Voorpagina Algemeen

De tijd dat ik woorden als autochtoon en allochtoon niet kende

Geschreven door Mohamed Bourik

Na de iftar bij mijn ouders, pakte ik mijn fiets om richting de moskee te snellen. Op de pont zette ik mijn fiets tegen de reling en leunde achterover om te genieten van het briesje dat over het IJ voerde. Op dat moment dacht ik aan vroeger. Hier aan het IJ speelde ik met Moreno, Sedat, Gregory, Marco, Jospeh en andere kids.

Het IJplein bestond toen niet, het was een zandvlakte. We speelden zorgeloos zonder naar elkaars kleur te kijken. We hadden allemaal één ding gemeen en dat was veel plezier hebben. Heerlijk op straat ravotten en vies worden om vervolgens ongeacht kleur, thuis op je kop te krijgen. Kon ik deze tijd maar weer herbeleven.

De woorden allochtoon en autochtoon kenden wij niet. Ome Piet was ome Piet en Haij Ali was Haij Ali. Boem!!!! Ik schrok. De pont was aan de andere overkant. Waarom nou? het was net zo leuk. Ik fietste over de prins Hendrikkade richting de Herengracht, de Rozengracht op. Ik moet haast maken want over een paar minuten start het Isha gebed (avondgebed).
Het aparte van deze moskee is dat hij naast een druk bezocht café is gevestigd.

Het is altijd stervensdruk in en rondom het café. Soms staat het tot aan de trambaan vol met cafégangers. Terwijl de moskee leegloopt, groeten de moskeebezoekers en cafégangers elkaar op het trottoir. Dit is naar mijn idee vrijheid. Je hoeft het niet eens te zijn met elkaars gewoontes maar je respecteert elkaar. De vrijheid om een martini on the rocks te drinken is dezelfde vrijheid als je gebed te mogen verrichten. De vergelijking gaat uiteraard scheef maar het gaat mij om het concept vrijheid. Mijn vrijheid eindigt daar waar de vrijheid van de ander begint.

Op dat moment dacht ik aan een vers dat de Imam onlangs uit de Koran heeft gereciteerd: “O, mensdom! Wij hebben u uit man en vrouw geschapen en Wij hebben u tot volkeren en stammen gemaakt, opdat gij elkander moogt kennen [Surah 49 : Ayah 13]. Of “Een Arabier is niet beter dan een niet-Arabier, noch is de blanke man beter dan de zwarte of de zwarte beter dan de blanke man, behalve door het Godsbewustzijn (taqwa). Waarlijk, de edelste onder jullie is degene met de meeste taqwa.”

Een aantal politici vinden dit kennelijk angstig. Continue gebruiken zij het begrip vrijheid alsof het maar voor één groep mensen is bedoeld. Ik vraag me af of deze politici, toen zij ook 8 jaar waren, anderen bij de voornaam noemden of bij huidskleur. Kwamen zij ook vies thuis, om vervolgens straf te krijgen. Ik denkt het wel. Met de verzen en artikel 1 van de grondwet in gedachte dacht ik telkens; is het niet raar, dat we toen we 8 jaar waren avonturen met elkaar beleefden en nu elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen?

Is het niet raar dat Mozes, Jezus en Mohamed dezelfde boodschap van liefde, gelijkwaardigheid en vrede hebben verkondigd en dat wij omwille van onze ego er niet van genieten. Ik had gewild dat de pont nooit was aangekomen zodat ik kon blijven genieten van de herinneringen aan vroeger. Herinneringen die bewijzen dat samen spelen, werken en acceptatie hand in hand gaan.

Ik kan me nog herinneren dat het juffrouw Henny niet uitmaakte waar je vandaan kwam, maar dat het haar wel uitmaakte waar je naartoe ging. Drie jaar geleden schitterde zij tijdens een raadsavond in Amsterdam Noord. Zij sprak bemoedigende woorden zoals doorzetten, de beste zijn en elkaar lief hebben. Zij vond dat ze een reden had om de woorden te delen omdat een aantal van haar oud-leerlingen, die in de raadszaal zaten een belangrijke bijdrage aan de Amsterdam-Noordse samenleving hebben geleverd.

Ik hoorde getoeter van een scooter. Oooppsssss, er moet iemand langs, ik zat weer te dromen. Ik stak mijn duim omhoog en liet de scooter voorbij gaan. Vriendelijk zwaaide de blonde dame en gaf extra gas. Bijna thuis, snakte ik naar een glas water. Na 13 kilometer fietsen mag dat ook wel, dat is de afstand tussen mijn ouderlijke woning en mijn huis. Het is een mooie route waar je Nederland op zijn beste ziet. Het Nederland waar ik graag in woon zonder haat, fitna en onrechtvaardigheid. Een Nederland waarin we elkaar de vrijheid gunnen. Een Nederland waarin we met zijn allen tegen werkloosheid zijn en vinden dat de aardappelprijzen wel erg hoog zijn. Een slechte oogst treft ons immers allemaal, ongeacht wat je kleur is.

Ik zou graag willen dat we het verleden doortrekken naar het heden en dat we politici met een eigen belang de deur wijzen. Ik ben er van overtuigd dat wanneer je de vrijheid van een mens ontneemt, je de vrijheid van alle mensen ontneemt zonder onderscheid in kleur. Wij allemaal zijn Nederland, laten we ons niet aanpraten dat we zijn mislukt. Iedere rode roos heeft haar doorns, laten we daarom niet de roos weggooien maar de doorns aanpakken.

Foto: jenni from the block via photopin cc

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie