Hey mensen, ik ben weer effetjes terug bij wbh. Ik was er een tijdje niet helemaal bij – ik moest nog even landen na mijn nieuwe ‘gezinssituatie’. Zoals sommigen misschien hadden gezien, had ik recentelijk een bruiloft en, tja wat zal ik zeggen: het was zeer gezellig en knus en fijn. We hadden ‘m bewust een beetje mini gehouden. Oma was er (en gewoon nog een beetje fief lopen doen met d’r 90plus ook!), me pa en zijn vrouw, me ma en d’r man, een hussie broertjes met partner en kinderen, wat schoonvolk, een paar vrienden, zowel pre-Islamitisch als van latere tijden. Fijn eten en gaan met die banaan.
Ook mijn favoriete tante was er. Ondanks dat we niet veel contact hebben gehad in de laatste paar jaren is het sporadische contact wel altijd bijzonder warm gebleven. Vreemd genoeg was mijn oom er ditmaal echter niet bij. Iets met niet goed tegen hoofddoekkies kunnen of zo. Vreemd om te horen van zo’n ouwe opstandige anarchist. Maar dat moet ie natuurlijk lekker zelf weten. Wie weet, als ik ooit nog eens cojones kweek, vraag ik hem er naar.
Ik kan de beste man op de een of andere manier weinig kwalijk nemen. Hij heeft me ma in moeilijke tijden eigenlijk altijd bijgestaan. Als er weer eens flink wat poep aan de ventilator hing, stond hij er als een van de weinigen bij om de boel ouderwets lomp (=vaak grappig) te relativeren.
Toen ik in Schotland ging studeren verraste hij me met een mooi compact boekje van Marcus Aurelius, genaamd Persoonlijke Notities (naar ik meen een selectie uit Meditaties). Ik had in mijn filosofielessen wel wat gehoord van deze man en de groep waar hij verwantschap mee toonde en het rigoureuze ervan trok me destijds wel aan.
Hij schijnt meestal ingedeeld te worden bij de Stoïcijnen – ik moest diep graven om weer wat van die gasten te herinneren. (Misschien moet ik onze huisfilosoof Kamal er maar eens naar vragen). Kernbegrippen die mijn brein nog kon ophoesten: zelfreflectie, maatschappelijke verantwoordelijkheid, een zekere realiteitszin en een niet aflatende prestatiedruk. Ach, dat staat ook weer zo pretentieus. Stukje lezen dan maar?
”Wanneer je lijdt door iets van buitenaf, bezorgt niet dat ding zelf je de pijn, maar je eigen oordeel erover. En je hebt het zelf in de hand dat op ieder gewenst moment te herroepen. En als je lijdt door iets in je eigen instelling, wie verhindert je dan om je mening te corrigeren? Evenzo, wanneer je lijdt omdat je dit niet of dat niet gedaan krijgt wat je belangrijk vindt. Waarom ga je niet liever aan het werk dan dat je lijdt?”
Dat stuk rockt echt de pan uit. Het deed me ontzettend denken aan de songteksten van een van mijn ouwe helden, Henry Rollins, vooral het reflecteren in de ‘jij’-vorm (zoals bijv. bij ‘low self-opinion’) dat bijna altijd over jezelf gaat. Het stuk gaat verder met een korte vraag/antwoordsessie waarin denkbeeldige bezwaren worden opgeworpen:
" ‘Maar er is een obstakel waar ik niet tegenop kan.’ Dan moet je niet lijden, want in dat geval is het niet jouw schuld dat het niet gedaan wordt. ‘Maar als dit ongedaan blijft, is het leven de moeite niet waard.’ Maak dan een eind aan je leven, blijmoedig, zoals degene sterft die zijn doel wel bereikt, en in vrede met wat je in de weg stond."
Mijn ogen klapperden toen ik dit las. Dat vind ik mooi: af en toe is het wel gezond om weer eens even een denkbeeld onder ogen te krijgen waar je van schrikt. Daar was mijn oom ook altijd wel weer even goed voor. Effe weer een metafysische klap voor je kanis, en weer verder met je leven. Overigens, laat dat zelfmoordding maar zitten hoor, dat lijkt me nu niet direct van de halalle.
9 Reacties op "Meditaties en een afwezige oom"
Welkom terug! Wauw ben gewoon de eerste op WBH die jou mag feliciteren! Congratz en hoop dat jullie een mooi happily ever after tegemoet gaan!
Enjoy!
Hartelijk gefeliciteerd Nourredine! Leuk dat je weer terug bent van weggeweest. En natuurlijk alvast ramadan mubarak!
Moge Allah swt jullie huwelijk zegenen en jullie een mooi (eerste) Ramadan Samen als man en vrouw schenken.
Mabrouk en al het goeie! ;-)
Ha Noer, dat je maar net zo gelukkig met je vrouw mogen worden als ik met de mijne (’t meest van de tijd dan :-))
groet,
hrm
Allereerst van harte gefeliciteerd met jullie huwelijk. Eindelijk, want heb ooit in de tram, ook tijdens een Ramadan, samen met jou zitten lullen over jullie huwelijksplannen en trouwfeessie. En dan BAM! Nourredine is weer terug! Geweldig stuk, bedankt voor de quotes en de overpeinzingen! En uiteraard een gezegende Ramadan.
Wat nou? Eerst Wildeman getrouwd, nu Steenvoorden ook al! Gefeliciteerd, alhamdoelillah, en veel vrede en geluk gewenst.
Gefeliciteerd ouwe!!
And remember, geduld is een schone zaak.
Die stoicijnen, daar kunnen we nog wel wat vam leren. Hun leer komt volgens mij ook zeer overeen met de spirituele leer van de islam: sereniteit bij ongemak en tegenslag. Iets om deze ramadan aan te werken!