Voorpagina Gastarbeiders, Maatschappelijk, Politiek

Vuil spel!

Mohammed Jabri is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl

Tariq Ramadan blijft de gemoederen bezig houden. Nu is hij ontslagen door de Erasmus Universiteit, die is bezweken onder de druk die de Rotterdamse gemeenteraad op de uni heeft gelegd. De reden: Tariq Ramadan schnabbelt in Iran en werkt daar voor een televisiestation, waar hij zijn meningen mag verkondigen. Niks bijzonders, vergeleken bij al die mensen (waaronder Nederlanders) die actief zijn in de wapenindustrie en al decennialang zaken doen met partijen die wapens naar Iran verschepen. Niet dat dit laatste nu zo bijzonder is, maar de morele laakbaarheid die Tariq Ramadan wordt toegeschreven door mensen in Nederland – mensen die hem liever gister dan vandaag zien vertrekken – zit er wel veel meer in dan bij die wapenhandelaren. 

In tegenstelling tot de Erasmus Universiteit, heeft de Universiteit van Oxford een verklaring de deur uitgedaan, waarin wordt gesteld dat Tariq Ramadan gewoon welkom blijft in Oxford als hoogleraar. De reden: de Oxford-uni beseft zich in een democratie te bevinden, waarin vrijheid van meningsuiting gewaarborgd dient te zijn, ongeacht of je het er mee eens bent. Zo werkt het in een beschaafde democratie. De inhoud en kleur van de opvatting doen er niet toe. Wat er toe doet is dat het gefundeerd is en bediscussieerd kan worden. Maar in de Rotterdamse hoofden werkt het kennelijk anders.

Even wat achtergrondinfo voor de leken: Tariq Ramadan is al een poosje erg hot. Waarom? De man weet letterlijk als geen ander te verwoorden hoe je de islamitische identiteit – met alle gebruiken en gewoonten die erbij horen – prima kunt laten samengaan met een leven als volwaardige burger van een westers land. Er zijn mensen die het hier per definitie oneens mee zijn. Afshin Ellian, de Iraanse hoogleraar aan de Universiteit van Leiden (en tevens schandknaapje van Leon de Winter) is iemand die achter de schermen er vooral zijn hobby van heeft gemaakt om Tariq Ramadan zoveel mogelijk zwart te maken. Ellian gaat echter nooit inhoudelijk in op de argumenten van Ramadan. Hij beschuldigt hem slechts van een dubbele tong. En als je Ellian er naar vraagt, dan draait hij om de hete brij heen. Het probleem voor Ellian is voornamelijk het aaibaarheidsgehalte van Tariq Ramadan, omdat deze in zijn betogen altijd duidelijk maakt op zoek te zijn naar de rede, de discussie, de dialoog. Ellian kan de munitie van Ramadan niet aan en gaat deze dan ook uit de weg door Ramadan te beschuldigen van allerlei (nog nader te definiëren) dingetjes. Je hoeft er echt geen intellectueel voor te zijn om te zien wat hier gaande is:

Ramadan kost veel geld. De gemeente Rotterdam haalde hem ooit binnen om aan de slag te gaan als bruggenbouwer en besloot, na overwegingen, akkoord te gaan met de gage die Ramadan vraagt voor zijn diensten. Niks aan de hand, zou je denken. Het is een kwestie van vraag en aanbod. De vraag is er al sinds de eerste moslim dit land binnenwandelde, want het Neerlands volk heeft het in het DNA zitten om ongesteld te reageren op uitheemse zaken. Het aanbod schommelt en op dit moment is er een schaarste. Tariq Ramadan is zo’n beetje de enige in Europa die kan doen wat hij doet. Natuurlijk, er is ander talent onderweg, maar dat moet nog tevoorschijn komen. Voor wie wil weten wat hij doet, adviseer ik om zijn boeken te lezen of gewoon een van zijn lezingen bij te wonen. Als je daar niet in geïnteresseerd bent, is dat prima maar hou dan vooral je mond over Tariq Ramadan.

Afshin Ellian, Paul Cliteur, Leon de Winter en al dat andere pseudo-intellectueel gespuis zijn van die mensen die heel goed op de hoogte zijn van Tariq Ramadan en zichzelf maar al te graag op die stoel zien zitten. Ze hebben de mond vol van democratische waarden, humanisme en weet ik veel wat nog meer, maar ontkennen zelf de pluriformiteit daarin zodra moslims aan bod komen, laat staan zodra een moslim opstaat en hen dient van repliek op het niveau waarop zij pretenderen zich te bewegen. Tariq Ramadan houdt het zakelijk en geeft antwoord, maar richt zich nooit tot de persoon. Hij richt zich tot de visie en het gedachtegoed. Het antwoord dat hij krijgt, is slechts gericht op zijn persoon. Mensen die het niet eens zijn met hem, gaan vaak niet met hem in discussie maar noemen hem een wolf in schaapskleren en smijten verwijten naar zijn hoofd als zou hij doen aan taqqiya. Op die manier hoeven zij namelijk inhoudelijk niet in te gaan op zijn argumenten en stellen ze zijn persoon ter discussie, want de persoon is fout omdat hij waarschijnlijk aan taqqiya doet. Zoiets is nooit te bewijzen, maar dat hoeft ook niet. Ellian, De Winter en Cliteur teren hierbij op hun reputaties en gaan ervan uit dat mensen hen per definitie zien als integer, omdat ze oh zo f****** objectief zijn. Maar ze zijn helemaal niet objectief, en dat zijn ze nooit geweest ook. Ze preken slechts voor eigen parochie. Objecitiviteit is dan per definitie a big no-no.

Ellian lijdt aan een postKhomeini-syndroom en vervuilt het Nederlands landschap daarmee. De Winter is een ordinaire zionist die per definitie al alles ter discussie stelt waarin de letter M voorkomt en die al ‘antisemitisme!’ schreeuwt als je op je vakantie in Haifa niet glimlacht naar een Israëlische lantaarnpaal. En Paul Cliteur, ach… dat is zo’n beetje vergelijkbaar met Hans Jansen: jezelf een arabist noemen omdat je taalkundig onderwezen bent in de linguïstische acrobatiek van een Arabier, om vervolgens jezelf te verkopen als islamkenner. Zoiets als een snackbar, die zich ineens gaat bemoeien met alle aardappelmaaltijden die er bestaan, gefrituurd of niet.

In het verleden hebben zij het geluk gehad dat er iets teveel activisten waren, en iets te weinig intellectuelen. Zo hebben zij een beetje aan imagobuilding kunnen doen. Dyab Abou Jahjah bijvoorbeeld, die met alle drie heren in discussie is geweest en natuurlijk goed is in debatteren, kon ze als enige enigszins aan maar het blijft nog altijd een activist. En die lul je op intellectueel vlak uiteindelijk wel onder de tafel. Slimme gast, die Dyab. Maar geen intellectueel. Tariq Ramadan is dat wel. Die heeft dan menig tegenstander op intellectueel vlak helemaal onder de tafel geluld. Maar wel respect voor degenen die het tegen hem opnemen. Je moet maar zo’n ijdeltuit zijn, zoals die arme, oude Bolkenstein het laatst nog probeerde. Petje af voor Frits en zijn inspanningen. Je best was helaas niet goed genoeg.

De drie musketiers van het extremistisch atheïsme – Ellian, Cliteur en De Winter – verdienen dat respect niet. Ze treden namelijk niet in discussie met Tariq Ramadan, maar maken hem slechts zwart. Men heeft dat net zo lang gedaan bij de Rotterdamse gemeenteraad, totdat deze de Erasmus Universiteit onder druk zette om Ramadan te ontslaan. Dit is de bottom line:

Tariq Ramadan vertelt iets, en daar zijn sommige mensen het niet mee eens. Ze gaan niet het debat aan, maar maken hem zwart. Op basis van leugens en belachelijke aannames is Tariq Ramadan ontslagen. Zeer zeker niet op basis van waarheden en feiten. Dit zegt niets over Tariq Ramdan. Dit zegt alles over de ’tegenpartij’. Deze tegenpartij heeft de mond vol van hoezeer democratische vrijheden altijd en overal verdedigd moeten worden. Deze tegenpartij heeft zich nu opgeworpen als een regime van een bananenrepubliek. Je weet wel, het soort landen waar je leven minder dan een aardappel waard is als jij dingen vindt die niet het standpunt zijn van dat regime. In Nederland zijn we wereldkampioen in het afgeven op dat soort landen. We praten over "dat het toch niet kan dat je niet mag zeggen wat je denkt". Nu is Tariq Ramadan niet fysiek aangepakt. Nee, wat er gebeurt is eigenlijk veel erger. Nog los van de ontkenning van Tariq Ramadan’s economische rechten – dat hij arbeid verricht waarvoor hij betaald wordt en dat hij op basis van onwaarheden deze rechten misloopt – wordt de naam van Tariq Ramadan wederom door het slijk gehaald, alsof hij feitelijk iets heeft gedaan wat totaal niet door de beugel kan. Terwijl het tegendeel waar is.

Je leest en praat er over met allerlei mensen, voor- en tegenstanders. Alleen de weldenkenden weten dat Tariq Ramadan hier een poets is gebakken. In die smerige darkroom in Bloemendaal, in Leon de Winters huis, wordt er getoost op een overwinning op het juk van de islam in Nederland. Intellectuele tegenstand is nu uit de weg geruimd. Niet met een geldig en valide debat, maar met leugens en bedrog. En ach, wie maakt het wat uit, het doel heiligt de middelen. Je wordt hier als moslim zijnde tot in het diepste van je hart geprovoceerd. De valsheid maakt me zo kwaad. Het is onrechtvaardig. Je probeert beschaafd te blijven, door te denken dat de zelfbenoemde hoeders van de democratie, waarin je verwacht dat de vrijheid van meningsuiting na 2 november 2004 voor iedereen geldt, je in bescherming nemen tegen degenen die deze vrijheden onder druk zetten. We weten allemaal wel beter, maar de bovenlaag is dus dat je jezelf in die veiligheid mag wanen.

Ellian, De Winter, Cliteur, de Erasmus Universiteit en de gemeenteraad in Rotterdam; allemaal hebben ze met het ontslag van Tariq Ramadan – of de betrokkenheid daarin – een nieuwe bom gelegd onder het maatschappelijke debat. Een debat wat allang geen debat meer is maar een eenzijdige afkondiging van hoezeer moslims inferieur zijn. Afshin Ellian, Leon de Winter en de hele Rotterdamse gemeenteraad willen kennelijk geen beschaafd debat, maar gewoon vuil spel. Ze kunnen het krijgen. Moslims moeten maar eens stoppen met die eeuwige drang om te bewijzen hoe beschaafd we kunnen zijn, door hier heel politiek correct op te blijven reageren. We weten ondertussen wel hoe beschaafd we kunnen zijn. En als je Hollandse buurman echt het beste met je voor heeft, dan weet die het ook wel. Afshin Ellian en Leon de Winter hoeven echter geen beschaafd gedrag te verwachten, als ik ze tegenkom. En ik kom ze tegen.


Mohammed Redouan Jabri is een schrijver en heeft naast het publiceren van meerdere boeken ook talloze artikelen geschreven voor verscheidene Nederlandse en Amerikaanse dag- en weekbladen.