Voorpagina Ervaringen

Hoe een draai om de oren mijn leven veranderde

Ik herinner me nog goed dat ik als achtjarig jongetje samen met vader in de onverharde straten van Tamasient  liep. Ik had net een enorm smerig broodje gescoord en ik zat te wachten tot mijn pa de andere kant op keek. Toen er een mooi busje voorbij kwam – en ik mijn pa daarvan op de hoogte stelde – gooide ik het biologisch onafbreekbare broodje op straat. Ik blij, totdat ik na dertig seconden een letterlijke draai om mijn oren kreeg. Erg pijnlijk. Als ik eraan terugdenk voel ik mijn oren weer kloppen en gloeien. Ik dacht even dat het mijn pa was, tot ik achterom keek. Het was een willekeurige vreemdeling van middelbare leeftijd die getuige was mijn milieuvervuilende handeling. Zijn naam was (zo zou achteraf blijken) Hmidoesh Bousabon. Letterlijk vertaald: Hmidoesh Zeepman. Tot mijn verbazing werd mijn pa niet boos, maar ging in conclaaf met deze meneer. Uitkomst: de draai om mijn rechteroor werd ook door mijn pa gerechtvaardigd. Ik heb vanaf die dag nooit meer de straten van Marokko vervuild.

Nu, zestien jaar later, verbaas ik me over het feit dat je werkelijk bijna niemand meer kan wijzen op asociaal gedrag. Zo zat ik vanochtend in de trein en was getuige van een luidruchtige, valszingende Ne-Yo imitator. [Boiling point: 10 minuten] De ipod-oordopjes zaten vastgeroest in zijn oren waardoor ik geen kans kreeg om hem te wijzen op zijn gekrijs. Toen ik met handgebaren duidelijk wilde maken dat ik iets wilde zeggen, trok hij een van zijn oordopjes uit zijn linkerflapoor. Dus ik even op een vriendelijke manier gezegd dat we in een stiltecoupe zaten en niet iedereen behoefte had aan zijn optreden. Ik kreeg toen het verzoek om op te rotten naar een ander treinstel.

Toen hij even daarna gebeld werd benadrukte hij dat er een of andere gast (ik dus) stoer liep te doen?  Huh, die snapte ik even niet. Wat deed ik verkeerd? Had ik het anders moeten vragen, of had ik de conducteur erbij moeten roepen? Conclusie: Niet de islam verbannen, maar de draai om de oren legaliseren (of in ieder geval gedogen).

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim