Voorpagina Ervaringen

Srebrenica: Nooit vergeten!

Gisteren was het 11 juli 2010. Een speciale dag in zekere zin. De dag dat heel Nederland oranje was, de dag dat de leeuwen de stieren zouden verslaan. Althans, dat was de verwachting. En verder nog iets bijzonders aan 11 juli? Er was nog iets. Iets waar we ons voor schamen en het liefst willen vergeten, iets wat ons al jaren achtervolgt. We weten toch nog wel waar het allemaal om draait? Tuurlijk wel. Het gaat om de WK-titel, de Gouden Beker. Drie keer scheepsrecht!

WRONG! Daar heb ik het niet over. Ik heb het over 11 juli 1995. De dag dat meer dan 8000 moslimmannen en jongens zijn afgeslacht. In de heuvels, in het bos, overal waar ze liepen. Mannen weggeplukt bij hun vrouwen, moeders of dochters. Niet wetend dat ze elkaar nooit meer zouden zien. De massamoord in Srebrenica van 15 jaar geleden, daar heb ik het over.


Foto: Zeynep Eryigit

Gisteren heb ik de nationale herdenking van de massamoord op Het Plein in Den Haag bijgewoond. Vorig jaar was ik er ook bij. Al die namen van de slachtoffers die worden opgelezen, het blijft me ontroeren. De ballonnen die we aan het eind met z’n allen loslaten… een emotioneel moment. Aan mijn ballon hing een naamkaartje van Ramiz Mehmedovic, 1967. Ramiz, één van de 775 slachtoffer dat dit jaar in Potocari eindelijk begraven kon worden. Hij was 28 jaar. Moge zijn ziel rusten in vrede.

Ik ben 100 % voor oranje. Maar uitgerekend op 11 juli de WK-finale? Wat een misselijkmakende toeval, wat een tegenstrijdige gevoelens. Met hart en ziel hunkerde ik naar dé overwinning van Oranje, maar ik hunker(de) ook naar gerechtigheid voor Srebrenica. De afslachting van meer dan 8000 man mag niet in de schaduw vallen van de vreugde en overwinning van een voetbalwedstrijd!

Ik gun het Nederland elke dag, maar niet op 11 juli. Misschien denk ik hier anders over als de massamoordenaar Ratko Mladic, die nog steeds voortvluchtig is, uit z’n grot wordt gehaald en voor de rest van zijn leven achter de tralies verdwijnt. Of misschien nadat Nederland zijn verantwoordelijkheid neemt, zijn fouten erkent en open kaart speelt. Niet meer stilzwijgen en negeren.

Oranjefans vinden dat de scheids partijdig was. “Hij was voor Spanje.” Ik geloof er heilig in dat er gisteren nog een ‘scheidsrechter’ aan het fluiten was. Zijn naam is Justice. Als we het verdriet niet voelen, verdienen we de vreugde ook niet.

11 juli is de dag dat de bevolking van Srebrenica niet beschermd werd tegen de gruwelijke, laffe genocide. Dit is ook een stukje gerechtigheid: 11 juli is en blijft de dag van Srebrenica. Nooit vergeten!

That Srebrenica will never happen again..


Foto: Zeynep Eryigit


Foto: Zeynep Eryigit