Voorpagina Ervaringen

Wie geschoren wordt moet stilzitten

Wat begon als een slap aanbod of verdwaald gebaar van hulp, ontwaarde al gauw in milde irritatie, sterke ergerheid en ronduit rooie kringroos van verontwaardiging. Enige tijd geleden kreeg ik nog wel eens mailtjes via het infomailadres van wijblijvenhier.nl. Een van deze mailtjes was van een onbekend persoon die in hoogarchaïsche taal zich tot mij richtte met een verzoek, ik meen tot skateboardles of iets dergelijks. Dat willigde ik in en – stoepid als ik was – ik gaf mijn telefoonnummer. De les was helaas toch niet gewenst en een tijdje gebeurde er verder niets. Tot ik in hetzelfde archaïsche taalgebruik sms-aforismen begon te ontvangen, mogelijk van dezelfde persoon, maar zeker weet ik het niet. Het waren van die dingen die je nét niet op de wc zou hangen omdat ze je iets teveel aan Nico Dijkshoorn doen denken en wie wil nu aan die sarcastische postduif denken op de wc? Behalve Mart Smeets dan.

Enfin, mijn stupiditeit kende geen grenzen. In plaats van deze parels van wijsheid te negeren las ik ze, dacht ik er over na, nam ik ze serieus en soms – jawel: extraterrestriale stupiditeit – gaf ik zelfs antwoord! Doh!

Voorbeeld dan maar?

"Eerst indonesië zien en dan doodgaan."

"De hemel heeft de aarde voor ons bedorven. En er rest ons slechts onbegrip in een hunkerend hart. In de zon is de dood begonnen, hij heeft het zoete vreten aangevangen. Er rest mij nog weinig tijd."

En niet te vergeten die uh… hilarische opmerking dat God niet van vrouwen hield. Waarop ik terugsmste dat je beter geen Nahed Selim zou moeten lezen. Zorgt alleen maar voor meer irritatie. Uiteraard was dit niet slim: dezelfde avond kreeg ik nog 6 sms’en in mijn postvak IN, de een nog vager dan de ander. Die fout maak ik niet nog een keer, dacht ik.

Tot ik een keer gesmst werd dat er sprake was van een ernstige ziekte, waardoor ik toch verleid werd weer terug te teksten. Echter de formulering was lastig, aangezien het oorspronkelijke bericht eindigde met: "Oh. En ik houd van rolschaatsen." Bizar. Serieus nemen of toch niet? Combinatie dan maar? Ik schreef: "Dan heb je hulp nodig. Niet met rolschaatsen want dat kan je vast wel. Veel sterkte." Toch weer doen, oen.

De laatste in de serie wil ik jullie niet onthouden omdat het een klassieker is. Waar deze persoon ook is: ga (door met) schrijven met je donder, desnoods onder pseudoniem op deze site of zo.

"Overgeleverd door de oerwortels van eeuwigheid, zijt ons nederig bestaan geschonken: Ontbijtkoek. Uit de brokstukken er aarde weggeslagen en verenigd in de ultieme bron van onverbiddelijk genot: Ontbijtkoek. Gekneed in de haarden van gemoed, deze foerage voor ieder dier dat het oergevoel in zich voelt gedijen: Ontbijtkoek. Robuust karakter met de hoedanigheid weerbarstig, vastberaden en geducht te zijn, massief bitter en schrap: Ontbijtkoek. Wat rest ons nog in deze schrale tijden, waarin grootmoeders spreuken worden verloochen en temperament verdort en donderslag de essentie dreigt te overstemmen? Het antwoord: het bescheid: Ontbijtkoek. "

"Het moraal achter dit verhaal? Laten we dit fenomenaal koek niet vergeten en laten we het goede voorbeeld geven aan onze kroost. Ontbijt eens vaker met Ontbijtkoek."

"Maar het zou ook best kunnen zijn: denk goed na voor je jouw telefoonnummer weggeeft en of besteed jouw tijd goed."

Daarbij dacht ik op deze donkere ochtend: aye, wie geschoren wordt moet stilzitten.

Nagekomen bericht: "Wees gerust, ik ben geen enge fanaat of dergelijk. Maar, gelijk heb je. Je zou me inderdaad niet willen aanmoedigen. Je hoeft jouw nummer niet te wijzigen om mij, ik zal jou niet meer smsen. Laat mij dit erbij voegen, ik ben doorgaans niet zo impulsief en of spontaan. Wat zal ik zeggen? Jij haalt het in mij naar boven. Smakelijk eten."

Nagekomen gedachte: in 2008 kreeg ik zo’n dergelijke afscheidstekst ook al. Benieuwd hoe lang het nu duurt.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van