Voorpagina Maatschappelijk, Palestina

Over kutmarokkanen, fokking Joden, en het Grote Verschil

, 5 mei 2014, 41 reacties

‘Fokking Joden’: je wordt massaal aan het kruis genageld. ‘Kutmarokkanen’: je wordt gevierd als een landelijke held, en je nieuw gevonden woord wordt opgenomen in de Dikke Van Dale.

Rapper Ismo heeft dankzij PowNews de gemoederen flink opgeschud, doordat sommige van zijn teksten in zijn debuutclip ‘Eenmans’ het establishment recht tegen de haren instreken.

Het is echter wel schrijnend dat ‘fokking Joden’ een landelijke barrage aan woedeaanvallen losmaakt, terwijl ‘kutmarokkanen’ door overheidsfunctionarissen gewoon in de mond mag worden genomen, en zelfs in de Dikke Van Dale wordt vastgelegd als nieuw woord in het Nederlandse vocabulaire. Toen was de uitleg toch ook: nee we bedoelen alleen DIE Marokkanen, die als hangjongeren overlast veroorzaken?

Zo legt ook Ismo zijn tekst uit, en zoals te verwachten viel, tegen dovemansoren. Hij heeft het over DIE Joden, die stelselmatig Palestijnen vermoorden, opsluiten, onderdrukken en verdrijven, namelijk de Zionisten. Zijn uitleg daarover is vrij helder en duidelijk. En toch helpt het hem geen snars. Ismo heeft zichzelf verdacht gemaakt van racisme, van discriminatie; bij Rob Oudkerk werd dezelfde redeneertrant daarentegen voor zoete koek geslikt. Natuurlijk had die het niet over alle Marokkanen, hoe kom je erbij!

Het Marokkanen-hatende politieke en maatschappelijke bestel mag echter trots zijn op haar model-Marokkanen. De meesten van hen vielen over elkaar heen in het veroordelen van de clip van Ismo, vooral zij die een bekend publiek profiel hebben. Wat deze goede lieden echter ontgaat, is dat dit hen bij de goegemeente nauwelijks vrijpleit: er is immers weer eens een Marokkaan die ‘de fout ingaat’, en wat je ook zegt, je bent er medeverantwoordelijk voor.

Ik doe niet mee aan deze heksenjacht, hoor. Elke keer als ik een Moslim-Nederlander zich weer in bochten zie wringen om het de Israël-minnende elite naar de zin te maken met zachte woorden over ‘Israël’ en vriendelijke handreikingen naar bekende Nederlandse Zionisten, draait mijn maag om. Wat gebeurt het toch vaak, en wat is het toch een triest en naar gezicht om dat elke keer weer te zien. En als een Marokkaanse rapper uit de bocht vliegt met zijn boosheid en direct de POW-news schijnwerper op zn hoofd gericht krijgt, dan ga ik niet in de in Nederland gebruikelijke knee-jerk-response mee om hem met zoveel mogelijk bombarie aan de schandpaal te nagelen.

‘Kutmarokkaan’ is prima, ‘fokking Jood’ kan niet door de beugel. Dit spreekt van een scheefheid in verhoudingen die van een duizelingwekkende omvang is, en van een weergaloze massa-waanzin spreekt die op het dagelijks leven van grote bevolkingsgroepen in Nederland een grote invloed heeft. Deze ongelijkheid is juist onderdeel van het probleem, en onderdeel van de stelselmatige uitsluiting en achterstelling van moslims in Nederland. Juist daarom is het zo dat je provocaties zoals die van rapper Ismo moet verwachten, tenzij je ervan uit gaat dat rappers zich van nature bezighouden met het uiten van politiek correcte en maatschappelijk verantwoorde statements.

We kunnen eensgezind stellen dat allebei de termen verkeerd zijn; daar hoeven we wat mij betreft geen discussie aan te besteden. POW-ers zijn het daarmee oneens, uiteraard, want die vinden ‘kutmarokkaan’ een doodnormaal en terecht woord. Ook mensen die stelselmatig Joden discrimineren, zijn het ermee oneens. Ik heb het over normaal denkende mensen, die begrijpen dat mensen van alle etniciteiten en culturen in hun essentie allemaal even goed en even slecht zijn, en die discriminatie verafschuwen. Die kunnen noch achter de term ‘kutmarokkaan’ staan, noch achter de term ‘fokking Joden’.

Als je echter in ogenschouw neemt dat:

– kritiek op Zionisten in Marokkaanse kringen evenredig afneemt met de toename van maatschappelijk succes en opleiding;

– het taboe op kritiek op Zionisten door dik en dun in stand wordt gehouden terwijl kritiek op Moslims nog altijd de vrije loop krijgt;

– het standaard-gedrag blijkt te zijn geworden dat veel van dezelfde Marokkanen die in het dagelijks leven om opportune redenen zwijgen over Israëlische misdaden nu luidkeels hun afkeer betuigen over de rap van deze jongen;

– er in 66 jaar tijd in Nederland nog steeds maar een minimaal handjevol mensen zich hard maakt voor de Palestijnse kwestie, zoals te zien is op manifestaties en demonstraties tegen Israëlisch oorlogsgeweld;

– dan is het wat mij betreft beter dat er af en toe iemand is die opspraak veroorzaakt – zowel door genuanceerde als, indien nodig, door aan het onacceptabele grenzende ongenuanceerde uitingen – dan dat het bestel van zwijgen over ‘Israël’ uit alle macht onuitgedaagd in stand wordt gehouden.


De huidige realiteit in Nederland is dat de kleine groep actieve Palestina-sympathisanten er genoegen mee moeten nemen om in een zaaltje waar niemand anders ze hoort of ziet met een Palestina-vlaggetje gezwaaid te hebben, en de grote groep zwijgende sympathisanten zich al een hele held voelen als ze de moed hebben opgebracht om op Facebook op like te klikken bij een foto van vermoorde Palestijnse kinderen.

Niet alleen steun voor het Zionisme, maar ook voor andere vormen van racisme tiert welig in Nederland, dat is inmiddels toch duidelijk gebleken. Wat de kwestie Ismo hier blootlegt is hoe er met twee maatstaven gemeten wordt, en dat is een uiting van datzelfde racisme: exclusivisme van een bepaalde minderheidsgroep, die met een halo van bescherming omringd wordt, en discriminatie voor een andere, die met een schandpaal op het midden van het plein wordt neergezet. Dubbel racisme dus. Dat is een veel interessanter gegeven – vind ik – om hier centraal te stellen, dan het geijkte verhaal dat we allemaal al kennen, namelijk dat we niet mogen discrimineren. Iedereen weet dat immers al. Je maakt mij niet wijs dat zelfs POW-ers of Geenstijlers niet beter weten; hun onderbuik wint het echter van hun geweten en gezond verstand.

Leidt zo een opstelling a la Ismo niet juist tot een toename van verharding? Dat risico van die verharding is niet ondenkbaar, maar het alternatief is in mijn ogen dat er anders helaas niets zal veranderen, en de dominantie van het Zionisme over Nederland onbeperkt hoogtij zal blijven vieren. Volgens mij begint de strategie bij het ophouden met de Pavlov-reflex van het van je stoel springen zodra het woord ‘Joden’ door iemand in de mond genomen wordt. Het is een illusie dat discriminatie bestreden kan worden zolang exclusivisme in stand gehouden blijft worden.

Nu is het een rapper, dus het ‘geluid van de straat’, die dit gegeven provoceert. Uiteraard is zijn rap ongenuanceerd, al vind ik dat de rapper het  aardig gedaan heeft toen hij gedwongen werd zichzelf te verduidelijken. Waar we op wachten is niet dat iemand met een groter publiek profiel ook ‘fokking Joden’ gaat roepen (zoals met ‘kutmarokkanen’ gebeurde), maar wel dat die in plaats van direct mee te blaten met de meute deze discrepantie en hypocrisie op een duidelijke manier blootlegt en ter discussie stelt.

De vraag is juist: als zoiets gebeurt (en dit was niet de eerste, en ook niet de laatste keer), wat doen we dan? Gaan we meteen zo hard mogelijk vooraan staan om het te veroordelen, of doen we er iets slimmer mee, namelijk exposeren hoe er met twee maatstaven door de samenleving op gereageerd wordt? Ik vind het veel strategischer om voor het laatste te kiezen. Vandaar dat ik dit in dit stukje ook doe.

Ja, Ismo gebruikt het verkeerde woord, dat is duidelijk. Ikzelf gebruik wel de juiste woorden, en ik ben een collega-songschrijver. Hoeveel mensen in Nederland hebben mij gehoord, en hoeveel mensen hem?

Het punt is: nuance is niet altijd datgene dat veranderingen forceert, of discussies losmaakt. Volgens mij weet Ismo zelf donders goed dat hij Zionisten bedoelt, en zegt hij het expres in zijn song niet zo. Dat blijkt wat mij betreft uit het interview hierboven. Van hem uit gezien is naar mijn inschatting zijn missie geslaagd: hij heeft een knuppel in het hoenderhok gegooid. En het zijn vooral zijn eigen mede-Marokkanen, althans de prominenten onder hen, die met die knuppel niet op de meest strategische wijze zijn omgesprongen, omdat ze het punt van de ongelijkheid laten liggen, en alleen in de Pavlov-respons van de veroordeling zijn gesprongen. Met andere woorden: door zich drukker te maken over ‘fokking Joden’ dan over ‘kutmarokkanen’ helpen zij helaas zelf aan die ongelijkheid mee te bouwen.

Schaadt Ismo met zijn song de Palestijnse zaak, door zich op deze manier te uiten? Het antwoord op deze vraag is helaas niet eenduidig. Ik kan hiervoor het beste mijn eigen activiteiten als voorbeeld aanhalen.

Zie je mij een nummer uitbrengen met deze ongenuanceerde woordkeus? Nee, en dat zul je ook nooit zien. Maar ik ben een Palestijn, mijn hoofddoel is het beschermen van de Palestijnse zaak, en die is geen zaak ’tegen joden’, maar tegen landdiefstal, etnische zuivering, en Zionistische Apartheid. In die zin kun je stellen dat de woordkeus van Ismo daar afbreuk aan doet, omdat die de kwestie in een heel ander en onheus daglicht lijkt te plaatsen.

Maar je kunt het ook anders bekijken. Het perspectief van een rapper van Marokkaanse afkomst die in het moslims discriminerende Nederland woont, ligt waarschijnlijk heel anders. Hij heeft andere doelen, en een andere beweegreden; hij heeft sympathie voor Palestina, maar hij is niet de messenger of our cause, en dat kan hij ook niet zijn. Hij somt de grieven op waar hij in het dagelijks leven mee te maken heeft, en zijn boosheid over het onrecht tegen de Palestijnen is daar slechts een van. Hij is een sympathisant – en dat wordt gewaardeerd – terwijl ik zelf een heel andere verantwoordelijkheid draag en een andere focus hanteer.

Dat betekent evenwel niet dat ik zijn solidariteit onder het vloerkleed veeg, en ook niet dat ik probeer de eerste te zijn die met veel bombarie zich van hem distantieert, want in de smaak vallen bij een met Zionisten sympathiserende meerderheid behoort noch tot mijn doelen, noch tot een werkwijze waar ik achter zou kunnen staan.

Ismo heeft uitgelegd wat hij met zijn song en zijn woordkeus bedoelt. Hij bedoelt Zionisten, en als hij dat bedoelt, ben ik het volledig met hem eens. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Waarom zou ik aan de beschuldigende kant blijven staan en zijn uitleg verwerpen? Wat valt daarmee te winnen? Dankzij zijn uitleg vind ik dat hij onze Palestijnse zaak niet beschadigd heeft, maar juist iedereen weer gedwongen heeft erover na te denken.

Toen Rob Oudkerk de term ‘kutmarokkanen’ lanceerde, legde hij uit wie hij daar precies mee bedoelde. Ik geloofde hem totaal niet, maar de xenofobe massa wel: kijk, de man heeft z’n punt uitgelegd, natuurlijk bedoelt hij dat ermee. Nu ligt de zaak anders, in die zin dat het over een overlast, geweld, genocide, landdiefstal en etnische zuivering veroorzakende groep Joden gaat, namelijk de Zionisten. Wie met Palestina sympathiseert, doet er goed aan Ismo op zijn uitleg te geloven, in plaats van hem af te branden.

Eerder verschenen op www.docjazz.com

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van