Voorpagina Maatschappelijk

‘Sorry Mohamed, de trein van haat bleek slechts 30 jaar nodig te hebben’

, 30 maart 2014, 200 reacties

Ingezonden door Samira

Rotterdam Zuid, achter de muur, 30 maart 2044

Vergeef me, mijn lieve Mohamed, voor de spelfouten die ik maak, het is alweer een enige tijd geleden dat ik een Nederlands boek gezien of gelezen heb. Wat mis ik toch de geur van muffe bladzijdes.  En dan te bedenken, mijn lieve Mohamed, dat we vroeger vrij hebben kunnen rondlopen op de hogescholen en universiteiten. Dat onderwijs destijds voor iedereen toegankelijk was en we niet vastgebonden waren door onze afkomst. Het lijkt allemaal zo onwerkelijk nu, als je bedenkt dat haat en apartheid slechts dertig jaar nodig hadden om hun wortels te schieten en te groeien. Dertig jaar lieverd, dertig jaar om eeuwenlange ontwikkeling in de kiem te smoren.

Het spijt me, mijn lieve Mohamed, dat je grootouders en ouders kozen voor een klein, koud en kil kikkerlandje. Dat het kille niet alleen sloeg op het klimaat van het land, maar ook op de harten van sommige van haar inwoners. Misschien hadden we moeten kijken naar de geschiedenis van het kleine landje, maar we besloten haar een tweede kans te geven  en onszelf een eerste op een economisch beter bestaan. Mijn lieve Mohamed, de eerste jaren waren heerlijk, onbevangen en eigenlijk bijna zorgeloos. Mijn grootste zorg als kind was die van voor het donker thuis zijn. Ja mijn lieve Mohamed, de eerste decennia verliepen gemoedelijk. We leerden elkaar kennen en de Marokkaanse thee vloeide rijkelijk door de Nederlandse straten. Het spijt me, mijn lieve Mohamed, dat de haat-proefballontjes niet werden doorgeprikt en we wel konden lachen om kutmarokkaan, achterlijk geloof en nog meer van dat soort ongein. We gokten dat het zo’n vaart niet zou lopen, maar de trein van haat bleek slechts 30 jaar nodig te hebben om haar bestemming te bereiken.

Kun je je voorstellen lieve Mohamed dat we vroeger een hele stem konden uitbrengen in plaats van een halve? Maar dat we door laksheid en desinteresse , door oogkleppen op de bank bleven hangen. Kun je je dat voorstellen mijn lieve Mohamed? Nee, ik ook niet meer. Kun je je nog herinneren mijn lieve Mohamed hoe je naam in je jongere jaren doorklonk in de straten. Dat je als een wildebras op het klimrek aan het spelen was en ik je naam kon roepen, zonder dat ik bang hoefde te zijn dat iemand me zou horen. Dat je vader geen problemen ondervond toen we jou wilden inschrijven bij je geboorte. Dat de naam Mohamed toen nog een keuze was. Weet, mijn lieve Mohamed, dat jij voor mij altijd Mohamed zal zijn, hoe vaak ze je naam ook zullen veranderen, omdat ze denken dat ze je kunnen kneden in de vormpjes die ze voor ons hebben bedacht.

Vergeef me mijn Mohamed dat we in 2014 niet stil stonden bij het etnisch registeren dat toezag op alle nationaliteiten behalve de Nederlandse. Het spijt me mijn lieve Mohamed dat we de minder-minder Marokkanen uitspraken slikten, de nasmaak was destijds niet zo onsmakelijk. Het spijt me, mijn lieve Mohamed, dat we de belletjes die toen rinkelenden niet herkenden als de belletjes van menswaardigheid. Dat we niet opstonden, toen we nog een stem hadden. Het spijt me, mijn lieve Mohamed, dat we de petities die destijds de ronde deden niet tekenden en de oproepen tot aangifte negeerden. Het spijt me dat we haat onder de stralen van zijn blonde gebleekte lokken de kans gaven te bloeien. Het spijt me dat, toen we nog onze titels hadden om de wetsvoorstellen en wetten aan te vechten, we vochten voor een plaats op de maatschappelijke ladder, omdat we geloofden dat prestige afhing van je salaris. Het spijt me mijn lieve Mohamed dat ik je niet kan vertellen wat ons volgend station zal zijn!

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie