Amina
Zeven maanden geleden overleed haar echtgenoot tijdens een bombardement. Ik zei; “je mist hem..” Het masker van de sterke vrouw valt en ze begint te vertellen over hun liefde, de gezamenlijke kopjes thee in de ochtend, de verliefdheid die al 20 jaar duurde. Amina is 38 jaar oud, weduwe, heeft vier kinderen, geen huis, geen inkomen, geen bezittingen. En bovenal: geen idee wat morgen zal brengen. De liefde van Khalid en haar liefde voor hem is waar het over gaat. Samen huilen we en het werkt. Na de huilsessie komt de glimlach.
“Khalid je had een goede smaak, wat een mooi mens is jouw Amina!”
Door Naeeda Aurangzeb
Verwarring
Het aparte van zijn in een stad dat in een oorlog verkeert is de continue tegenstrijdigheden. Als je niks zou weten over de huidige situatie zou je denken dat het een normale stad is. Hetgeen wat het verraadt zijn de geluiden die je op de achtergrond hoort. Het zijn de vluchtelingen die er zijn in én rondom de stad. Het ‘gestoorde’ is dat mensen tegen je zeggen “its nothing, its normal”. Ik wil dan schreeuwen en zeggen NO ITS NOT NORMAL! Ik weet dat een mens vaak aan alles kan wennen, we moeten wel, anders komen we niet vooruit. Ik bewonder deze mensen omdat ze in staat zijn om voorbij de angst te leven, daar waar het mogelijk is.
Ik kreeg eerder tijdens een live uitzending de vraag wie ik die dag ontmoet had? Niemand. Ik kon niet meer. Loodzwaar is wat ik voel. Mijn muur was er plotseling na het verhaal van de leidinggevende van het eerste vluchtelingencentra dat we gisteren bezochten. Over sanitaire voorzieningen hebben we eerder al een keer verteld. Dit heeft mij zo geraakt, niet alleen omdat je bijna 60 personen voor één toilet hebt, maar omdat het normaal is om te slapen met 11 mensen in een kamer dat het formaat heeft van mijn ‘opbergruimte’ in Nederland.
De leidinggevende vertelde ook dat vanwege gebrek aan dekens, één deken kregen voor maar liefst drie personen wordt gebruikt. Stel je voor dat je één deken met drie personen moet delen?! Ik draai door als ik eraan denk. Zijn verhaal is nog niet klaar, hij vertelde ook nog dat ze al ruim een jaar geen vlees of kip hebben gegeten.
Wat als een klap binnenkwam, ondanks dat wij het allemaal al weten, is dat door de sneeuwval van vorige week, de kinderen samen hun ouders in de avonden/nachten wakker werden gehouden. Ze deden deden verschillende actieve spelletjes, lieten ze klappen, springen etc. Dit om ervoor te zorgen dat de kinderen niet aan onderkoeling stierven. Ya Rabb. Na dit aangehoord te hebben merkte ik dat ik op de automatische piloot ging. Mijn lichaam voelde loodzwaar aan, maar mijn emoties waren geblokt. Tot aan die live uitzending. Want de vragen dwongen mij om er weer aan te denken en ik kon niet voorkomen dat een paar tranen de dikke muur ontsnapten.
Hamdulilah. Want ik kon ze pas toelaten als ik op mijn eigen veilige plek ben. Ironisch, verwarrend en pijnlijk dat ik na vier dagen Syrië nooit zo heb verlangd naar mijn veilige plek, op de bank, met een deken en een theetje. De Syriërs verlangen er al veel langer dan vier dagen naar en weten niet of ze ooit weer hun veilige plek kunnen creëren. Als wij hier met ons Nederlands paspoort niet in staat zijn om vrij te bewegen, vrijuit te praten, met de wetenschap dat alles gecontroleerd wordt.. Hoe moet het dan voor onze Syrische medemens zijn, die hier woont? Laten we bidden voor ze, voor een ieder die het nodig heeft, voor onszelf. Laten we dankbaar zijn voor alles wat Allah swt ons gegeven heeft.
Laten we vanuit onze dankbaarheid geven aan een ieder die het nodigt heeft.
Door Samira Boubkari
Hoe lang nog?
Als je thuis naar tv-beelden kijkt, lijkt het alsof oorlog maar één gezicht heeft: gebombardeerde huizen, kindjes op blote voeten, VN-tentenkampen. De werkelijkheid is weerbarstiger. Wij zien hoe scholen omgetoverd zijn tot ‘appartementen’ waar meerdere gezinnen in één kamer wonen. We ontmoeten mensen die bij familie inwonen waarvan het huis nog wel overeind staat. We zien gezinnen wegtrekken uit de stad in een vol geladen auto. Moskeeën dienen als opvangcentra, tenten worden opgezet op een pleintje. Kampen waar 170 mensen slechts drie toiletten tot hun beschikking hebben. Ouders die huilen en kinderen die verschrikt toekijken. En ik ontdek drie jongens op hun skates, lachend.
Yousef woont met zijn ouders in een kleine kamer, zijn moeder huilt non-stop. Hun huis is gebombardeerd. Niets om naar terug te keren en toch gaat Yousef iedere dag naar de universiteit. De sokkenverkoper staat achter zijn kraampje en sorteert de boel. Maar je hoeft maar met één vinger iemands arm aan te raken en de tranen stromen. Honger, kou daar kunnen we ze nog mee helpen, maar hoelang zal het duren voordat dit trauma is verwerkt? En het vertrouwen in elkaar is hersteld? Deze vragen lijken onbelangerijk maar om in de woorden van een van de hulpverleners te spreken: ‘ondanks de crisis, de oorlog en wanhoop van nu moeten we ook in het nu denken aan morgen.’ En hopelijk is morgen een dag zonder dictatuur, ongelijkheid en haat. En om dat mogelijk te maken zijn mensen nodig die in het nu kiezen voor menselijkheid boven alles.
Door Naeeda Aurangzeb
Vijf dagen al, en nog steeds niets zinnigs kunnen schrijven over ons verblijf hier in Syrië. Dat is best gek, voor mijn doen. Ik maakt mezelf wijs dat het komt door de lange dagen, alle indrukken die zoveel energie vergen. Gedeeltelijk is dat ook waar. Maar nog een andere kant van de waarheid is dat het zo schizofreen is om hier te zijn, dat ik nauwelijks weet waar te beginnen.
Damascus, mijn lieve stad waar ik de twee mooiste jaren van mijn leven heb gewoond. Wat is het veranderd – en tegelijkertijd ook weer niet. Nu staan er overal door de stad roadblocks met dreigend kijkende soldaten. En toch heeft de sfeer in de stad iets van haar gemoedelijkheid behouden. Nu weet ik dat onder dit Syrische volk ook beulen en misdadigers moeten rondlopen, terwijl ik niets dan gemoedelijkheid en zachtheid van hen kende. Nu is het land vergoed verloren – en toch ook weer niet. Het zijn juist deze contrasten die zo wezensvreemd aandoen.
We bezoeken kampen waar mensen met 25 man in één klaslokaal leven, families slechts gescheiden door enkele lakens. Het is er koud, en ze hebben al een jaar geen fruit gegeten. Vervolgens staan we buiten de kampen, in een winterzonnetje, om ons heen stalletjes vol opgestapeld, glanzend fruit. We horen harde knallen en bombardementen om ons heen. Maar ’s avonds in ons hotel horen we de vrolijke klanken van een bruiloft die aan de gang is. We rijden als in een slechte actiefilm met 200 km/pu over de gevaarlijke weg naar het vliegveld. Maar als we dan weer terug in het centrum komen, krioelen de auto’s en microbusjes als vanouds toeterend door elkaar.
Ook bij de bezoeken aan de vluchtelingenkampen overvallen me weer allemaal tegenstrijdige gevoelens. De eerste dag hebben we lolly’s bij ons voor de kinderen. Ze drommen om ons heen, de ouders kijken toe. Really? Moeten wij als een soort barmhartige Samaritanen snoepjes gaan uitdelen? We struinen door de kampen heen. Sommigen maken foto’s. Really? Moeten we mensen nu ook nog hun waardigheid gaan ontnemen door hen in hun miserabele toestand vast te leggen? Ik kan het niet, maar het moet wel gebeuren – anders hebben we geen ‘ellende-bewijzen’ genoeg voor de donateurs.
De verhalen van de vluchtelingen raken. Anderen hoeven niets te zeggen – aan de leegheid van hun ogen zie je al genoeg. Toch is er ook het meisje van een jaar of negen. Een grote mond, veel handgebaren. Bij haar schiet door me heen: jij hebt dit verhaal vaker gehouden; het ingestudeerd voor op het moment dat de enkele hulpverleners die er zijn, langskomen.
Zo cynisch zal het dan ook soms wel weer zijn.
Vandaag eindelijk iets zonder enig dubbel gevoel: blijdschap dat de gul gedoneerde goederen veilig in Damascus zijn aangekomen. Nu is het tastbaar: de pindakaas, de rijst, paracetamol en nog honderden andere artikelen, allemaal netjes bijeen in de loods van het vliegveld. Mooi om te zien. En nog mooier om te bedenken, dat daar straks een heleboel mensen iets aan gaan hebben.
Door Nuweira Youskine
Twee weken geleden was een delegatie van de organisatie Help Syrie de Winter Door in Damascus. Ze hebben de situatie daar waargenomen en erop toegezien dat de hulpgoederen goed terecht zouden komen
30 Reacties op "‘Vier dagen Syrië, nooit eerder heb ik zo verlangd naar mijn veilige plek in Nederland’"
Goed werk van jullie. Hopelijk kunnen jullie de waarheid belichten en komen jullie veilig terug.
Raar toch, dat moslims liever in, “het discriminerende”, Nederland zijn dan in een moslimland.
Vreselijk dit. En ik heb géén idee hoe dit opgelost moet worden… Het gaat maar door. De bevolking is een speelbal geworden tussen regeringsleger en rebellen. Hoe moeten al de verschillende bevolkingsgroepen ooit weer in vrede in syrië gaan leven……
@Hensley,
Zoals in alle oorlogen/burgeroorlogen blijft deze waanzin voortduren tot één van de partijen overwint of tot de conclusie komen dat verder vechten geen zin meer heeft al dan niet gedwongen te komen tot die conclusie door buitenstaanders ( zie burgeroorlog Libanon).
Aangezien het doel van beide partijen ( een versimpeling van de werkelijkheid want de strijd is er één tussen één partij versus velen) is de andere te vernietigen, gaat deze strijd door tot dat, dat resultaat is bereikt.
Ter aanvulling http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3571271/2014/01/03/Heel-Damascus-is-inmiddels-een-vluchtelingenoord.dhtml
Dat impliceert dat de strijd oneindig door zal gaan. Ik zie het leger van Assad niet buigen. En de rebellen lijken ook al verdeeld te zijn en nu al om de macht te strijden.
Hopeloze zaak?
@Hensley,
Geen enkele strijd duurt oneindig. Uiteindelijk zal de strijd eindigen in één van de volgende scenario’s:
1) Het regime wint (waarschijnlijk)
2) De rebellen winnen ( onwaarschijnlijk maar in het geval wel dan zal dat gevolgd worden door een tweede burgeroorlog dit maal tussen de rebellen onderling en tegen aanhangers van het regime en minderheden die dan op hun beurt rebellen zullen zijn).
Uit deze situatie van ieder tegen iedereen volgt dan:
Een opgelegde vrede van buitenaf ( zoals de Taif akkoorden) en verdeling van de macht langs sektarisch/religieuze/etnische lijnen zoals in Libanon.
Slechts twee landen in de regio zullen opteren voor scenario twee, dat zijn de Kolonie en Saudistan.
Maar die twee doen er niet zo veel toe. Het gaat om de grote spelers en die opteren voor scenario 1.
Voordat de buit binnen is gaan ze er al om vechten ahl talaf wa l-fitna:
http://www.joshualandis.com/blog/battle-isis-syrias-rebel-militias/
Wat betekent winnen in dit conflict? Ik zie alleen maar verliezers.
@Anton,
Er is tot nu toe maar één verliezer: Het Syrische volk. Dat heeft verloren wie er ook mag winnen.
Winnen betekent de macht behouden of veroveren.
@ Mohammed,
wat heb je als je de macht hebt in Syrië? Volgens mij alleen maar een groot probleem. Het land is failliet en ligt volkomen in puin, de burgers zijn lamgeslagen en volslagen afhankelijk van hulp als ze het land al niet ontvlucht zijn.
Voordat dit land weer opgebouwd is met een industrie, een infrastructuur en een overheid die dit zou kunnen realiseren ben je 2 generaties verder als je nu begint. Maar zelfs het er aan beginnen zie ik niet binnen de mogelijkheden.
Je kunt misschien wel de macht hebben in Syrië, maar dat betekent helemaal niets.
@Anton,
Voor diegene die de macht willen behouden en diegenen die de macht willen veroveren geldt het volgende:
Verliezen is op z’n best ballingschap en op z’n slechts bijltjesdag ( DOOD!).
Dus dit is in eerste plaats een gevecht op leven en dood, dat het land daar aan ten gronde gaat economisch etc. en de bevolking daar op verschrikkelijk wijze onder lijdt is van geen belang voor beide partijen.
Verder geldt er valt weer heel veel geld te verdienen na een oorlog: Wat kapot is moet ook weer hersteld worden. Tenminste als je op het juiste paard gegokt hebt.
@Anton
Europa is ook ooit van nul begonnen.
In het artikel van Naeeda Aurangzeb wordt een vraag gesteld, de vraag waar alles om draait.
Hoe lang nog?
Waar ik naar zoek, is de intentie om het land weer op te bouwen, om mensen een toekomst te geven en waar kinderen veilig in vrijheid kunnen opgroeien.
Alleen maar de intentie, dan zijn we al een beetje opgeschoten.
We hebben het hier over het lot van tientallen miljoenen mensen.
@Anton,
Om die vraag klip en klaar te kunnen beantwoorden moet je in de toekomst kunnen kijken. Er zijn te veel variabelen ( lees: teveel actoren, (tegenstrijdige) belangen etc.) die ook nog eens een dynamiek hebben telkens te veranderen. Zo zijn op dit moment de baardapen elkaar aan het afmaken:
http://www.aljazeera.com/news/middleeast/2014/01/al-qaeda-linked-group-kills-aleppo-captives-2014175161198234.html
Dit zal de burgeroorlog weer een nieuwe wending geven. In Turkije is Erdogan in het nauw vroeg of laat zal dit ook effect hebben op het Turkse beleid aangaande Syrië ( is het al, wachten is slechts op een totale ommezwaai).
Het resultaat zal vroeg of laat zijn dat het regime het grootste gedeelte van het land weer onder controle krijgt en er een Irak situatie ontstaat waarbij het land geteisterd zal worden door bomaanslagen etc.
Mijn voorspelling is dus als volgt:
De komende twee jaar zal de burgeroorlog beslecht worden in het voordeel van het regime. Wat volgt is een terreuroorlog van baardapen zoals in Irak gaande is. Uiteindelijk zal die ook eindigen maar dan zijn we weer een paar jaar verder.
Zoals ik al boven schreef er zijn te veel variabelen. Als de nuldrager die al bijna met twee benen in het graf staat morgen de pijp uitgaat en daardoor er een opvolgingscrisis ontstaat in Saudistan dan kan dat weer gevolgen hebben voor de burgeroorlog in Syrië. En zo zijn er nog tig scenario’s te bedenken.
Het enige wat wel zeker is, is dat het Syrische volk en Syrië nog jaren van ellende staat te wachten.
@Mohammed,
die variabelen hangen af van intenties de mensen. Positieve intenties geven de variabelen een positieve wending.
moet zijn “de variabelen hangen af van de mensen”
doe ik het weer fout.
De variabelen hangen af van de intenties van de mensen. positieve intenties geven de variabelen een positieve wending.
@Anton,
Ik weet niet in welke wereld jij leeft maar ik leef in een wereld waar de mensen die de stukken over het schaakbord bewegen maar één intentie hebben en dat is hun machtsdoeleinden bewerkstelligen. En het feit dat daar een prijskaartje aanhangt van honderdduizenden doden, miljoenen vluchtelingen een kapot geschoten land is iets waar zij geen nacht minder om zullen slapen.
Zelfs mensen die met de juiste intenties naar de wapens grijpen eindigen meestal in een cynische strijd van leven op dood waar elke vorm van menselijkheid ver te zoeken is: De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens.
Een oorlog beginnen is gemakkelijk hem eindigen vele malen moeilijker.
Ik ben tamelijk gelukkig in mijn wereld Mohammed en ik hoop dat jij gelukkig bent in jouw wereld.
Hoe dan ook, het uiterlijk van de reële wereld is het samenraapsel van intenties van alle mensen die er op leven. Deze wereld kan alleen maar voortbestaan omdat mensen zich er voor inzetten om hem te laten draaien, zoals mensen die dagelijks naar hun werk gaan, mensen die positief genoeg zijn om een gezin te beginnen, mensen die hun talenten in zetten om deze wereld beter te maken.
Zonder de inzet van deze mensen zal het snel afgelopen zijn.
@Anton,
Fijn voor je dat je gelukkig bent maar wij leven in dezelfde wereld met dien verschil dat jij de realiteit ontkent en ik niet.
En die harde realiteit leert dat miljoenen Syriërs die ook: Dagelijks naar hun werk gaan, mensen die positief genoeg zijn om een gezin te beginnen, mensen die hun talenten in zetten om deze wereld beter te maken….. Desondanks toch in de misère zitten, gevangen in de waanzin van de strijd tussen een dictatoriaal regime en even dictatoriale baardapen.
Hoeveel divisies hebben de mensen met goede intenties om de mensen met slechte intenties te stoppen in het uitvoeren daarvan?
Laten we niet schijnheilig doen dat niemand in het midden oosten dit conflict zag aankomen?
Jaren leven onder heerschappij van dictators (rond 40 a 50 jaar) en meeste mense die werden vernederd (dag in dag uit). En men zegt oooo, dit zag niemand aankomen of saudistan of baardapen etc etc.?
De conflicten van Syrië en gehele midden oosten en ook gedeeltelijk noord Afrika zijn allemaal het gevolg van jaren lang tirannie onder het regime van dictators. En hier heb je het resultaat. Sommige wetten van die dictators die waren meer gebaseerd op yahill gedrag dan dat ze gebaseerd waren op een islamitische grondslag. Het grappigste is dat jaren de meeste moslims hun eigen geloof niet eens kunnen uitten in een islamitische land.
Je kan nu wel makkelijk achter je pc zitten en partijen de schuld geven of voorspellen wat en wat gaat gebeuren? Je kan de feit niet vermijden dat: groepen zoals al qaeda, extremisten gecreëerd zijn doormiddel van die dictators die hoog op hun troon zaten en dachten dat ze met alles weg kwamen.
Ik praat niemand zijn gedrag goed en nog steun ik een van die extremistische partijen. Maar het mag duidelijk zijn: dat de dictators de hoofschuldige zijn van deze gebeurtenissen.
Wat ik bedoel is het ene lokt het andere uit. En ik wil het beste voor de Syrische volk. Je kan nu op hun neerkijken of zeggen die komen er nooit uit.
Ik denk allah swt is verheven boven alles en iedereen. Kijk op iemand neer en de volgende kijkt diegene op jouw neer.
Als toevoeging:
Midden oosten is geen Europa en Midden oosten gaat geen 2e Europa worden. Dus stop met vergelijking maken tussen Europa en midden oosten. Midden oosten heeft altijd zijn eigen koers gevaren en die blijft zij doen.
Nu zitten ze in een verrotte situatie maar vroeg of laat komen ze eruit.
modellen van Europa proberen over te nemen of Europa proberen te kopiëren dat gaat midden oosten nooit helpen en nog zal dat succes brengen voor het midden oosten. Diegene die dit niet wil inzien, de tijd zal het hem of haar wel leren.
Het probleem met sommige moslims is:
– als een land/continent succes heeft dan proberen ze die na te apen of volledig hetzelfde te doen als hun om zo het zelfde succes te kunnen behalen.
Dat denken ze, maar ze hebben vergeten dat al het succes van allah swt komt en die geeft hij aan wie hij wil en wanneer hij wil en voor hoelang hij wil.
Als we dat als moslims niet kunnen bevatten, dan kun je ook niet begrijpen als ik zeg dat midden oosten geen modellen (zijn politiek en wetten) van Europa nodig hebt om succesvol te kunnen zijn.
Als de mensen met goede intenties op zijn, stopt de wereld vanzelf met draaien.
Alles wat begint komt tot een einde, hoe dan ook. De vraag is alleen, hoe lang nog?
@Anton,
Goede of slechte intenties, mensen of geen mensen de wereld blijft gewoon doordraaien!
Nee, Boubkari, onze wereld blijft niet doordraaien in onze geest De wereld stopt bij de handelingen van de mohammedanen die de wereld angst inboezemen door hun gewelddadigheid om de wereld te veroveren. Pas daarna. met grote strijd, draait de wereld door.
Ik denk dat ik abdelmajid gelijk moet geven. De strijd tegen dictatuur is niet typisch islamitisch. In west europa hadden we tot diep in de jaren zeventig dictatuur( spanje en portugal) en in oostbeuropa jaren negentig. Nu nog hebben we wit rusland e.d. Het wordt inderdaad tijd dat het midden oosten op eigen benen gaat staan en dat gaat niet kunnen met een opgelegd europees model. Slechter dan nu onder assad kan niet. En hoewel ik ook de angst voor extremisten deel is het aan de bevolking zelf. Ik zou zeggen deel het land op..een islamitische staat en een seculier deel. Maar dan bemoei ik me er weer mee.
@A. Ammehoela,
Ook hier weer niets zinnig te melden!