We zijn allemaal weleens verliezers

De eerste paar keer reageerde ik niet, maar als er nu ‘juffrouw’ wordt geroepen draai ik me meteen om. Ik heb met 11 à 12 jarigen gewerkt en doe dat nu nog steeds weleens met heel veel plezier. Ik hoop nuttige bagage mee te geven, en zelf leer ik ook heel veel.

Zo gingen we eens op excursie. Naar het schijnt is het hip om je petje aan je broekband te hangen, als de juf zegt dat hij af moet. Dat mag wel stoer wezen, maar erg praktisch is het niet. Een paar haltes verder constateerde één van mijn leerlingen dan ook  verschrikt dat zijn pet weg was. Na een vergeefse zoektocht in de tram werden de puppy-ogen tevoorschijn getoverd. ‘Juf, wilt u alstublieft met mij terugreizen om te zien of ik mijn pet bij de halte heb laten liggen?’ Na een korte aarzeling stemde ik in. Gelukkig.

Daar zat ik dan, met Adil in de tram.  ‘Hij is zeker gestolen juf, het was een dure pet’. Even kijk ik Adil nadenkend aan. Ik acht de kans op het vinden van de pet vrij klein en vraag me af hoe ik mijn rol als ‘juf’ (en Kauthar) nu het best kan invullen. Dat heb ik nooit in een boekje gelezen.

‘Juf, denkt u dat mijn pet er nog ligt?’ ‘Dat weet ik niet Adil’, zeg ik, ‘maar als we hebben gekeken dan hebben we in ieder geval ons best gedaan.’  ‘Maar juf’,  vervolgt hij dan, ‘dit soort dingen gebeuren alleen bij mij, altijd raak ik alles kwijt en heb ik pech.’  Ik besef dat ik heel voorzichtig moet formuleren om Adil niet in mijn reactie te verliezen. Dan vertel ik hem dat iedereen weleens iets kwijtraakt. Dat elke persoon zijn eigen vervelende verhalen heeft, maar dat we dat niet allemaal van elkaar weten. Het gras is niet altijd groener aan de overkant, het gaat er uiteindelijk om met dit soort situaties om te gaan en ervan te leren.  ‘Zo gaan die dingen Adil’.

Adil en ik zijn weer even stil en kijken uit het raam. Ik besef dat ik het  gesprek van net misschien al eens eerder heb gevoerd. Met mezelf.

We zijn er. Adil en ik stappen uit, de pet ligt er niet. Ik sla kort mijn arm om hem heen en zeg even niets.  ‘Dankuwel juf, dat u met mij meewilde.’  Adil weet niet dat ik ben geraakt en dat mijn lippen ook een bedankje fluisteren. Voor de situatie, voor de reminder en voor het bevestigen van wat ik eigenlijk al wist maar soms vergeet: we zijn allemaal weleens verliezers.

Foto: h.koppdelaney via photopin cc

cialis

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Kauthar Bouchallikht

Kauthar verhaalt voor diverse media en werkt ook als campaigner, moderator, coördinator en trainer. Dit doet zij met/voor verschillende organisaties, waaronder DeGoedeZaak, OneWorld, De Correspondent, Milieudefensie, Fossielvrij, NieuwWij en Het Parool. Met WijBlijvenHier! produceert ze de multi media podcast Super Moslims, waarvan zij ook een van de hosts is.

Lees andere stukken van Kauthar