Voorpagina Ervaringen

Het vierlaagse toiletpapier dilemma

, 8 augustus 2010, 11 reacties

Geloof het of niet, maar ik heb maanden zonder telefoon gezeten. Ik was mijn archaïsche Nokia in mijn lunchpauze op een bankje in het centrum van Rotterdam vergeten. Omdat ik dat nummer al twaalf jaar had, leek het me respectvol om een afscheidssms’je te sturen.

“Lieve u, mijn vertrouwen in de mens ligt op ‘n erbarmelijk laag niveau. Bovendien wijzen statistieken uit dat u hoogstwaarschijnlijk geen eerlijke vinder bent. Dus hierbij wil ik u feliciteren met uw nieuwe aanwinst. Ik wil er graag wat over vertellen…

… Mijn Nokia en ik ‘go way back’; zijn littekens zullen dat ongetwijfeld beamen. Hij is spijtig genoeg van de trap gevallen toen ik met iets te veel boodschappentassen de trap op liep. Hij heeft bovendien in een vreugde-uitbarsting kennis mogen maken met mijn paarsgeverfde muur. En hij is ook nog eens tijdens een onhandige plassessie ternauwernood aan de verdrinkingsdood ontsnapt. Kortom, geef dit toestel een waardig afscheid.

Maar goed. Het liep dus even anders. De vinder, genaamd Anja, heeft me op de een of andere manier via de mail weten te traceren. De telefoon was gevonden en ik kon deze in Hoogvliet ophalen. Nou is dat niet bepaald een stad waar ik dood gevonden zou willen worden, maar dat vrouwtje rekende op een bliksembezoek.

Ik moest eerst nog even op vakantie. En nog een keer. En nog een keer. Er gingen zeven weken voorbij en de behoefte om bereikbaar te zijn was echt he-le-maal weg. Ik ging verder met mijn leven, maar dan zonder mobieltje. En waarlijk, het was een van de mooiste periodes in mijn leven. Eindelijk was ik van die onnodige conversaties af. Ik was verlost van de zinnen ‘waar-ben-je’, ‘hoe-is-het met-je’ of ‘ik-sta-nu-in-de-Appie-en-vraag-me-af-of-ik-tweelaags-of-vierlaags-toiletpapier-moet-kiezen’. Verlost van de drang om dingen die je normaal voor jezelf zou houden tijdens telefoongesprekken wel uit te kramen. Geen gemiste oproepen meer. Geen anonieme bellers. Nooit meer opladen. Geen telefoonrekeningen. Een periode van zalige rust was aangebroken.

Bovendien versterkt het niet hebben van een telefoon de zintuigen. In die zeven weken heb ik de malste zaken waargenomen en de meest kolderieke gesprekken moeten aanhoren. Ik was getuige van een knul die tegen het gratis telefoonnummer 1244 zat te praten. En van een meid die het nodig vond om in de metro te openbaren dat Jeremy de vader niet kon zijn. Waarschijnlijk was het Steven of anders Edsil. Ze hoopte op Steven, die had de mooiste auto.

Ondanks vele verwarde pogingen onbereikbaar te zijn, maakte een schuldgevoel zich meester van me. Mijn moeder vroeg zich af waarom ik nooit meer belde. En Anja en consorten wachtten nog steeds op mijn bezoek. Ik moest hoe dan ook mijn belofte nakomen. Vorige week was het zo ver. Op naar Hoogvliet. Ik belde netjes aan bij Anja en was getuige van een bruincafé-achtig interieur. De walmen van zware shag overweldigden me en iets vertelde me dat de koffie er rijkelijk vloeide. Op de tafel, naast een Telegraaf en een overvolle asbak lag-tie-dan. Het toestel dat mijn leven weer incompleet zou maken. Na een bedankje in de vorm van een doos Merci (omdat jij er bent) en wat geklets over goed burgerschap bracht Anja me naar het metrostation.

Enfin, ik ben weer bereikbaar. Wat dat ook moge betekenen.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim