Voorpagina Algemeen, Islam, Maatschappelijk

Mijn vader, de ‘Wannabe-fundamentalist’

Laatst hadden mijn vader en ik het over salafisten, toen mijn vader zei:,,Maar ik ben toch ook een fundamentalist?” Ik moest lachen: ,,Nee papa! Jij bent toch geen fundamentalist. Jij hebt niet eens een stoppelbaard!” ,,Maar ik volg toch ook de bronnen?”, bracht hij in.

Ja, dat is waar. Hij bidt, leest de Koran, gaat naar de moskee, drinkt al heel lang geen druppel alcohol meer. Kortom: hij houdt zich aan de regels. Waarom zie ik mijn vader dan niet als fundamentalist? Ben ik misschien onopgemerkt een oriëntalist geworden? Vind ik Ash-Shabaab, die afgelopen week tientallen mensen vermoordde wel een fundamentalistische organisatie, zoals ik dat las op internet? Maar dat zou betekenen dat het vermoorden van onschuldige mensen het fundament is van de islam!

Terwijl ik dit overdenk, kijk ik naar mijn vader. We staan op Schiphol en het is erg druk. Vandaag gaat mijn vader voor de eerste keer de hadj verrichten. Een van de vijf zuilen van de islam, hoeveel fundamentalistischer kan iets zijn? Ondanks de drukte is het onmogelijk om mijn vader uit het oog te verliezen. Te midden van oudere heren met baarden en witte djelleba’s is mijn vader een opvallend figuur met zijn spijkerbroek en hippe h&m vest. Mijn broertje heeft hetzelfde vest, dus bedenk zelf maar hoe hip het moet zijn.

Is dat het? Moet een fundamentalist voldoen aan een stereotype uiterlijk? Is mijn vader daarom in mijn ogen geen fundamentalist? Ik ben in elk geval niet de enige, die zo denkt, want terwijl mijn vader heeft plaatsgenomen in de rij voor de inchekbalie, wordt hij geroepen door een grondstewardess: ,,Meneer, meneer! U mag ook bij mij inchecken hoor. U staat nu in de rij voor mensen die op de hadj gaan!”

Net zoals mijn vader vallen mijn broertje en ik een beetje uit de toon. Ik heb een rokje aan met hoge hakken en mijn broertje heeft een petje op en een grote zilveren ketting. Hoewel ik daar vaak op aangesproken word, ziet mijn vader niet dat zijn kinderen anders zijn. Sterker nog, we worden meegesleurd naar de meneer van de reisorganisatie. ,,Kijk! Dit zijn mijn kinderen!” Het is dat de meneer niet veel aandacht besteedt aan mij, anders was mijn vader losgegaan. ,,Dit is mijn dochter. Ze studeert. Ja en ze is journalist. Internationaal journalist zelfs(ik heb alleen een diploma journalistiek..)! En islamoloog. Ja, mijn dochter weet heeeel veel over de islam. Misschien wordt ze wel de eerste bekende vrouwelijke islamitische islamoloog. Dan mag ze misschien aanschuiven bij Pauw en Witteman! En ja mijn zonen, doen het ook goed op school. Ja, de oudste studeert nu ook en de jongste zit al in 5 vwo en ze zijn goed in voetbal!”

Het maakt mijn vader niet zoveel tot een beetje uit dat mijn broertje af en toe een biertje drinkt en ik sinds kort ongetrouwd samenwoon en geen hoofddoek draag. Ja, dat laatste vindt hij wel jammer, maar hij is trots op ons om andere dingen. Misschien is hij daarom wel geen fundamentalist. Omdat hij ons niet veroordeeld om onze fouten, terwijl wildvreemde mensen het soms nodig vinden om mij te vertellen dat het beter is voor mij dat ik niet meer uitga op zaterdagavond.

Mijn vader is waarschijnlijk de enige liberaal, die een fundamentalist wil zijn. Hij belde net vanuit Medina. Ik zie hem voor me bij de moskee daar, in zijn spijkerbroek. Liberaal van buiten, maar bezig met de vijfde pilaar, dus fundamentalist van binnen. In Mekka zal hij zich moeten gaan hullen in twee ongenaaide witten handdoeken. Alle mannen zullen er dan zo uitzien als hij. Drie dagen in zijn leven zal hij door moslims en oriëntalisten gezien worden als fundamentalist. En wat gun ik hem dat!

Sheily Belhaj verhuisde op haar 18e naar haar favoriete stad Utrecht, maar komt waarschijnlijk nooit meer van haar Haarlemse R af. Ze studeerde journalistiek én Arabische Taal en Cultuur en volgt nu een master Islam aan de Universiteit Utrecht. Ze is kritisch, serieus, heel erg onhandig en stiekem ook wel een betweter. Sheily is verder een typisch product van de multiculturele samenleving. Van haar Tunesische vader en Nederlandse moeder kreeg ze het beste van twee culturen mee. In de praktijk betekende dit dat ze op zondagochtend in een balletpakje Kinderen voor Kinderenliedjes aan het zingen was, om daarna met een hoofddoekje naar de moskeeschool te gaan. Omdat de Westerse en Islamitische culturen bij haar thuis zo vanzelfsprekend door elkaar heen liepen, gelooft ze dat dit in de rest van Nederland ook kan.

Lees andere stukken van Sheily