Voorpagina Media

De corrigerende zweepslagen

Klokslag twaalf uur. Een bel hadden we niet. Er hing slechts een antieke pendule waarvan we niet met zekerheid konden vaststellen van welke rommelmarkt die afkomstig was. De vermoeidheid ging door merg en been. Het was tijd om te pauzeren. De docent diende de vijfentwintig – aandachtig naar de klok kijkende – melancholieke adolescenten toestemming te geven om hun boterhammen te nuttigen tijdens de welverdiende pauze. Je kon het je zelfs niet permitteren om middels bijdehante non-verbale signalen, de ‘absolute autoriteit’ op de hoogte te stellen van het recht om te pauzeren. Het was namelijk geen recht, eerder een beloning. Een ieder die het daar niet mee eens was, mocht dit kwartier samen met de overige vierentwintig stoffige tafels en stoelen doorbrengen. Je wachtte rustig af. En als het zover was, kon het eindeloos lang duren. Als gevangen die na jaren in vrijheid worden gesteld, mochten ook wij in die memorabele pauzes uiteindelijk van die hemelblauwe lucht genieten. Voor even dan.

Want nog nooit was een potje knikkeren zo leuk. Ver verwijderd van die serieuze schoolbanken. Weg van dat schoolbord waar dictatorale docenten ons in die vreemde taal ervan probeerden te overtuigen dat die taal, dé taal was. Ze snapten het niet. We waren kinderen. En in een weekend geven wij de voorkeur aan het onbezorgd voetballen op het schoolplein; telekids; cartoons; rennen over de kachels; tikkertje spelen; knikkeren én bruine boterhammen met pindakaas. Ik vergeet het nooit meer, die pauzes op de koranschool. Dat litteken op mijn rechterknie zal mij in ieder geval aan die tijd herinneren. Ik werd tijdens een hardloopwedstrijd achterna gezeten door mijn neefje. Bijna gewonnen, totdat ik met mijn knie op de radiator belandde. Gelukkig was de vader van Hamza in de buurt; hij tilde me als een gladiator op en bracht me linea recta naar het ziekenhuis. Shit happens. Bovendien vond ik het best stoer, die krukken.

Ik heb echter wel medelijden met alle andere kinderen die fysieke én mentale littekens overhouden aan hun wekelijkse bezoeken aan die enkele koranscholen. Geweld in de klas. Ik weet dat het bestond, ik weet dat het bestaat. Zo ook bij ons. Wij hadden meester Boshaar: een genadeloze leraar die zijn losse handjes niet kon bedwingen. Ik kan me vaag herinneren dat het een ‘eer’ was om in de schooltuin een perfecte, gestroomlijnde zweep te zoeken die bestemd was tegen allerlei soorten handen en ruggen. Hij verkoos de corrigerende zweep bijna altijd boven het gesproken woord.

Gelukkig staat hij niet langer tussen de kinderen. Gelukkig heeft de plaatselijke moskee ingezien dat geweld niets oplevert. Nu de rest nog.

Moge al het geweld op scholen, in de publieke ruimte en de huiselijke kringen bestreden worden. Mogen alle aërodynamische zwepen op de brandstapel worden geworpen. Mogen alle ouders beseffen dat de opvoeding die zij gekregen hebben niet meer van deze tijd is én niet in deze maatschappij thuis hoort. Moge de overheid, indien nodig, ingrijpen en alle docenten die geweld toepassen het leven zuur maken. Uitbannen. Verdelgen. Weg ermee. Hupsakee. Voor altijd.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim