Voorpagina Algemeen

‘Ik kreeg een telefoontje, of ik mijn hoofddoek nou echt moest dragen?’

Dit artikel is ingezonden door Leila Galadi

Als iemand mij een jaar geleden zou hebben verteld hoe het einde van 2012  en de eerste helft van 2013 voor mij zouden verlopen, dan had ik die persoon doorverwezen naar het RIAGG. Maar goed, er is veel gebeurd (eigenlijk te veel) en veranderd (maar ook hetzelfde gebleven) en ik heb voor de komende tijd meer dan genoeg schrijfvoer.. nou ja.. als ik daar ooit weer de tijd voor heb. Ik zal beginnen met de meest in het oog springende, bij sommigen deed dat blijkbaar pijn.

Gehoofddoekte verblijfsvergunning
Ergens in november van vorig jaar ben ik de hijab (hoofddoek) gaan dragen. In die korte tijd heb ik wel al kunnen proeven van wat je vooroordelen of beter nog veroordelingen kunt noemen. Die veroordelingen kwamen – voor mij – soms uit verrassende hoek, zo heeft een stel hoogopgeleide, gepubliceerde, opinie-makende maar duidelijk niet minder “Marokkaanse” vrouwen mij in het openbaar in een Twitter theekransje aan de schandpaal genageld. Want ik was een “gehoofddoekte verblijfsvergunning”.

Het is maar hoe open-minded je bent denk ik dan. Deze reacties kwamen voort uit een artikel over mij en mijn man in het Parool eind december, over mijn tijd in het kamp op de Notweg en onze ontmoeting. Blijkbaar maakt dat je vogelvrij voor allerlei verwensingen en spot. Eén van de dames schreef zelfs een boek over de integratie van Marokkanen in Nederland; die integratie is bij haar duidelijk geslaagd zou Wilders zeggen. En een aantal van hen zat al wel eens bij Pauw en Witteman of Buitenhof. Het niveau wat ze op Twitter ten toon spreidden paste daarentegen beter bij een boerin uit de bergen van Noord-Afrika. Je kunt de Berber wel uit de bergen halen, maar de bergen niet uit de Berber? Als we het toch over vooroordelen hebben.

Tegenover statelozen zijn het allemaal racisten
Aan het artikel op Geen Stijl zal ik verder geen woorden vuil maken, dat spreekt denk ik voor zich, dat had hetzelfde niveau als het Marokkaanse theekransje. Opvallend genoeg waren de reacties van moslims van dezelfde strekking, hij zou natuurlijk nooit echt van mij kunnen houden. Zodra iemand geen verblijfsstatus heeft is het geen mens meer? Dat is wel iets wat ik leerde op dat moment, stateloos is niet alleen rechteloos maar het ontdoet je van al je menselijkheid, in het oog van de “burgers” dan. De burgers met rechten en plichten, de burgers die mogen werken, wonen, leven.. en dus ook liefhebben. Dat alles mag en kan een stateloze niet, vindt de burger, in ieder geval de online-burger. En dan maakt het niet eens uit welke afkomst of geloof iemand heeft. Tegenover statelozen zijn het allemaal racisten.

Een stuk stof is een stuk stof tot je het om je hoofd bindt
In het echte leven heb ik verder geen nare ervaringen gehad in Nederland, maar ja wat men denkt gooit men tegenwoordig op internet niet in je gezicht. Tot ik hier in Duitsland, (ja, ik was ondertussen geëmigreerd daarover een andere keer) een nieuwe baan aangeboden kreeg. Ik zou bij een Duits bedrijf de Nederlandstalige klanten telefonisch te woord staan. Uiteraard had ik hier enorm veel zin in. Ik werd op een dinsdag aangenomen. En zou de maandag daarop beginnen. Mijn bijbaan als bloemenverdeler op de veiling ging ik meteen opzeggen, het werk was ook voor een paar uurtjes per dag veel te zwaar voor mijn tere handen, met overbelasting tot gevolg. Ik zou goed gaan verdienen en was in mijn hoofd al aan het berekenen hoeveel breder we het zouden hebben, en dat we zelfs in de zomer op vakantie zouden kunnen gaan.

Ik voelde mij van dinsdag tot zondagnamiddag enorm goed, eindelijk ging er een keer iets goed. Tot ik die zondagmiddag, let wel de dag voor ik zou beginnen, een telefoontje kreeg. Of ik mijn hoofddoek echt moet dragen.. Pardon? Ja, echt, hij vroeg het echt en het was geen grapje, hij vroeg of ik mijn hoofddoek niet af kon doen tijdens het werk. Nee, natuurlijk niet.. zijn antwoord was dat hij dan genoeg wist.. ik ook, dacht ik. De SMS daarna was dan ook geen verrassing “dan moet ik helaas onze afspraak voor morgen afzeggen”.

Een stuk stof is een stuk stof tot je het om je hoofd bindt, daarna wordt het een symbool van een politieke islam.. althans volgens de zogenaamde “islam-critici”. Of een symbool van onderdrukking. Ook die combinatie komt voor, de vrouwen worden onderdrukt en gedwongen de hoofddoek te dragen als symbool van de politieke islam.

Nu kan ik een dom islamitisch blondje zijn hoor. Maar ik persoonlijk hang geen politieke islam aan, laat staan dat mijn man mij zou dwingen om een hoofddoek te dragen, ik draag samen met die hoofddoek ook wel eens het westerse symbool “de spijkerbroek” bijvoorbeeld.

Voor wie is het dan een symbool? Is het een symbool omdat de moslims dat ervan maken? Of het Westen? En wie geeft de macht aan dat symbool, degenen die het dragen vanuit een geloofsovertuiging of degenen die ernaar kijken met een door angst-vertroebelde bril?

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie