Voorpagina Maatschappelijk, Politiek

‘Er moeten nog heel veel bergen in de Atlas en Rif verzet worden’

Het was toentertijd een mooi en nobel streven: De gelijkheid tussen mannen én vrouwen als kernprincipe in het “nieuwe” Marokkaanse familierecht. Ik ben dan wel idealistisch maar zeker niet zo naïef om te veronderstellen dat theorie en praktijk hand in hand gaan. Was het maar zo simpel. Het streven naar een dergelijk doel is waardeloos zolang er mazen in de wet zijn waar men zich op kan beroepen.

Ook Amina Filali pleegde zelfmoord nadat ze moest trouwen met de man die haar verkrachtte

Door de huwelijksleeftijd voor zowel mannen als vrouwen van 15 naar 18 jaar te verhogen, was het de bedoeling om vroegtijdige en gedwongen huwelijken een halt toe te roepen. Voor 2004 werden er jaarlijks een kleine 20.000 kind huwelijken gesloten. Ná 2004 zijn er jaarlijks 40.000 huwelijken met minderjarigen gesloten. Je hoeft geen rekenkundig genie te zijn om te constateren dat dit een explosieve toename is en dat er van een afname absoluut geen sprake is. Om nog maar te zwijgen over het aantal dat van de radar verdwijnt.

In de eerste instantie was het verhogen van de huwelijksleeftijd een poging om het aantal kind huwelijken terug te dringen. Samen met het afschaffen van artikel 475 in het wetboek van strafrecht is het een stap op het pad dat Marokko bewandeld naar gelijke rechten voor mannen én vrouwen. Maar let wel: op papier.

Het verhogen van de huwelijksleeftijd van 15 naar 18 jaar is slechts een symbool van schijn zolang ouders en familie met tussenkomst van een familierechter instemmen met huwelijken van minderjarigen. Duizenden meisjes zijn als gevolg van deze maas in de wet slachtoffer geworden van een gedwongen huwelijk. De rechten van het individu moeten wijken maar ach, dan is de familie eer in ieder geval weer gered.

Dit overkwam ook het 17-jarige Marokkaanse meisje uit Tamesna. Haar familie stemde tegen haar wil in met het huwelijk met een 50-jarige weduwnaar. Nu kan ik me niet volledig in haar situatie verplaatsen maar gevoelens van wanhoop en machteloosheid overheersen alleen al bij de gedachte. Je zou maar in haar schoenen staan.

Enkele dagen geleden pleegde ze zelfmoord. Door het innemen van rattengif maakte ze een einde aan haar nog jonge leven. Waarschijnlijk was dit de enige uitweg die zij nog zag om aan dit onrechtvaardige, en dan druk ik me heel zacht en netjes uit, besluit van de rechter en haar familie te ontsnappen.

Een rechter dient de rechten van onschuldige vrouwen en meisjes te waarborgen en te beschermen. Dat doe je niet door haar ondergeschikt te maken aan de eer van familie. Daar is zeker ook de Marokkaanse samenleving verantwoordelijk voor. Meisjes worden met hun rug tegen de muur gedrukt. Nog net niet met een mes op de keel maar uit wanhoop en uitzichtloosheid is het niet uitzonderlijk dat ze als enige uitvlucht nog de dood zien. Er moeten nog heel veel bergen in de Atlas en Rif verzet worden voordat de strijd voor vrouwenrechten in Marokko succesvol is gestreden.

Natasha Huiberts probeert bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Dat doet ze door maatschappelijke organisaties te ondersteunen bij de ontwikkeling en uitvoering van projecten en campagnes. In haar werk zijn oorlog, mensenrechten en de strijd voor rechtvaardigheid terugkerende thema's

Lees andere stukken van Natasha