Een brief aan mijn vader, de expat, de Alzheimer-patiënt

Naar aanleiding van het filmproject Mijn vader, de expat van Abdelkarim El-fassi, schreef Asma Hajjouji-Azarfane deze mooie brief aan haar vader

In 1971 kwam je naar Nederland met het idee om geld te verdienen en weer terug te keren naar het thuisland. Al gauw bleek dit anders. In 1979 trouwde je met mamma en kregen jullie vier kinderen. Je hebt altijd hard gewerkt om je gezin te onderhouden, maar ook het andere thuisfront in Marokko te ondersteunen. Fysiek in Nederland, maar mentaal toch ook nog in Marokko.

Jij leerde ons de islam, normen en waarden, respect en zelfredzaamheid. Je leerde ons de waarde van familie, houden van en voor elkaar klaar staan, ten alle tijden. Jij was er niet alleen voor het gezin, maar ook de omgeving, de maatschappij. Jij stond bekend als de maatschappelijk werker onder de Marokkaanse gemeenschap, de Bob de Bouwer die iedere klus wel aankon. Jij was er, en daar had iedereen baat bij.

Het begon allemaal zeer onschuldig. De jaren verstreken en je werd ouder. Je vergat hier en daar wat, maar dat wist je altijd wel te verklaren. Het viel ons allemaal op, maar allen probeerden we te geloven dat het „niks” was. „Het zal vast wel te maken hebben met al die stress uit Marokko”, dachten we, maar niets was minder waar. Van iets kleins vergeten tot vergeetachtigheid. Wij zagen jou achteruitgaan en trokken aan de bel. Na het onderzoek kwamen de uitslagen binnen. Je hebt Alzheimer. We wisten niet wat ons overkwam. Wat houdt dit precies in? Is hij hier niet te jong voor? Er is geen vraag of excuus die onze gedachten niet gepasseerd is om te proberen je ziekte te ontkennen. Na ontkenning volgde een stilte….dagenlang nadenkend over wat we zouden kunnen doen aan de ziekte. Niets, was het antwoord. Maar hoe kon niets jou genezen pappa?

Niet genezing, maar acceptatie was het antwoord op Alzheimer. Wij leerden jouw ziekte te accepteren en gaven het een plekje. Het was nu onze beurt om voor jou te zorgen! Om klaar te staan wanneer dat nodig is en mamma te ondersteunen in haar moeilijke rol. Vier jaar later, neemt Alzheimer veel van je verstand over. Zover dat je bijna niemand meer herkent. Je bent volledig hulpbehoevend geworden. De zelfredzaamheid die jij ons leerde heb jij zelf niet meer. Dit heeft ervoor gezorgd dat het gezin nog dichter naar elkaar toe groeide. Alles wat jij ons geleerd hebt kunnen wij nu in de praktijk toepassen, en wel op degene die ons al deze wijsheden heeft bijgebracht. Elhamdoulillah!

Mijn vader, onze vader, voor altijd een kanjer, een held. Wij blijven voor de duur van je leven onvoorwaardelijk veel van je houden en je verzorgen, zoals jij dat altijd voor ons hebt gedaan….

“En wees geduldig: voorwaar, Allah is met de geduldigen.”

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie