De afgelopen dagen is er veel gebeurd. Maandag zijn we naar de Franse ambassade geweest waar we onze solidariteit hebben betuigd aan de Fransen. Zij hebben tot gisteren op de stoep voor de Franse ambassade gebivakkeerd. Omringd door twee rijen ME’ers probeerden zij aandacht te vragen voor de blokkade van Gaza en de opheffing daarvan. Zij mochten de afgelopen dagen niet zonder hun bagage weggaan. Toiletteren deden ze op de wc’s van de Franse ambassade. Eergisteren en gisteren werden zij mondjesmaat vrijgelaten.
Op maandag hebben wij ook actie gevoerd bij het UN-gebouw. Een 300-tal actievoerders verzamelde zich voor het gebouw. Het duurde niet lang voordat ook wij werden ingesloten. We hebben daar de hele dag gestaan om actie te voeren. Wat wij wilden? Dat de Egyptische autoriteiten zich aan hun afspraken zouden houden en ons de bussen zou meegeven die zij ons hadden beloofd. Ook deze dag werd helaas niet afgesloten met het goede nieuws dat wij mochten vertrekken.
Dinsdagochtend was er een meeting waarin allerlei ideeën werden besproken over hoe we al-Arish zouden kunnen bereiken zonder te worden teruggestuurd. Misschien moesten we naar Port-Said en dan met de boot naar Al-Arish? Of met z’n allen in taxi’s richting Al-Arish? Of als een statement richting Gaza ‘lopen’?
Ingesloten
We zouden later weer bij elkaar komen om deze ideeën verder uit te werken. Eerst waren er nog een aantal acties waar we naar toe gingen. Zo hoorden we dat er bij de Amerikaanse ambassade iets te doen was. Samen met Drees, Floris, Richard en Leila begaf ik mij richting de Amerikaanse ambassade. Daar aangekomen wilden de politieagenten ons wegsturen. Nadat ik met ze ging praten, mochten Drees, Leila en ik naar binnen het plein op. Floris zou buiten staan om foto’s te maken. Een tiental Amerikanen was voor de ingang van de ambassade met hekken ingesloten. We gingen naar binnen en zagen een vrouw die erg moeilijk liep. Het bleek dat de Amerikanen aan het wachten waren op hun vrienden die bij de ambassadeur waren. Zij werden direct ingesloten toen ze daar stonden te wachten. Een Egyptische vrouw die daar toevallig was, werd ook ingesloten. Toen ze tegenstribbelde, kreeg ze een paar rake klappen.
Terwijl de Amerikaanse vrouw dit aan het vertellen was, keek ik naar Floris die aan het praten was met een politieagent. Ik hoorde de politieagent zeggen dat iedereen die ingesloten was niet naar buiten mocht. Waarop ik de politieagent riep en hem vertelde dat ik net een afspraak had gemaakt dat wij even naar binnen mochten. De politieagent zei dat alleen ik naar buiten mocht. Het hek werd al een beetje opengedaan: "And what about them? I came here with them so they are coming with me??!!", zei ik. Op dat moment kwam de Egyptische vrouw die ook naar buiten wilde. Toen de politieagent dat zag, liet hij zijn ‘onderdanen’ (want dat zijn deze jongens echt..) het hek weer dichtgooien. "Nobody is going to leave!!!!!", brulde hij. Dat liet ik natuurlijk niet gebeuren. Ik wilde over het hek en de ME’ers heen klimmen en riep dat hij zijn baas moest halen. Leila probeerde mij nog te kalmeren, maar ik wilde daar niets van weten. De officier hoorde mij schreeuwen en zag dat ik over het hek aan het klimmen was en de ME’ers aan de kant duwde, waarop hij aan kwam snellen en ons, Drees, Leila en ik, vrij lieten. De Egyptische vrouw mocht niet mee al liep ze mank door het geweld,dat de agenten hadden gebruikt. Zij schuwen niets of niemand. Het maakt hen niets uit wie er voor hen staat. Zolang diegene een Egyptenaar is, doen ze alles met hem/haar wat zij maar willen…..
Op naar Gaza
Die dag zijn we nog naar de Franse ambassade geweest en heb ik een aantal mensen gesproken. Wat had en heb ik een groot respect voor deze groep, die grotendeels uit Marokkanen en Algerijnen bestond.
Woensdag hadden wij een gesprek met de plaatsvervangend ambassadeur. Gretta Duisenberg ging ik ook mee. Ik wil eigenlijk niet te veel uitwijden over het gesprek dat wij daar hadden, maar het kwam er op neer dat de ambassadeur niets voor ons kon betekenen. Er is een negatief reisadvies voor Gaza en wij zijn hier in een soeverein land met haar eigen wetten en regels. Wij moeten ons dan ook aan die wetten en regels houden. Maar mochten we toch proberen te reizen naar Al-Arish en zouden worden aangehouden en opgepakt dan mochten we uiteraard altijd de ambassadeur bellen…..
Woensdagavond hoorden we van iemand, dat 100 deelnemers van de bijna 1400 deelnemers toestemming zouden krijgen om naar Gaza te gaan. Dit was een ‘nieuwjaarscadeau’ van Mubarak voor zijn vrouw Suzan. Van ieder land mochten er naar rato mensen worden gekozen. Ik werd gekozen door mijn groep om naar Gaza te gaan. In plaats van blijdschap te voelen, voelde ik me heel erg verdrietig. Ik wilde met mijn hele groep gaan. Wij waren allen gekomen om in Gaza onze steun en liefde te geven aan die mensen die het zo moeilijk hebben en vergeten zijn door de wereld. Wij waren allen moe van het heen en weer rijden en lopen van meeting naar actie en weer terug. Ik had al een paar dagen bijna niets gegeten door alle spanning en frustratie….
Donderdagochtend 7:00 uur. Daar stond ik dan met Floris, Drees, Leila en Richard. Zij waren met mij meegekomen om mij uit te zwaaien. De spanning gierde door mijn lichaam. Ik wilde eigenlijk niet weg zonder de Palestijnse familie Abou Rashed, die ik al jaren ken. Ik vond het zo moeilijk. Ik wist niet wat mij te wachten zou staan. Wie weet dat ze me bij de grens van Rafah weer zouden terugsturen, omdat ik al eerder een poging had gedaan om Gaza binnen te komen.
Voor ik het wist, was ik al in de bus zonder dat ik de kans had om afscheid te nemen van de mensen die in korte tijd mijn vrienden waren geworden. Het ging ook zo snel. Ik moest mijn paspoort geven, mijn naam werd gecontroleerd op de lijst en ik moest meteen de bus in. Eenmaal in de bus zag ik dat er zich honderden mensen hadden verzameld op de stoep bij de bussen. Zij demonstreerden tegen het besluit dat door de organisatie was genomen om akkoord te gaan met het voorstel van de Egyptische autoriteit.
Of toch niet?
Na een kwartier kwam er iemand van de organisatie binnen. Hij vertelde ons dat het bestuur van de GazaFreedomMarch en CodePink die nacht hadden vergaderd en tot de conclusie waren gekomen dat zij te snel waren ingegaan op het voorstel van de tegenpartij. Zij hadden spijt van het besluit en hadden het ingetrokken. Waarom? Omdat de minister van Buitenlandse Zaken op de televisie had gezegd dat de 100 mensen die naar binnen mochten zorgvuldig waren gescreend door de veiligheidsdienst. Zij zouden geen bedreiging vormen voor Egypte. De anderen waren hooligans die uit waren op agressie en geweld. Dhr. Haider die de mars organiseerde in Gaza werd gebeld om zijn mening te vragen. Ook hij zei, dat het beter was om niet te komen, omdat de Egyptische autoriteit de GFM-groep wilde verdelen. Onze kracht was juist ons aantal en diversiteit.
Buiten zag ik weer rumoer en het werd heel erg onrustig. Mensen schreeuwden en werden boos. Buiten riepen de demonstranten dat 100 mensen de blokkade van Gaza niet konden opheffen. Ik zag alweer ME’ers komen en hekken werden wederom geplaatst. Wat moest ik doen??? Ik voelde mij al sinds dat ik wist dat ik zou gaan niet blij en op mijn gemak. Ik dacht aan A’dam. In het appartement waren de mensen bij wie ik mij veilig voelde en die ook een poging zouden wagen om richting Al-Arish te gaan. Ik was met hen gekomen en ik zou ook met hen blijven. Ook al zou dat betekenen dat ik dan niet Gaza binnen zou gaan. Amania, de Palestijnse moeder en haar twee kinderen waren nog nooit hun land binnen geweest. En dan zou ik wel gaan?? De keuze was snel gemaakt. Ik pakte mijn tas en koffer, belde de familie dat ik terug zou komen en nam de taxi terug. Wat was ik opgelucht toen ik hen zag!
Naar Ismailiya
Die ochtend zijn we met z’n zevenen weggegaan in twee taxi’s. We gingen richting Al-Arish via Ismailiya waar wij zouden proberen om de ferry te nemen naar Al-Arish. De twee checkpoints die wij tegenkwamen, reden wij probleemloos door. Bij de haven aangekomen, werden onze paspoorten ingenomen en gecontroleerd. We moesten zeker een uur wachten eer we te horen kregen dat wij geen toestemming kregen om verder te reizen. Wij zeiden uiteraard niet dat wij naar Al-Arish gingen om van daaruit naar Rafah te gaan. Wij vertelden de politieagenten, dat wij een rondreis in Egypte aan het maken waren. Helaas mocht dat niet helpen. De taxichauffeurs werden bekeurd, hun rijbewijs en ‘taxipas’ werden ingenomen. Daarnaast kregen ze nog de wind van voren voor het feit dat zij ons hadden meegenomen. Als wij het in een andere haven zouden proberen, zouden wij worden opgepakt.
Onder politie-escorte werden wij weer naar Cairo begeleid. Onderweg moesten we stoppen bij een checkpoint waar onze paspoorten opnieuw werden gecontroleerd en de taxichauffeurs opnieuw de wind van voren kregen van een zeer grote en agressief ogende politieagent. Ze werden voor domme ezels uitgemaakt, omdat zij niet wisten dat buitenlanders Cairo niet uit mochten. Dit terwijl zij zelf de fout hadden gemaakt ons door te laten gaan op de heenweg.
Voordat we terug in ons appartement waren, was het al avond. De taxichauffeurs kregen hun rijbewijzen en ‘taxipassen’ terug en konden weer weg. We waren uitgeput van de lange reis. Uitgeput van de hoop die we telkens weer kregen, maar ons keihard weer werd afgepakt. Wat nu?
Het Vrijheidsplein
Omstreeks middernacht kregen we een mail dat er donderdag een grote actie gepland stond. Wij moesten ons donderdag richting het Vrijheidsplein begeven om als statement richting Gaza te lopen. Uiteraard zouden wij geen toestemming krijgen voor deze actie. We moesten dus goede voorzorgsmaatregelen nemen. Om kwart voor 10 in de ochtend waren we rond het Vrijheidsplein. Om 10:00 uur zou het allemaal beginnen.. We zagen de menigte al en liepen er naar toe. Voor ik het wist, bevond ik mij vooraan de menigte. Midden op de straat. Het Vrijheidsplein is in hartje Cairo en is een heel druk plein met veel verkeer en mensen die daar lopen. Ideaal om actie te voeren. Ik zag politie in burger die zeer grimmig keken. Ik zag de verbetenheid in hun ogen. Ze moesten zich zichtbaar inhouden om niet meteen te slaan. Geweld is de enige taal die zij beheersen.
Toen een van de actievoerders op werd getild en ons vertelde dat we in het Arabisch moesten roepen: "Het Egyptische volk is met ons", begonnen de politieagenten te slaan en te schoppen. Wij bleven volhardend de leuzen roepen. De meesten van ons gingen zitten. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het kon te filmen. Net op het nippertje kon ik mijn camera wegtrekken toen een politieagent naar mijn camera greep. Ik zag dat vrouwen werden geslagen en aan hun haren werden getrokken. Ik zag dat een oudere vrouw van een jaar of 65 die werd meegesleurd. Politieagenten gingen op mensen stampen. Ik keek om mij heen en zag Amania met haar dochters, haar man zag ik niet meer. Ik zag de angst in de ogen van de elfjarige Israa. Ik werd naar voren geduwd richting de stoep. Ik stond op en wilde zelf naar de stoep lopen. Een man pakte me bij mijn arm en een andere trok aan mijn haar en duwde me hardhandig richting de stoep. Ik rukte me los en liep verder. Amania was hardhandig op de grond gegooid en kreeg een klap. Israa had een Palestijnse vlag vast die een politieagent wilde afpakken, maar ze hield haar vlag stevig vast…
Waar was ik in beland? En vooral waarom? Waarom werden wij zo behandeld? Wij waren niet gekomen om relletjes te veroorzaken, wij waren niet gekomen om vervelend te doen. Wij, 1400 mensen, uit 42 landen, jong en oud, zwart en wit, dik en dun, vrouw en man, wij waren allemaal gekomen om naar Gaza te gaan. Wij wilden de Gazanen steunen en hen vertellen, dat zij niet alleen zijn. Al zijn vele mensen hen vergeten. Al hebben de grote wereldmachten hen in een hoek gedreven. Wij wilden aan hen laten zien dat wij hen niet waren vergeten en dat wij naast hen staan in ONZE strijd tegen onrecht.
Ook hier werden wij ingesloten. De ME kwam weer ter plaatse. Dit keer waren we met ongeveer 500 mensen. De locatie was perfect. We hadden veel bekijks, maar die was maar van korte duur, want mensen mochten niet blijven staan. Ik zag een journalist die foto’s wilde maken. Hij werd door ongeveer 5 politieagenten met geweld weggevoerd. Ze sloegen hem en toen hij wat wilde roepen, werd er een hand op zijn mond gedaan. We hebben een aantal uren daar doorgebracht totdat we weg mochten. Samen met de Palestijnse familie ben ik weggegaan. Buiten waren Drees en Floris die op ons aan het wachten waren. Zij waren druk bezig geweest met een artikel en foto’s naar alle Nederlandse mediacontacten te sturen.
Het smsje
Donderdagavond rond 23:30 uur kreeg Amin een smsje van een vriend die ook hier in Cairo was en mee zou doen met de mars. Echter hij was woensdag terug gegaan naar Engeland waar hij woont. Hij smste, dat er op Al-jazeera werd gesproken over een toelating van alle GFM-mensen en dat dit een besluit van Mubarak zou zijn. We waren op dat moment aan het eten in een restaurantje. Amin en de Egyptische meneer (journalist) die bij ons was, gingen meteen bellen naar andere mensen om het bericht te verifiëren. Wij waren alweer blij. Zou het dan toch nog goed komen? Zouden de klappen die wij hadden ontvangen toch nog ergens goed voor zijn geweest?
Helaas bleek al vrij snel, dat het nieuws door niemand kon worden bevestigd. We kregen ook nog een mail van de organisatie dat vandaag de laatste dag zou zijn van de acties..
We wachten nu op Amin om te bespreken welke mogelijkheden er nog zijn. Misschien kunnen we eerst naar het zuiden rijden en dan omrijden naar Al-Arish, zodat we via de andere kant Al-Arish bereiken. Ik weet het niet. Als we vandaag niet weggaan en Al-Arish halen dan blijf ik hier tot mijn vlucht vertrekt op 4 januari.
Voor nu is het nog steeds één groot vraagteken. Als we het redden dan hebben wij ons doel nog niet bereikt. Althans ik niet. Mijn doel was om met 1400 mensen naast aandacht te vragen voor de blokkade deze ook te doorbreken. Nog nooit eerder mochten er zoveel mensen in één keer de grens over.. Nu zouden we dan toch weer met maar een paar mensen Gaza binnengaan…
20 Reacties op "Update vanuit Gaza – deel 2"
Respect Ikram Respect!!
Hang in there.
Respect
waar is al jazeera trouwens?
Salaam Alaikoem ya bent Khale,
Ana lesa ma3akoem! Insha Allah maken jij en de rest van de vrijheidstrijders het beter! Zet hem op en hou je sterk! Moge Allah swt jullie hiervoor rijkelijk belonen! Geef mijn hartelijke groeten en steun aan de familie Abu Rashed!
Een warme groet uit mijn hart,
Rasha (nichtje)
Moge Allah jullie bijstaan in deze strijd!! Ik wens je veel sterkte en moed!!
Keer op keer blijf ik me verbazen hoe het gesteld is op deze wereld. Het is spijtig hoe de balans van mensenrechten op de wereld eruit ziet. In Eygpte is helaas de farao weer terug op zijn nest.
Aan de andere kant doet het me ontzettend goed om te weten dat er strijdvaardige mensen zijn die het opnemen voor mensen in nood. Ik hoop van harte dat velen zullen volgen in deze strijd. Moge Allah jullie allen bijstaan. Selamun Aleykum..
Geweldig verhaal en zeer indrukwekkend
hoe het kan toegaan in verschillende landen. Ik ga het stuk nogeens overlezen.
Good luck and cheers van Christchurch.
http://www.presstv.ir/detail.aspx?id=115141§ionid=351020202
Zionistische Joden zijn een schande voor de mensheid.
Droevig om het allemaal zo te lezen.
Maar de optimist in mij zegt, top Ikram, top aan iedereen die zich inzet voor echt VREDE en RECHTVAARDIGHEID.
Aan nr. 7
Ik beschouw uw uitlating als een ernstige vorm van anti-semitisme.
stafbaar o.g.v art 137 lid c wetboek van strafrecht
Ik heb heb “wijblijvenhier” aangeklaagd bij het meldpunt discriminatie internet voor het propagandaeren van anti-semtisme
Ik roep de moderatoren op deze kennisgeving onder 7 onmiddellijk te verwijderen
@2
Ik heb gehoord dat al Jazeera Egypte niet meer in mag. Dus het kan zijn dat je ze daarom mist.
@9
Get al life!
Respect !
Terroristische moslims zijn een schande voor de mensheid
Stefan
Mijn zegen heb je
@ 7 en 13
KLOPT!
Respect voor mijn nicht!
Moge Allah jou helpen met hetgeen wat je doet.
Mi lobi uuuuuuu
Zakia
#13 Alle soorte en maten van terrorisme/kolonialisme is een schande van de mensheid.
Het westen is er zeer goed in, om het één terrorisme te noemen en het andere iets anders wanneer zijn het doen.
Respect voor jou Ikram en voor alle mensen die hebben deelgenomen aan de acties!!
Respect!!
Fous
De hulpkonvooien zijn vandaag gearriveerd in GAZA:
http://www.vivapalestina.org/home.htm
Lieve Ikram,
Ik hou van je en ik ben supertrots op je dat je dit allemaal hebt gedaan.
Helaas heb je niet je volledige doel kunnen bereiken, maar insha’ Allah, met de wil van Allah zal dit in de toekomst toch gebeuren!
Dikke knuffel,
Bouchra