Voorpagina Ramadan

Een krachtig gebed, geen vluchtige herinnering

Ongeveer een maand voordat de Ramadan begon, herdachten de Oeigoeren het bloedige neerslaan van protesten in hun door China bezette land. Even was het druk rond de Oeigoerse kwestie, terwijl leider Rabiye Kadeer een rondje door de wereld maakte, net als haar Tibetaanse tegenhanger de Dalai Lama zo vaak heeft gedaan. Inmiddels lijken we collectief aan amnesie te lijden – de Oeigoeren zijn zo goed uit ons collectief geheugen verdwenen. Als ik door mijn stad rij, kom ik nog wel eens Tibetaanse vlaggen tegen – de Oeigoerse niet. Het blauwwit lijkt een vluchtige herinnering.

Toch lijkt het me zinvol om in deze laatste dagen van Ramadan niet enkel aan ons eigen zieleheil te denken, maar vooral ook om God te vragen onderdrukte volken van over de hele wereld te bevrijden.

Daarnaast moeten we onszelf hier ook actief voor inzetten, met gebed, herinnering en bewustwording. Niet alleen Tibet, maar ook de Oeigoeren. Niet alleen de onderdrukte soennitische minderheid in Iran, maar ook de Sji’itische en Christelijke minderheden in Afghanistan, Yemen, Palestina en Israël, Pakistan, Saudi-Arabië of de Afrikaanse landen zoals Nigeria, Somalië of Soedan.

Niet zielig zijn omdat je in het land van Wilders woont, maar de ander voorrang geven. Vanavond halen vele moslims een hele nacht door, diep verzonken in de nachtelijke gebeden en gedenking van God. Laat de kans niet voorbij gaan om een ander bij te staan.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van