Voorpagina Politiek

‘Ik ben zelf een kinderrechten activiste, maar ik doe niet mee aan de Malala-show’

Malala is gezegend een terroristische aanslag te hebben overleefd. Onderweg naar school afgelopen jaar werd ze door het hoofd geschoten door de Taliban en vanuit Pakistan overgevlogen naar Groot-Brittanie waar ze medisch werd behandeld. Ze heelde wonderbaarlijk en woont er sindsdien.

Malala was het doelwit van de Taliban omdat zij uitgesproken opstond voor meisjesscholing en daarmee werd ze in het Westen, als overlevende van een terroristische aanval, boegbeeld in het gevecht voor educatie, en die van meisjes in het bijzonder.

Afgelopen week op 12 juli – haar geboortedag – was het Malala Dag, een nieuwe internationale dag ter ere van de dappere heldin. Ze gaf een toespraak bij de Verenigde Naties in New York over het belang van het recht op educatie en vooral de scholing van meisjes.

‘Girl Power’ roepen de feministen. ‘Onze held’ klapt Ban-Ki-Moon. ‘Inspiratievol’ menen de liberalen. ‘Fenomenale activiste’ juicht Unicef.

Ik ben zelf een legitieme kinderrechten activiste, maar ik doe niet mee aan de show.

Het grotere plaatje is namelijk allemaal schijn, een misleiding. De crux van de Malala-moraal gaat niet over educatie maar over terrorisme. Het recht op educatie is de ultieme methode van afleiding. Het is goedkoop en makkelijk want educatie gaat precies nergens over. Er valt niet over te twisten: wie is er nou tegen educatie? Natuurlijk is scholing belangrijk en de promotie ervan (vooral voor meisjes) wint ieders hart – altijd en overal. 57 miljoen kinderen wereldwijd gaan nog steeds niet naar school dus de strijd gaat door.

De vraag is alleen niet hoe men overtuigd kan worden voor het belang van wereldwijde educatie maar waarom er in 2013 een kwart van de jonge vrouwen in de wereld nog steeds geen educatie geniet.

Dit is niet, zoals Malala meent, omdat de ‘jaloerse’ Talibanners interpreteren dat meisjes niet in een school horen – de Taliban is een levensgevaarlijke uit de hand gelopen obscure terroristengroepering die in de jaren 80 was gecreëerd door de Amerikanen om de Sovjet Unie uit Afghanistan te vechten.

Nee. De échte terrorist is veel groter, veel ouder en veel meer alomvattend: het heet Westers imperialisme.

‘Malala Dag’ is gecreëerd ter afleiding van het ware terrorisme in het groter plaatje. Het soort dat ‘nieuwe’ landen ontdekt en eigen maakt (Amerika, Australië) en nieuwe ‘landen’ creëert (Sykes-Picot overeenkomst); het soort dat in de naam van ‘vrijheden’ landen illegaal binnenvalt, bezet en leegplundert; het soort dat lokale dictators steunt en diplomatisch en militair steunt; het soort dat met neoliberale agressie juist vijanden maakt en terroristen schept. Kortom; het soort dat héél véél meisjes en kinderen doodt en educatie tot aan de dag van vandaag juist belemmert.

Dit soort is te herkennen aan het hypocriete bedrog dat niet een slachtoffer van een Westerse aanval, maar een slachtoffer van een lokale aanslag wordt uitgepikt en opgevoerd als internationale heldhaftige overlevende van terrorisme.

We have to fight terrorism to protect children from harm” beargumenteert Malala vol passie bij de VN.

Ze had 20 minuten de gelegenheid om het kinderrecht op educatie te promoten en de gerelateerde strijd tegen het alomvattende terrorisme aan te gaan waarvoor alle VN-leden die aanwezig waren bloed aan de handen hadden. Maar ze refereerde alleen naar de voor de hand liggende Taliban.

In haar eigen land, Pakistan, zijn er duizenden Amerikaanse drone aanvallen gepleegd sinds 2004, duizenden huizen vernield, duizenden burgers permanent verminkt en duizenden omgekomen, waaronder heel veel kinderen. Ze noemde het niet – maar dat is terrorisme.

In dezelfde week van haar toespraak was een vijf-jarig jongetje in Hebron gearresteerd door Israëlische soldaten omdat hij een steen gooide naar tanks. Een kind dat net aan zijn school begint werd geboeid door de illegale bezetters van zijn grootvaders land. Ze noemde het niet – maar dat is terrorisme.

Haar toespraak vond ook plaats in de week dat een golf van dagelijks sektarisch geweld weer uitbrak in Irak. Na de Westerse invasie nog méér een verscheurd land waarin meisjes en kinderen in angst leven en duizenden niet naar school kunnen. Ze noemde het niet – maar dat is terrorisme.

Malala sprak zich uit voor haar basisrecht op educatie. Als Pakistaanse die leefde onder de middeleeuwse Taliban repressie was dat haar goed recht. Eind 2012 schoten zij haar hiervoor door het hoofd. Dat is terrorisme als gevolg van het échte terrorisme. Dat is het grotere plaatje.

Afgestudeerd in kinderrechten, de van huis uit antropologe en gedreven tekenaarster uit hartje Mokum met wortels in het Grootste Archipel, is heden genesteld in London maar reist de wereld rond met haar man als politiek activiste: zij is Putri Gayatri Pertiwi, freelance columniste voor Wijblijvenhier.nl

Lees andere stukken van