Eerlijke helden: zij die het meest horen te verdienen

Turkije maakt de ergste mijnramp in haar geschiedenis mee! Het lot van tientallen mijnwerkers is niet bekend. Van de 787 mijnwerkers is er bekend dat er 283 zijn overleden en 450 diezelfde dag gered zijn. De oorzaak is niet precies bekend, een veelgehoorde bewering is een mogelijke brand. Ook wordt er beweerd dat er een ontploffing plaatsvond.

Niet vaak maak ik mee, dat Turken in zijn algemeenheid zoveel medeleven tegelijkertijd tonen en de pijn van honderden mijnbouwwerkers en de daarbij duizenden familieleden en naasten voelen. Concerten worden massaal afgeblazen, prominente Turken sturen vrachtwagens vol goederen, voetbalclubs doneren totale inkomsten van wedstrijden naar fondsen en ook in de media is men vrij somber. Ja, Turkije heeft een nationale rouwperiode uitgeroepen voor drie dagen. Of deze drie dagen genoeg zijn, moet nog blijken. Als ik de beelden voor me krijg, zijn deze drie dagen niet genoeg om uit te huilen. Wat mij het meeste raakte toen ik deze mijnramp zag op tv, waren namelijk de hartverscheurende foto’s met de bijbehorende verhalen van deze arme mijnbouwwerkers. Elke keer als er een lichaam uit de mijn werd gehaald, renden massa familieleden naar het lichaam. Als ze geluk hadden was het nog steeds een lichaam en konden ze de – door de kolen bijna onherkenbare – gezichten alsnog herkennen. In alle andere gevallen was het onder de grond allang al een lijk geworden.

Arbeiders die levend uit de mijn werden gered, werden gevraagd om hun naam op te noemen zodat er een lijst gemaakt kon worden. Door alle drukte was het niet altijd mogelijk voor nabestaanden om mee te kijken of hun familielid is gered.

Een vrouw leest Koran voor haar tweelingbroertjes, die pas zijn omgekomen. De broer van een pas geredde mijnwerker ziet dat zijn broertje leeft. Hij omhelst en kust hem uit vreugde. Dorpelingen in de buurt van Soma helpen massaal om voldoende graven te graven voor de omgekomen arbeiders.

Een andere gebeurtenis, waar veel kijkers om moesten huilen,  was deze meneer die nadrukkelijk om ‘’broeder Mahmut’’ vroeg. Op een serieuze en gebiedende toon zei hij: “Had mij maar gelaten; jullie hadden broeder Mahmut moeten redden, zijn vrouw is zwanger!” Er was een tekort aan begrafeniskisten, deze werden door aangrenzende provincies aangevuld.

Ongetwijfeld was de meest aangrijpende gebeurtenis deze jongeman. Hij werd na urenlang in een donkere mijn vastgezeten te hebben gered en vervolgens met alle snelheid vervoerd naar de ambulance. Hij stelde de vraag of hij ‘zijn laarzen moest uit doen op de brancard’. Het was volgens hem niet de bedoeling dat hij de spullen van de staat vies zou maken. Zij vrienden moesten er namelijk ook nog gebruik van maken.

Mijnwerkers die 500 meter onder de grond ”suhoor” (eten tijdens Ramadan voor de ochtendschemering) doen.

Deze verhalen zullen er altijd zijn en nieuwe zullen er bij komen. Vandaag gaf een geredde mijnwerker in een interview aan dat hij volgende week weer begint met werken in de mijnbouw, om zo in de financiële behoeften van zijn gezin te voorzien. Deze helden werken voor een paar lira’s per dag. Met bloed, zweet en tranen werken zij voor hun familie. Zoals dit is te zien op deze oude tekening, die gemaakt is door een dochter van een mijnbouwwerker.

En inderdaad, eerlijk werken voor je centen levert het meeste op. Je geld verdienen op een manier die toegestaan is volgens je religie; dat is het belangrijkste wat we kunnen leren uit de verhalen van deze helden. Dit betekent dat er nog steeds dingen zijn die nog niet kunnen worden verklaard, namelijk: dat halal (islamitisch toegestaan) verdiende 2 lira’s meer waard zijn dan haram (islamitisch niet toegestaan) verdiende 5 lira’s. Dit zijn helden, helden met gescheurde sokken die elke cent daadwerkelijk verdienen. Helden die onder zeer moeilijke omstandigheden een paar lira’s willen verdienen om rond te komen, als het maar eerlijk verdiend is. Helden die zeker een artikel verdienen van schrijvers, zodat zij herinnerd worden, helden die een ‘’fatiha’’ verdienen van de lezers van deze tekst. Nog belangrijker, dit zijn helden die het paradijs verdienen en in het hiernamaals – met de gratie van Allah – ontvangen zullen worden als martelaren.

Onze Profeet, vrede zij met hem, zegt in een van de overleveringenn dat er vijf soorten martelaren zijn: “Hij die aan de pest overlijdt; hij die aan een buikziekte overlijdt; hij die door verdrinking overlijdt; hij die door een instortend gebouw wordt bedolven en overlijdt; en hij die wordt gedood terwijl hij zich voor Allah’s zaak inspant.” (Bukhari)

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Mustafa Emili

Mustafa is geboren en opgegroeid in het ‘’wilde westen’’ van Rotterdam. Zijn roots liggen diep in de grond van de Taurus gebergte van Adana (Turkije). Hij is een bestuurskundige en student Islamitische Theologie. Hij is een rasechte Rotterdammert en zet zich onder meer in voor jongerenbegeleiding, orgaandonatie onder nieuwe Nederlanders en diverse maatschappelijke vraagstukken. Hij bouwt liever bruggen en gaat graag in gesprek met ‘’de ander’’, mits er Turkse thee is natuurlijk.

Lees andere stukken van Mustafa