Voorpagina Algemeen, Bekeringsverhaal

Hierbij verklaar ik mezelf tot moslima

Hoe word je een moslim? Horen daar rituelen bij? Is het een spreuk? Of ben je het zomaar? Toen ik ervoor had gekozen om te praktiseren wilde ik snel daarna ook officieel een moslima zijn. Maar hoe pak je dat aan? En is het verplicht dat je gaat huilen?

Om moslim te worden moet je de shahada uitspreken, de geloofsgetuigenis. Deze bestaat uit een paar zinnetjes, in het Arabisch, waarin je zegt dat er maar één God is en Mohammed Zijn profeet en dienaar. Maar hoe weet je of je klaar bent om dit te zeggen? Want na het zeggen komt ook het belijden. In mijn geval was het juist andersom. Ik begon voor mijn bekering al met praktiseren. Ik begon me meer te bedekken, te stoppen met roken, te stoppen met drinken en halal te eten. Ik koos dit te doen als een soort van voorproefje. Ik geloofde in God en Zijn profeten en alles erbij. Maar om mezelf een moslima te noemen, daar was ik nog niet klaar voor.

Ik zat in een dilemma. Aan de ene kant wilde ik mijn God erkennen en eerbiedigen, door de shahada uit te spreken. Maar aan de andere kant had ik het gevoel dat dit zou betekenen dat ik andere moslims het recht gaf om me te beoordelen. In de periode dat ik wel geloofde, maar niet de shahada had uitgesproken, had ik het gevoel dat ik mijn weg nog zelf kon vinden, in plaats van dat er mensen naar me toe zouden komen om me te vertellen wat ik allemaal verkeerd deed. Maar ik wist ook dat om een echte moslima te zijn, ik toch echt de shahada moest uitspreken.

Op een avond zat ik in mijn bed en was ik aan het denken. Ik dacht bij mezelf: ik praktiseer, ik geloof, maar ik ben nog geen moslima. Wat houdt me tegen? En om eerlijk te zijn was het antwoord best wel depressief. Ik was bang dat ik niet goed genoeg was om een moslima te zijn. Ik keek naar mijn verleden, ik keek naar de toekomst. Wetend dat ik nog veel fouten zou maken, soms zou twijfelen, wist ik niet of ik wel goed genoeg was om me een dienares van God te noemen. Maar op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd dat ik het moest doen. Wilde ik echt mijn God eren en erkennen en dienen? Dan moest ik een moslima zijn en daarvoor de shahada uitspreken. Ik pakte de tekst van de shahada erbij, maar kreeg de woorden bijna niet over mijn lippen. Tot ik deze uitsprak en er een golf van emotie over me heen kwam. Ik wist niet wat ik moest voelen en wilde het meteen delen. Met tranen in m’n ogen stuurde ik smsjes. Tot ik een smsje terug kreeg dat mijn shahada helemaal niet geldig was. Weg waren de emoties.

Ik heb de hele nacht en de dag daarna onderzoek gedaan over wanneer je shahada nou geldig is. Er zijn veel discussies over hoe en waar en wanneer en met wie de shahada zou moeten. Ik deed onderzoek, maar overal werd wel iets anders gezegd. In de moskee? Met mensen? Met de imam? Wassing ervoor? Wassing erna? Wassing tijdens? Uiteindelijk begreep ik dat het om je intentie ging. Zo kwam ik erachter dat ik mezelf nu officieel een moslima kon noemen.

Ooit wil ik de shahada wel in de moskee uitspreken. Symbolisch met vrienden en familie. En natuurlijk voor het certificaat dat je krijgt om naar Mekka te mogen. Maar eerlijk gezegd is dat een grote stap, nog steeds. Ik denk er misschien aan om het tijdens de Ramadan te doen, aangezien iedereen dan wel tijd heeft. Maar ook nu, ben ik een echte moslima.

Foto: Pulpolux

Eva is 17, geboren in Amsterdam maar getogen Hagenees. Ze is in het laatste jaar van het VWO en wil motivational speaker worden. Ze is aangenomen voor een journalistieke opleiding in De Verenigde Staten. Haar hobby's zijn nadenken, eten en slapen.

Lees andere stukken van Eva