Daar sta je dan, in Algeciras. Oog in oog met de Spaanse douanebeambte ‘Eliazar de la Cruz’. Eliazar – want zo noem ik hem even voor het gemak – kijkt me serieus aan omdat hij ogenschijnlijk twijfelt. Na een hevige identiteitscontrole – waarbij hij me ook nog eens ongemakkelijk & scheel aanstaart – schiet ik in de lach. Maar ik zweer het je, ik kon er niets aan doen. Het was zo voorspelbaar en het gebeurt de laatste tijd gewoon te vaak: douantebeambtes die-het-gewoon-niet-helemaal-zeker-weten-en-nog-even-double checken. Nou heb ik daar wel begrip voor. Het is een foto van twee jaar geleden, had wat langer haar, geen baardje en van die o-zo schattige kuiltjes; kortom, een foto waar je je niet voor hoeft te schamen.
Maar goed, moest dus lachen om de voorspelbaarheid van zijn twijfelachtige optreden. Eliazar werd daar op zijn zachtst gezegd niet echt vrolijk van en overspoelde me met een waterval aan G-woorden. Mijn pa, die op dat moment naast me zat, hoopte dat ik er niet op zou reageren. Hij besefte dat ik dat toch wel zou doen en toonde vervolgens een ‘daar-gaan-we-weer-gezichtsuitdrukking’. Ik probeerde in het Spaans/Berbers uit te leggen dat ik hem wél serieus nam, vaker bij douanes werd aangestaard, maar zijn geschreeuw gewoon niet op prijs stelde. (Ik kan me echter voorstellen dat die boodschap niet helemaal duidelijk overkwam). Dus Eliazar, die net als agent O’Rourke waarschijnlijk iets te veel van het autoriteitsgen heeft geërfd, kon mijn verweer niet waarderen. Hij had duidelijk geen trek in een rustig colloquium van een kwalitatief allooi en probeerde me in een tweede poging nogmaals te intimideren. Weer met heel veel G’s, maar nu mét spetters.
Ook deze woede-uitbarsting maakte weinig tot geen indruk, maar ik besefte nu wel dat ik de enige was die dit conflict tot een mooi einde zou kunnen brengen. De gemiddelde Berber (nou eenmaal deel van mijn identiteit, kan er ook niks aan doen) zou zichzelf wijsmaken dat deze man er xenofobische gedachtes op nahoudt en schiet in de verdediging. De gemiddelde Berber laat zich niet intimideren en gaat ook schelden. De gemiddelde Berber moet dan aantonen dat hij toch echt geen hasj bij zich heeft, wordt nog agressiever en uiteindelijk gearresteerd. Die kant wilde ik dus niet op. Had mijn pa, ma en broertje in de auto zitten, dus mijn verantwoordelijkheidsgevoel woog op dat moment iets zwaarder dan mijn ‘iedereen is gelijk-modus’. Om het incident dus niet te laten escaleren deed ik het volgende.
Ik sloot mijn ogen en probeerde me in die paar seconden te verplaatsen in het leven van Eliazar. In die voorstelling maakte ik mezelf wijs dat hij in een scheiding zat en bij zijn moeder verbleef, die ochtend te laat wakker werd, geen tijd had om te poepen, de tandpasta op was, zijn contract niet werd verlengd, zijn collega Juan Guerra – waar hij al die jaren stiekem gevoelens voor had – 780 km verder een nieuwe baan had gevonden, zijn haaruitval niet meer te stoppen was, op het werk het wc-papier op was én dat er bij zijn hond Estaban een lichte vorm van teelbalkanker was geconstateerd. Gewoon een rotdag; zelfs Gandhi himself had onder deze erbarmelijke omstandigheden uit zijn rol kunnen vallen.
Enfin, ik moest mijn ‘misplaatste’ lach dus een plek zien te geven. Hoe? Deels door me voor te stellen dat ik een hele chagrijnige, quasi-autoritaire douanebeambte voor me had; die nog steeds erg nodig moest poepen. En dat het geen zin heeft om met sommige mensen op de wereld bepaalde gevallen van karakterbotsingen op te lossen. Dus mocht je jezelf ooit in een soortgelijke situatie begeven? Denk dan aan Eliazar en je maakt de wereld beslist een stukje mooier
Abdelkarim El-Fassi
Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"Lees andere stukken van Abdelkarim
10 Reacties op "Een rustig colloquium van een kwalitatief allooi"
Dan weet je dat je weer terug bent in de beschaafde wereld, waar je bijdehand kunt doen tegen douanebeambtes zonder serieuze gevolgen. In menig Arabisch land hadden ze je urenlang lopen zieken of niet laten vertrekken als je zo’n geintje flikt!
[quote]In die voorstelling maakte ik mezelf wijs dat hij in een scheiding zat en bij zijn moeder verbleef, die ochtend te laat wakker werd, geen tijd had om te poepen, de tandpasta op was, zijn contract niet werd verlengd, zijn collega Juan Guerra – waar hij al die jaren stiekem gevoelens voor had – 780 km verder een nieuwe baan had gevonden, zijn haaruitval niet meer te stoppen was, op het werk het wc-papier op was én dat er bij zijn hond Estaban een lichte vorm van teelbalkanker was geconstateerd. Gewoon een rotdag; zelfs Gandhi himself had onder deze erbarmelijke omstandigheden uit zijn rol kunnen vallen.[/quote]
haha :P
Nog meer douane ervaringen … deze van Ahmed Marcouch die het niet langer pikte om smeergeld gevraagd te worden:
http://www.urlz.nl/121/
Ik ben net twee dagen terug van mijn 8 weken durende vakantie uit marokko. Ik heb weer de nodige ervaringen gehad met de plaatselijke gendarme, wat een corrupte bende is dat toch, niet normaal.
Om de dertig veertig kilometer staan ze er om elke wissewasje aan te grijpen om maar een paar doros (geld) te krijgen.
Er is ingebroken in mijn auto, dus ik naar het politieburo gegaan om aangifte te doen. Wordt mij subtiel aangegeven dat het weleens heel lang kon duren als ik niet zou betalen. Ik geloofde mijn oren niet.
Wees blij met deze douanebeambte in marokko is het 100 maal zo erg.
Ja Abdelkarim, je was even vergeten een pakje Marlboro in het linker hoekje van ’t dashboard te leggen zodat de beambte je voor dat moment zou sparen..
Verder moet je toch weten dat je , in tegenstelling tot Nederland, gewoon niet met de Guardia Civil noch de douane moet f%cken.. Ze pakken je keihard aan, ze dulden geen gelul, zeker niet van toeristen..
Je vertelt overigens niet hoe deze ervaring nou afliep?
Klopt, eenmaal buiten NL dan heb je met een ander soort agent te maken.
Geef mij maar de Nederlandse agent, sociaal vaardig, spreekt meerdere talen en kan zo nu en dan tegen geintje. Al dat autoritaire gedoe mogen ze wat mij betreft toepassen op hun eigen locals, maar tegen toeristen doe je toch gewoon normaal? Of leef ik op Mars?
Ach, wordt tijd dat alle EU lidstaten verplicht wordt gesteld om 1 algemene taal te doceren? Het is toch te belachelijk dat je in gerenommeerde landen als Duitsland, Frankrijk en Spanje niet met Engels verder kan? En dan zeiken dat ze je niet begrijpen!!
Haha, Abdelkarim. Geinig omschreven. Ik vind ze altijd zo creapy! Maar goed. Had je mn reactie van vorig column (visverhaal)gelezen? reageer even als ge dat wil.
Maryam
haha, goed beschreven.. heb dit jaar ook het zelfde mee gemaakt.. alleen het was jammer dat ik geen arabisch kan spreken anders was het misschien heel anders verlopen.
[i]Het is toch te belachelijk dat je in gerenommeerde landen als Duitsland, Frankrijk en Spanje niet met Engels verder kan? En dan zeiken dat ze je niet begrijpen!![i/]
Jamaar… je weet toch, dat als ze harder schreeuwen in taal X, dat de toeristen je dan in ene WEL begrijpen! Werkt overal ;)