst met z’n allen chillen en hen daarna afzetten in Eindhoven en Veghel. Of één auto kan hen naar huis brengen en de rest kan gaan chillen. Het gaat er heftig aan toe, er kan maar geen unaniem besluit worden genomen. Leermoment: Hadden we maar een dictator in de groep. Democratie werkt niet bij ons soort.

21.58 uur Er is eindelijk een besluit genomen. We gaan eerst effe wat drinken in de Sultan Lounge en zetten de dames dan netjes thuis af. Er is een jazzfestival gaande in de binnenstad van Breda, dus het is er gezellig druk. We komen aan bij de Sultan Lounge, de meesten bestellen neppe muntthee, de filosofen bestellen warme chocomelk met slagroom, Boutaina moet interessant doen en bestelt iets op z’n Frans. De ober verstaat het brabants-frans accentje niet en noteert bijna een rosétje. Als ze met haar hoofddoek wappert, beseft de ober dat dat natuurlijk niet kan. "Wat moet je nou? Koffie verkeerd? Zeg dat dan gewoon." Over de rest van de gesprekken kan ik helaas niet te veel mededelingen doen. Notules hiervan zijn binnenkort waarschijnlijk op te vragen bij de AIVD. Trefwoorden: Trainingskamp, Al Jazeera, Nigeria, R&B. Oh ja, willen de dame en de heer die naar ons staarden en zwaaiden toen ze de tent verlieten zich bij de redactie melden. We hebben enkele zeer belangrijke vragen voor u. Leermoment: Suzan heeft een heerlijke tijd gehad in London, Het had een zeer verfrissend effect op haar, maar dat komt vast doordat ze daar niet met moslims omging.

00.10 uur Ok, zo is het wel welletjes geweest. We besluiten de dames eindelijk af te gaan zetten en dat doen we om milieutechnische redenen met één auto, het busje van Faisal. De dames zitten geheel tegen de richtlijnen in voorin. Op de achterbank prikt de elleboog van Kamal in mijn milt, heb ik mijn handen op de schouders van Umar en steekt de elleboog van Abdelkarim mij in mijn nek. Noureddine is een autochtoon en aangezien we onze minderheden goed behandelen, zit hij als een koning op zijn troon en heeft hij zelfs plek voor zijn tas. Ja, het was erg gezellig op de achterbank.

00.30 uur Ok, het past. We kunnen vertrekken, maar we moeten wel eerst tanken, want dat lampje brandt nu al een uur op z’n dashboard. Met wat stuiptrekkingen van het busje hobbelen we nog maar net een benzinestation binnen en halen opgelucht adem. Onderweg word ik op Wilderiaanse wijze door de rest gedemoniseerd als junkies-molesteerder. Dankzij de hartverwarmende inzet van de Spangense jeugd is Spangen nu al meer dan een decennium junkie-vrij en als dank wordt je uitgemaakt voor een halve (of hele) crimineel. Nee, we hadden tijdens het voetballen in het park om ze heen moeten slalommen. Inmiddels begint de gehele achterbank (exclusief Noureddine) lichte hernia verschijnselen te krijgen, maar we blijven vrolijk. Het is voor een goed doel. En het vooruitzicht om eindelijk eens keer Veghel te zien, deed onze harten sneller kloppen.

1.30 uur We zijn in Eindhoven, Suzan is thuis. De achterbank neemt wat frisse lucht tot zich en doet wat rek en strek oefeningen. We vertrekken naar Veghel.

1.50 uur Veghel is een mooi dorp (tenminste dat wat ik door mijn halfgescheurde en naar-zuurstof-happende lenzen en de geblindeerde ramen van het busje ’s nachts kan zien). Maar het belangrijkste is dat ook Boutaina veilig door het busje thuis is afgeleverd. Wat restte was een lange terugreis naar de Randstad. Ik probeerde de jongens nog te verleiden om naar Antwerpen te gaan (nu we toch in de buurt waren) om wat te gaan eten bij de Libanees, maar niemand had zin. Dan maar weer terug naar Breda om Kamals auto op te pikken. Leermoment: Veghel heeft 2 moskeeën, waarvan er één mooi is.

2.32 uur In Breda delen we de groep in tweeën. De gebroeders Mirza nemen de ingedutte Noureddine mee naar Den Haag om hem daar ergens op een nachttrein naar Damsko te zetten. Abdelkarim en ik rijden met Kamal terug naar Rotterdam. Onderweg krijg ik een telefoontje van Umar dat ie straks bij mij komt overnachten, omdat ie in de ochtend toch in Rotterdam moet zijn. Hmm, vooruit dan maar. M’n vrouw is toch een weekendje naar haar ouders en ik heb nog iemand nodig om af te wassen.

3.10 uur We komen aan bij Kamal thuis, daar waar het allemaal begon. Het is een uitstekende tijdstip om eens een rondleiding door zijn huis te krijgen. Mooi huis, ziet er netjes uit, alles erop en eraan. Nu alleen nog een vrouw erin en hij is compleet. Na de rondleiding pak ik m’n eigen auto en hoef alleen nog maar Abdelkarim af te zetten voor ik eindelijk m’n bed in kan. We hebben een diep gespek (op dit tijdstip is elk gesprek wel diep) over vrouwen enzo, je weet wel. Maar dat gesprek moet nog wel een vervolg krijgen, want voor we het wisten waren we al in Kralingen gearriveerd. Hij heeft gelukkig nog 4 uurtjes om te slapen, voordat ie moet gaan werken.

3.30 uur Ik kan nu eindelijk de laatste etappe afleggen en bel Umar hoe laat ik hem kan verwachten. Ze hebben Noureddine met succes kunnen afzetten op de nachttrein, dus hij was al onderweg.

3.47 uur Ik kom thuis en plof neer op de bank.

4.03 uur Umar belt aan, ik schrik wakker. Hij heeft om 9.30 uur Arabische les in Rotterdam en de drempel is lager om vanuit Rotterdam naar les te gaan dan vanuit Den Haag. In ieder geval, dat was zijn theorie. Inmiddels was het al tijd voor het ochtendbed, dus we konden deze gelijk verrichten.

4.25 uur We zetten de alarmen om 8.00 uur (vooralarm), om 8.30 uur (hoofdalarm) en om 8.35 uur (zekerheidsalarm). "Umar, hoe zeg je vijf voor half 5 in het Arabisch?" "Wacht even 5 minuten, dan vertel ik je dat het half 5 is." Leermoment: Zet alleen een alarm, als je echt wakker wilt worden.

11.30 uur Ik word wakker, ik kijk naar links en zie Umar in dromenland. Ik schud hem wakker. "Tjappie, ben je niet opgestaan?" "Nee man, ik heb niks gehoord… volgens mij noemen ze dit een kater." Leermoment: Voor Wijblijvenhier is tijd een ruim begrip!

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van