Voorpagina Cultuur

Tassen met een geweten

, 24 november 2009, 7 reacties

De trein is dé plek bij uitstek om mijn antropologisch uithoudingsvermogen op de proef te stellen én mijn groeiende behoefte aan herriestoppers te onderdrukken. Je kent het wel: mensen die telefonisch relatieproblemen uitvechten, jongeren die bruine boterhammen door de trein sodemieteren, hiphopfanaten die van mening zijn dat iedereen Lil Wayne hoort te waarderen, meisjes die het altijd over vriendjes hebben, zakenlui die over saaie bedrijfsstrategieën confereren, studenten die over de studie mopperen, schorre, halfdronken, brakke korpsballen die het laatste dispuutfeestje bespreken, creatieve daklozen die briefjes met de tekst – ik ben doof, heeft u geld voor mij – uitdelen én mensen die hun tas belangrijker vinden dan een echte passagier.

Dus ik zat niet zo lang geleden, schuin tegenover een uitgemergelde jongedame waarvan ik echt hoopte dat ze wat caloriebommen tevoorschijn zou toveren. Zoals ik helaas vermoedde pakte ze geen levensmiddelen, maar ‘hoog aangeschreven fashionliteratuur’ uit d’r tas. Op zich geen buitengewoon frappante zaak, maar haar bezigheid heeft me wel aan het denken gezet: Hoe is het met het de mens gesteld en verschillen we nou echt zoveel? Het artikel waar haar volle aandacht op was gevestigd, besloeg namelijk twee volle pagina’s en droeg de titel: ‘Bags with a Conscience’.

Tsjeempieneempie, dat is me nog eens een manier om je product aan de man te brengen. Dé moderne diva heeft namelijk al voor slechts EUR 395,95 een echte ‘Ignes’. (Is weer eens wat anders dan die verschrikkelijke burberry huppel*****). Maar tassen met een geweten? Ik zal het even uitleggen. Er worden armbandjes gemaakt van de restjes leer en uitgedeeld aan kinderen in een rehabilitatiekliniek (vraag me niet waar ze van afkicken). Bovendien krijgen de werknemers meer betaald (lijkt me geen moeilijke opgave) dan gebruikelijk is. Kortom, het productieproces is volgens de producenten verantwoord tot stand gekomen en daarom tonen de tassen eigenlijk zélf bewogenheid met het lot van deze, uhum, minderbedeelden. Tassen met een geweten, dus.

Maar hebben tassen een autonoom bewustzijn? Als wij als structurele mediamarktjunkies, recidivistische IKEA-cliënten, respectievelijk televisie-couch-potatoes van onszelf vinden dat we een geweten hebben, dan is dat eigenlijk helemaal geen buitenissige gedachte. Want net als de hedendaagse postmoderne massaconsument, proppen ook tassen zich vol met ongeorganiseerde en onnodige rotzooi. Tassen zijn dus nét mensen?

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim