Voorpagina Ingezonden

Nieuwste rage: Polygamie

Gezocht: parttime man, besneden soulmate, vader voor mijn kinderen en iemand die zondags het vlees komt snijden… Ja, zo zou een advertentie er minimaal uitzien als ik die nu zou plaatsen. De zoektocht van menig dertigster naar haar wederhelft gaat niet van een leien dakje. Helemaal niet als je ambitieus, zelfstandig, goedgebekt en financieel onafhankelijk bent en dat eigenlijk diep in je hart ook wilt blijven. De  traditionele rol van de vader des huizes? Nee, daar bedank ik voor. Ik betaal mijn eigen rekeningen, heb een dak boven mijn hoofd en boon mijn eigen dopjes. Dus waarom die man eigenlijk nog?

Ja, dat is wat wij ons inderdaad ook afvroegen tijdens een midweek-onderonsje met al mijn andere vrijgezellige dertigers-vriendinnen die ook allemaal tegen een quarterlife crisis aanlopen.

De zomer komt eraan en die start met dromen en dus keuzes, keuzes, keuzes en luxeproblemen! Zal ik naar Afrika gaan, wat extra opdrachten voor mijn bureautje genereren, of ga ik voor wat quality-time met mijn folks? Ondertussen herinnert die bioklok in mijn achterhoofd mij elke dag aan de afschrijving van mijn eierstokken, die over een aantal jaar compleet is. In de midlife crisis van weleer, hadden mannen spijt over wat ze tot dusver niet gelukt was. In de dertigersdip gaat het over de zaken die je allemaal nog zou willen doen. Het liefst alles tegelijk en wel nu meteen!

En om het nog moeilijker voor mijzelf te maken wil ik nog meer keus! Naast het huwelijk en de andere moderne vormen van samenleven zoals lat-relaties en samenwonen, wil ik een pleidooi houden voor een verdere verbreding van het traditionele en wettige concept van het huwelijk. Nu mogen homo’s zich in de echt verbinden, waarom mag ik dan niet met een beste vriendin, of een volslagen onbekende griet en één superman een trio’tje vormen die voor elkaar beloven te zorgen in voor- en tegenspoed? Zij moedertje, hij vadertje en ik er tussenin.
Dat zou zo mijn probleem oplossen. Ik kan dan volledige autonoom blijven functioneren, mijn eigen boontjes doppen, maar ben daarnaast wel in staat om kinderen te krijgen van een echte man en niet van zo’n steriele donorbank. Ik hoef mijn ambities niet meer in te dammen, of naarstig op zoek te gaan naar die Marokkaanse man die mijn carrière wel zinnig vindt. Mannen denken sowieso dat ze niks meer te bieden hebben, dus met twee dames komt dat zelfvertrouwen vanzelf terug. Het wordt een deal: hij zijn twee vrouwen, ik mijn eigen keuzes!

Zadel ik die andere vrouw dan niet op met een man die mij mijn carrière gunt en haar kort houdt? Want de polygame voorbeelden die ik nu in mijn omgeving zie zijn vaak ook zo samengesteld dat de man aan zijn trekken komt door in het ene huis de traditionele familieproof vrouw te onderhouden en in het andere huis zijn tweede, mondige vrouw vooral te stimuleren zich te ontwikkelen en hem op andere gebieden tevreden te houden… Nou, geen schuldgevoel of restjes van feministische solidariteit hier, een ieder voor zich!

En last but not least voor mijn moeder’s hart: het is nog halal ook! Ik geloof ook dat zaken die toegestaan zijn in de Islam in een bepaalde periode absurd lijken, maar omdat Allah alwetend is en de islam is voor alle tijden, is polygamie toegestaan, om dertigers van mijn generatie de kans te geven gelukkig door het leven te blijven rennen. Van doel naar doel, ambitie naar functie en keus naar… waar je maar wilt.

De burgemeesters van de vier grote steden vroegen in september vorig jaar minister Hirsh Ballin nog om een wetswijziging, zodat mannen die met meerdere partners getrouwd waren niet het Nederlanderschap kunnen krijgen. Wat wil die overheid nou eigenlijk? Betrokkenheid van de burger toch? De WMO die ervoor moet zorgen dat men zorg draagt voor elkaar, daar waar de overheid in gebreke blijft. Toch? Wat is er mooier dan dat mensen ervoor kiezen bij elkaar te horen en voor de wet, notabene, zich committeren om dat ook te doen? I am a believer…wie nog meer?

Fatima Lamkharrat, columniste nieuwwij.nl en TSS tijdschrift sociale vraagstukken, contact fatima.at.work@live.nl

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!