Voorpagina Algemeen

Zelf(bescherming)

"Ik kreeg foto’s van haar te zien, voordat ze deze slopende, moeizame weg op ging en ik kon wel huilen. Ze was zo mooi.."

De drang om ergens bij te horen, begint al vanaf jongs af aan. In de vierde laag van de piramide van Abraham Maslow staat aangegeven hoe essentieel het is dat je als persoon zijnde jezelf kunt waarderen en ook van buitenaf gewaardeerd wordt. Maar, wat nou als het beeld dat je hebt van jezelf sterk afhangt van wat anderen over je denken? Voor iemand die alleen maar positieve dingen te horen krijgt, kan het een boost zijn voor het zelfvertrouwen maar voor iemand die thuis smacht naar erkenning en aandacht maar deze niet krijgt, is de bril waardoor hij naar de wereld kijkt zwart in plaats van roze. Nu ik deze zin herlees, ontstaat er een gevoel van medelijden en wil ik niks anders doen dan helpen, maar wanneer weet je dat de omgeving waarin iemand zit schadelijk is?

Negen van de tien keer, kom je erachter wanneer het eigenlijk al te laat is. Jarenlang verwaarloosd te zijn, dagelijks uitgescholden te worden en zelf overtuigd te zijn dat je niets waard bent, is in mijn ogen het falen van de ouders. En het is altijd makkelijk om uitspraken te doen over hoe slecht de ouders van tegenwoordig het doen, maar zo wil ik het niet plaatsen. Geen enkel individu verdient het om zichzelf te verachten.

Dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van de ouders, maar moet ook een grote verantwoordelijkheid zijn van de buitenwereld. Het zou niet moeten uit maken of je maatje 34 hebt of dat je een aantal kilo’s meer weegt, het zou niet moeten uitmaken of je een broek draagt van Diesel of dat je deze bij de Zeeman haalt, het zou niet moeten uit maken of je populair bent of dat je liever alleen zit in de pauzes… De realiteit laat echter wat anders zien.

Je hoort er gewoon niet bij als je afwijkt op het gebied van uiterlijkheden.  De realiteit laat zien dat steeds meer jongeren, steeds minder tevreden zijn over zichzelf.  En één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb aangehoord, was het verhaal van een meisje van 13, die zichzelf te dik vond en worstelde met de ziekte Anorexia. Ik kreeg foto’s van haar te zien, voordat ze deze slopende, moeizame weg op ging en ik kon wel huilen. Ze was zo mooi..

Het gekke hieraan is, dat zij zichzelf nu (pas) mooi vindt en op de een of andere manier heeft zij het idee gekregen dat de mensen in haar omgeving haar nu (pas) mooi vinden.  Iik ben van mening dat hoe vaker dit soort meiden geobsedeerd raken door hun uiterlijk, des te vaker wij falen als gemeenschap. Het is makkelijk om de verantwoordelijkheid bij de persoon zelf neer te leggen, maar is het niet zo dat sommige mensen tegen zichzelf beschermd moeten worden?