Voorpagina Ervaringen

Donkerpaarse Fernandes Ananas

Iets wat ik normaal niet doe in de trein, is gericht zoeken naar lege stoelen. Gisteren had ik wel behoefte aan wat ruimte en rust, want moest nog even een sollicitatiebrief van ’n vriend opstellen controleren. Dus ik loop een tijdje door de trein, maar besef dat het steeds drukker wordt. Ben niet zo van het teruglopen, dus ik neem plaats bij de eerste de beste medepassagier: dhr. Rastafari. Nou weet ik dat men niet graag naast een Marokkaan zit, maar laten we eerlijk zijn: een gouden tand, donkere huid, afgezakte broek in combinatie mét rode ogen én een rastakapsel nodigt ook niet echt uit.

Maar ik ben anders dan anderen.

Heb bovendien genoeg positieve ervaringen met dat soort schelmen beleefd, dus ik groet de man, installeer mijn tas, doe mijn trui uit, vouw mijn rechterbeen over de linker, pak mijn laptop, snuit mijn neus en hupsakee; voel me he-le-maal thuis. Bovendien vind ik het altijd leuk om een maatschappelijk statement te maken. Zo van; iedereen is gelijk, racisme is voor stomme mensen, ik durf wél tegenover hem te zitten, helemaal niets aan de hand, lekker puh. Dat had ik achteraf gezien beter niet kunnen doen.

Eigenlijk had ik het kunnen weten; zijn Fernandes Ananas was niet geel, maar donkerpaars. Bovendien zag ik vanuit mijn ooghoeken dat hij me obsessief aanstaarde. Tegenwoordig vermijd ik in sommige gevallen oogcontact, omdat er nou eenmaal veel van die ‘wat kijk je, heb ik wat van je aan’ figuren rondlopen. Het ging eigenlijk best een tijdje goed, totdat ik de beste man een deel van mijn boterham aanbood. Kan zijn dat hij allergisch is voor tonijnsalade, maar de belhamel begint uit het niets, opeens heel, heel hard te schreeuwen. Visualiseer ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch, zo hard ja.

Ik laat me niet zo makkelijk intimideren, bleef nog even zitten; gaf de rakker nog een laatste kans en vroeg of ik hem ergens mee kon helpen. De man staat op en laat de overgebleven, niet-gevluchte treinpassagiers nog eens weten hoe Neanderthalers zich 300.000 jaar geleden gedroegen. Hij slaat zijn fles ‘Fernandes’ de rondte in en brabbelt erop los. Iets met ‘swa’, ‘jonguh’, ‘con*o’ geloof ik. Nou heb ik toevallig Antilliaanse vrienden én mijn semantisch vermogen vertelde me dat hij met deze woordcombinatie niet de intentie had me te bedanken voor mijn vrijgevigheid. Okee, voor mij een reden om mijn laptop, trui, pen en telefoon op te bergen en onmiddellijk een veilige haven te zoeken. Adios gozer, ik check je later.

Maar dhr. Rastafri is hier niet van gediend en gaat absoluut niet akkoord met mijn migratie. Hij rent achter me aan en maakt met imminente gebaren duidelijk dat hij me aan een grondig bodemonderzoek wil onderwerpen. Je weet wel, van die mannen die op hun borst slaan, gekke bekken trekken én met de vinger wijzen. Maar goed, wat doe je op zo’n moment? De laatste keer dat ik me moest verdedigen was zestien jaar geleden op het schoolpleintje in Oost-Souburg. Bovendien had ik dat toen over mezelf afgeroepen omdat ik vals speelde tijdens het knikkeren. Maar deze man kende ik niet, was dronken, in de war, zag er eng uit, stond voor mijn neus, wellicht een wapen in de zak én boos op wereld; in het bijzonder op mij.

Ik zal u het verdere verloop besparen, maar mijn MacBook en ik maken het gelukkig goed. Ik ga in ieder geval nooit meer tegenover ‘donkerpaarse Fernandes Ananas’ drinkende reizigers zitten, nooit meer.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim