Voorpagina Ervaringen, Islam, Maatschappelijk

Naar de moskee

In eerste instantie was ik een beetje verbaasd door het bericht dat het aantal moskeebezoekers de afgelopen jaren fors is afgenomen, van 47% naar slechts 35%. Ik was verbaasd, omdat ik om me heen de laatste jaren alleen maar méér mensen zie die zich zijn gaan bezighouden met de Islam. Voor 11 september 2006 was er geen hond die er naar kraaide, maar vanaf die dag kwam alles wat moslim of islamitisch was ineens in de spotlight. Of je het nou wilde of niet. Vrienden of kennissen die moslim waren, maar verder niet echt praktiseerden, begonnen zich nu te interesseren in de religie en de meest vreemde vogels wilden ineens wat goeie boeken over de Islam.

Op de gezichten van de ‘clean shaved’ gasten prijkten plots een baard en zusters achter de kassa bij de Bas hadden ineens hoofddoeken in bijpassende bedrijfskleuren. Islamitische studentenverenigingen schoten als paddestoelen uit de grond en als je wilt, kun je alle dagen in je agenda plannen met Islamitische lezingen en bijeenkomsten. Is de mediahype toch nog ergens goed voor geweest.

Maar waarom is het moskeebezoek dan juist afgenomen? Nou, misschien wel omdat de generaties na de ouderen gewoon werken en studeren en er niet aan toe komen om de moskee te bezoeken. Het bidden in de moskee is sowieso alleen verplicht voor het vrijdagsgebed en dan ook nog alleen voor de mannen.

Toen ik studeerde, kon ik nog wel eens een college skippen om naar het vrijdagsgebed te gaan, maar als je éénmaal gaat werken, wordt het een stuk lastiger. De pauze net voor het gebed inplannen en geluk hebben dat er een moskee bij je werk in de buurt is. Het mooiste is dan natuurlijk als er een aparte gebedsruimte is in het bedrijf (vooral bij grote multinationals zoals de Shell geen probleem).

Maar het blijft lastig voor de werkende en studerende moslimman, die eigenlijk verplicht is om vrijdagmiddag even naar de moskee te gaan. Hier ligt dan ook nog een belangrijke taak bij de islamisering van Nederland: van de vrijdag (zoals de naam al zegt) ook een echte vrije dag maken! PS: Met het nationaal invoeren van een dagelijkse siësta neem ik ook genoegen.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van