Voorpagina Politiek

Een Perzisch Verkiezingssprookje

Perzisch is eigenlijk een verkeerde benaming, gezien het feit dat de helft van de bevolking niet Perzisch is. Maar Iraans dekt ook niet de lading. Het land mag dan wel Iran genoemd worden (Land van de Ariërs); een groot deel van de bevolking is etnisch en linguïstisch allesbehalve Arisch. Als de naam van het land de werkelijkheid van de bevolkingssamenstelling niet dekt hoe moet men dan de afgelopen verkiezingsuitslag duiden? Is er inderdaad op grote schaal gefraudeerd ? Of heeft de kleine man met de grote mond inderdaad gewoon gewonnen? Als men de verliezer, zijn aanhangers en bijna de gehele berichtgeving in de westerse media moeten geloven dan is het eerste het geval. Echter bewijzen voor die grootschalige fraude zijn er vooralsnog niet geleverd en zolang dat niet het geval is kan men, wat men ook vindt van Ahmadinejad, niet uitsluiten dat hij de verkiezingen eerlijk heeft gewonnen. Voor zover men over eerlijke verkiezingen kan spreken, gezien het politieke systeem van het land.

De verkiezingsuitslag heeft niet alleen bij een deel van het electoraat tot verbijstering, verdriet en woede geleid, diezelfde gevoelens kan men ook destilleren uit de berichtgeving in de westerse media. Alsof men een paar weken lang de Iraanse werkelijkheid uit het oog heeft verloren en in plaats daarvan is gaan geloven in een fantastische vertelling uit 1001 nachten waarin de boosaardige vizier na een heroïsche machtsstrijd overwonnen wordt door de goedaardige vizier. Wie hoopt op een machtswisseling bijna louter alleen gebaseerd op wensdenken, zonder rekening te houden met de reële populariteit van de kandidaten en het politiek bestel van het land, moet niet verbaast staan te kijken als de gehoopte machtswisseling uiteindelijk resulteert in een politiek fata morgana.

Beide kandidaten hebben de goedkeuring gekregen van de werkelijke machthebbers in het land: de Opperste Leider en de Raad van Hoeders. Dat maakt dat beide kandidaten eigenlijk meer in stijl en toon van elkaar verschillen, dan dat er daadwerkelijk grote ideologische verschillen zijn. Alleen dat feit was al genoeg bewijs dat de zelfbenoemde en benoemde hervormingsgezinde kandidaat, ook al was hij gekozen, afgezien van wat cosmetische veranderingen weinig had veranderd aan het politiek bestel van het land. Diens presidentschap zou net als dat van de vorige hervormingsgezinde president uitgelopen zijn op een teleurstelling.  Het huidige politieke systeem van het land laat nu eenmaal niet toe dat er diepgaande hervormingen worden doorgevoerd en elke kandidaat die dat wel wil krijgt eenvoudigweg geen toestemming om zich verkiesbaar te stellen.

Mousavi is vanaf het eerste uur verbonden met de revolutie en was bijna de gehele jaren tachtig premier. Hij is een man van goede komaf met goede connecties in het establishment. Een politieke insider, een man die ver van de gewone Iraniër en diens sores staat.  Tijdens zijn premierschap was de repressie van het regime het grootst en werden er tienduizenden politieke tegenstanders gevangenen gezet, gefolterd en duizenden geëxecuteerd. Daarnaast wilde Mousavi koste wat kost de oorlog met Irak voortzetten, zelfs toen anderen in het regime er op aandrongen de oorlog te beëindigen. Na twintig jaar in de coulissen van de macht te zijn verdwenen is hij anno 2009 plots de hoop voor hervormingen voor velen binnen en buiten Iran, domweg omdat zijn tegenstander Ahmadinejad is. Het kan verkeren!

Terug naar de fraudevraag: Is er op grote schaal gefraudeerd? Fraude en onregelmatigheden kan men nooit uitsluiten in een land waar geen onafhankelijke waarnemers toegelaten worden om de verkiezingen te monitoren. Toch lijkt fraude op grote schaal, hoewel niet uit te sluiten, waarschijnlijk eerder wensdenken van de tegenstanders van Ahmedinejad binnen en buiten Iran, dan iets dat daadwerkelijk nodig was om hem aan de overwinning te helpen.

De man is een populist en weet de juiste snaar te raken bij de gewone man en vrouw in Iran. De sobere levensstijl, de piëteit, de anti-establishment houding, de bravoure waarmee hij in binnen- en buitenland opkomt voor het recht op kernenergie en de Palestijnse zaak, de beloftes de olierijkdommen eerlijk te verdelen, zijn frequente theevisites bij de gewone man en vrouw, zijn eenvoudige komaf, gepaard aan een ‘arme migrantenzoon tot president carrière’ spreken meer tot de verbeelding van het wereldbeeld van de gewone man en vrouw in Iran, dan de relatief onbekende door het establishment naar voren geschoven en tot hervormer gebombardeerde technocraat Mousavi.

Simpel gezegd: er zijn miljoenen kiezers meer in Iran die zich kunnen identificeren met Ahmedinejad dan met Mousavi en waarschijnlijk heeft de kleine man met de grote mond daardoor gewonnen.

Mohammed is: Een Man (althans als men dat woord slechts als geslacht opvat), een Moslim (in hart en nieren totaal, echter in daad maar mondjes maat), een Maliki (maar tot zijn schande moet hij bekennen al-Muwatta nog nooit gelezen te hebben), een Afrikaan, een Noord-Afrikaan, een Maghrebijn, een Berber/Amazigh, een Riffijn, een Ayzenay, een Aqarou3, een Arabier (in culturele zin), een Westerling, een Europeaan, een Nederlander, een Hollander, een Zuid-Hollander, een Leidenaar, een Voorschotenaar, een Vlietwijker.

Lees andere stukken van