Voorpagina Ervaringen

Over het leven, op een bankje in Kralingen

Zat gisteren keurig op een houten bankje; een beetje te genieten van het onkruid en veel te hoge gras. Het eerste wat me dus opviel was de lengte van die sprieten. Welke ambtenaar was dit stukje grond vergeten? Hoe kon dit gebeuren? In Nederland, in Zuid-Holland, in Kralingen, in mijn buurt?!!?!?! Ik snapte het niet. Bijna de neiging gehad het veld in te rennen en vanuit het middelpunt een blik op de hemel te werpen en… eerst goed om me heen te kijken en daarna… als niemand keek… onopvallend ‘WHY!!!’ te schreeuwen!!! Net als die ene keer dat de lantaarnpalen te lang aan stonden. 

Terug naar dat grasveld. De lokale baasjes van Kralingen waren iets positiever en riepen trots allerlei rare dingen over elkaars huisdieren: "Moet je zien hoe slim hij is man". Ging geloof ik over een tennisbal die de hond in het hoge gras terugvond. Ook ik was onder druk. De honden profiteerden ook nog eens van deze kans ‘ongezien het veld vol te schijten’. Gunde het ze van harte. Kans dat ik erin zou trappen was toch nihil. Verder lagen er wat troebele wietzakjes, peukfilters en lege patatbakjes. Desalniettemin een charmante plek om eens lekker over het leven na te denken. Met een gemeentepils in de ene hand en een slecht boek in de andere, dwaalden mijn gedachten steeds verder af. 

Op een gegeven moment staarde ik voor even naar het niets en gingen er in een mum van tijd ontelbare gedachten door me heen. Tsjah hoe zet je zoiets complex als ‘gedachten’ op papier? Heb ooit in een ‘Psychologie’ (gevonden in de trein) gelezen dat een gemiddeld brein vijftigduizend gedachten per dag produceert. De meeste gaan nergens over en halen de eindstreep ‘volwaardige gedachte’ niet, maar helaas halen sommige onpraktische hersenspinsels die finish wel. En sommige van die hersenspinsels komen voor bij mensen met een baan. Sommige van die mensen met een baan mogen ook nog eens regeltjes bedenken. Zo besefte ik laatst dat ik binnenkort moet stoppen met werken. Heb een tijdje extra gewerkt omdat ik in mijn vakantieperiodes wat wilde reizen. Maar mag niet van de IB, anders trekken ze mijn financiering in. Tjah in een rechtvaardig land zouden ze ‘kindertoeslag’ en de ‘belastingteruggave eigen woning’ dan ook voor de hogere inkomens moeten afschaffen. Ik stem voor een revolutie.

Ik kan me verder herinneren dat er tweedehands schoenen, bureaus en fascinerende bijen in voorkwamen. Oohja die bijen, aanleiding van dit artikel. Besefte opeens dat ik omsingeld werd door wel honderden bijen die aan het werk waren, zelfs na 18:00 nog. Op dat ogenblik beloofde ik mezelf erover te schrijven. Voor de eerste keer veranderde een live-observatie namelijk mijn opvatting over bijen. Een radicale meningstransformatie waar zelfs de beste bijen-docu niet aan kan tippen. Ik realiseerde me dat ik al uren in vrede met die dingen aan het chillen was. Zij aan het werk, ik niet. Maar kreeg toch het gevoel dat ze respect voor me hadden. Ja ok; ook wel aan mezelf te danken natuurlijk. Maakte namelijk geen spastische bewegingen zoals de meesten wellicht zouden doen. Gaf ze verder de ruimte om heen en weer te vliegen; was voorzichtig en probeerde zo nu en dan zelfs oogcontact te maken. Heel raar, maar voelde me voor even één van hun. Er was na al die jaren vrede gesloten.

Maar wat als ik in een gekke bui zou besluiten om er eentje plat te trappen? Wat dan?! Wat als ze alleen al het gevoel hadden dat ik ze wou elimineren? Hadden ze dan het recht om me aan te vallen. Ingewikkeld ethisch vraagstuk. Gelukkig waren ze te druk in de weer met het lokaliseren van stuifmeel. Geen oog voor die mens met dat slechte boek. En terecht. Zo lang ik ze met rust liet hadden ze geen reden om me aan te vallen. Zo lang ze mij met rust lieten geen reden om er een dood te trappen. Naast elkaar leven kan gewoon hoor. Zij bijen, wij mensen; klinkt in ieder geval logischer dan de strekking van dit artikel.

Even wat anders. Hoop dat het soort ‘gekke bijen’ ook bestaat. Zo’n jihad-bij groepering die het allemaal net iets te serieus neemt – indien nodig mensen wel een kwartier kunnen achtervolgen – en na de zoveelste rookwolk-barbeque de vernietiging van de mensheid nastreeft. Gek genoeg zou ik daar dan wel weer begrip voor kunnen hebben. Jaja, wij mensen hebben zo nu en dan een trap onder onze kont nodig. Voor mij werd het sowieso tijd om het bankje te verlaten en huiswaarts te keren.  

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim