Voorpagina Ervaringen, Hulp, Maatschappelijk

Asielzoeker, ook maar mens

, 16 juli 2014, 2 reacties

Ik wil het niet begrijpen. Ik kán niet begrijpen hoe we mensen als illegaal bestempelen en criminaliseren. Het bloed van vluchtelingen is niet minder rood dan het mijne.

Alles wat we hebben is ons gegeven, het voelt daarom als een vanzelfsprekendheid dat we opkomen voor mensen met minder rechten. Mensen met minder rechten, die hun thuisland hebben ontvlucht op weg naar hoop op een beter leven. Dat laatste is een illusie, het is niets nieuws dat het Nederlandse asielbeleid mensen in de kou laat staan.

Het is vandaag een kleine week geleden dat ik dat mocht aanschouwen. Ik werd een dag eerder door het griepvirus gegrepen en had mezelf voorgenomen om even een pas op de plaats te nemen, rust te pakken en binnen te blijven terwijl de regendruppels op de ramen tikten. Die plannen veranderden toen de berichten mij bereikten van een groep uitgeprocedeerde asielzoekers. Een groep van 100 uitgeprocedeerde asielzoekers – mensen, dat lijkt nog wel eens te worden vergeten – stond in Amsterdam letterlijk in de kou en regen.

Op zo’n moment is niets doen geen optie. Ik stuurde daarom een aantal berichten de wereld in via social media en er werd geld overgemaakt waar ik broden, water, vitaminepillen, producten voor de hygiëne en meer van kocht. Bepakt en beladen stapte ik vervolgens in de bus naar Amsterdam West, om bij een lieve familie pannen met soep en meer eten op te halen. Daar schoof ik zelf ook nog even aan voor harira en msemmen, omdat ik door de hectiek was vergeten dat het inmiddels al tijd was om het vasten te verbreken.

Een half uur later vertrok ik naar Amsterdam Oost. De vluchtelingen zaten sinds die middag in lekkende tentjes, maar ze werden door de politie rond 23:00 uur weggestuurd. Of verjaagd. Het is maar net hoe je het wil noemen. De Muiderkerk bood gelukkig onderdak en daarmee rust, in ieder geval voor die avond.

Kort na middernacht vertrok ik naar huis. Met gemengde gevoelens, dat wel. Terwijl ik door de Amsterdamse straten slenter zijn de kroegen nog afgeladen. Ik was bijna vergeten dat Nederland die avond de halve finale van het WK voetbal speelde. Het contrast is groot als je ziet welke prioriteiten onze samenleving stelt. Dat mensen ook in ons land onder miserabele omstandigheden leven is onacceptabel. Het is tegelijkertijd hartverwarmend om te zien en te mogen ervaren hoeveel mensen op locatie aanwezig zijn om steun te betuigen en daar waar mogelijk te helpen. In een fatsoenlijk land laten we niemand in de kou staan. Van de overheid hoeven we niet veel te verwachten, dus dan doen we het zelf.

Ik kan deze mensen niet het leven geven wat ik ze zo graag zou willen geven en wat ze ook verdienen. Dat kan ik niet. Dat ligt niet in mijn handen. Ik kan echter wel mijn handen uit de mouwen steken, om het leven onder deze mensonterende omstandigheden een beetje dragelijker te maken. Dat heb ik dan ook uit volle overtuiging geprobeerd, en met mij nog vele anderen.

De ervaring leert ons dat de aandacht met het verder tikken van de tijd verdwijnt. De ervaring leert ons ook dat er morgen weer mensen zijn die steun nodig hebben, omdat het vreemdelingenbeleid zichzelf niet zal verbeteren. De ervaring leert ons dat liefdadigheid niet alleen tijdens de Ramadan onze verantwoordelijkheid is, maar ook tijdens alle andere maanden van het jaar. De ervaring leert ons dat iedereen kan helpen, ook jij en ik. Dat kunnen jij en ik, omdat wij gezegend zijn om iets voor onze medemensen te kunnen betekenen.

Wil je weten hoe jij kan helpen of wil je meer weten? Like Wij Zijn Hier op Facebook en blijf op de hoogte.

Foto: Manette Ingenegeren

Natasha Huiberts probeert bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Dat doet ze door maatschappelijke organisaties te ondersteunen bij de ontwikkeling en uitvoering van projecten en campagnes. In haar werk zijn oorlog, mensenrechten en de strijd voor rechtvaardigheid terugkerende thema's

Lees andere stukken van Natasha